همه مذاهب الهی وآسمانی و بسیاری از مکتب‌های بشری که تکیه‌گاه اجتماعی داشته‌اند، انتخاب وتعیین مکانی را به عنوان یک پایگاه خاص جهت انجام برنامه‌ها و مراسم مخصوص خود لازم می‌دانسته و وجود آن را برای پیروان خود یک امر مسلم و ضروری تلقی می‌کرده و جزء اولین برنامه‌های خود می‌دانسته‌اند و در صورت نداشتن چنین پایگاهی خود را ضعیف و بی‌تکیه‌گاه و شکست خورده و پیروان خود را بدون تکیه‌گاه وپراکنده می‌پنداشتند.
در قرآن و تمدن اسلامی، مسجد به مکانی گفته می‌شود که عبادتگاه مومنان است. وجه تسمیه عبادتگاه مسلمانان به مسجد از آن روی است که سربه سجده نهادن مظهر و نمود اوج فروتنی و کرنش دربرابرخداست.
مسجد با فضایی که مهیا می‌کند در رشد و اعتلای مؤلفه‌های دین بسیار موثر خواهد بود.امام صـادق (ع ) مـى‌فـرمـایـد: پـدرم امـام‌بـاقر (ع ) همیشه حاجت‌هاى خود را هنگام ظهر از خداوند درخواست مى‌نمود.پدرم هرگاه حاجتى و درخواستى داشت بعد از صدقه دادن و استفاده از بوى خوش به طرف مسجد مى‌رفت و حاجت خود را درآن جا از خداوند مى‌طلبید.
هـمـان طـور کـه گفتیم مسجد یک قدم نزدیک‌تر به خدا است و امامان هم به این معتقد بودند و زمـانى را که زودتر به اجابت مى‌رسید برمى‌گزیدند.در بعضى از روایات نیز آمده است که دعا به صورت جمعى و گروهى مقبول تر و پسندیده تر است.
شـیـخ حـر عـاملى در کتاب ارزشمند وسائل الشیعه بابى تحت عنوان «باب استحباب الاجتماع فـى الـدعاء من اربعه الى اربعین» آورده و روایاتى را در این زمینه مطرح نموده است.
از جمله از قول امام صادق (ع) آورده است که آن حضرت در این باره فرمود: «هیچ گاه چهار نفر با هم اجتماع نکرده اند که براى مطلبى به درگاه خدا دعا کنند جزاین که با اجابت آن دعا از هم جدا شده اند». امام صادق(ع) در حدیث دیگرى فرمود: «هرگاه پیش آمدى پدرم را غمناک مى‌کرد زنان و کودکان را جمع مى‌کرد، سپس دعا مى‌نمود و آنها آمین مى گفتند».
