کمتر شده منتقدی رد خلاقیت را در کارهای هنرمند زیر 25ساله‌ای بگیرد و جسارت کند مصرانه پای هنرمندی او فارغ از سن و سال بایستد و او را در قد و قامت بزرگان ببیند.
اما قصه این است که در این چند سال - فارغ از داد و بیدادهای حاشیه‌ای و فراهنری - در گوشه‌های ذهن و آتلیه هنرمندان جوان، اتفاقاتی جلورونده و هنرآفرین در حال شکل‌گیری است یا حتی شکل گرفته.
سال گذشته در جشنواره هنرهای تجسمی دامون‌فر، چهره‌هایی دیده شدند که از بسیاری جهات، مسیرشان با آنچه پیش از این بوده فرق داشت و از طرفی، فقط مدیون تفاوتشان نبودند و چیزی برای ارائه داشتند.
یک سال دیگر به برگزاری دومین دوره این دوسالانه مانده است و ابتکار برگزارکنندگان این بوده که امسال 23نفر از برگزیدگان دوره اول، تازه‌ترین کارهایشان را به نمایش بگذارند. این نمایشگاه دوشنبه 22مرداد به پایان رسید و در آن بیش از 80 طراحی، نقاشی و تصویرسازی در سبک‌های مختلفی نظیر آبستره، رئال، هایپررئال و... با موضوعات متنوعی نظیر فیگوراتیو، طبیعت و... ارائه شده بود.
آثار اولین دوره این دوسالانه را سیدمحمد احصایی، حسین خسروجردی، فرح اصولی، آریا اقبال و سیدمهدی حسینی داوری کرده بودند و آیدین آغداشلو رئیس هیات داوران بود. آثار برگزیدگان این جشنواره در فرهنگسرای نیاوران به‌نمایش درآمده بود.
از رنگ و لعاب و نقش و نگار زنان نقاشی‌های قجری خبری نیست اما یک زن قجر را که روبنده‌اش را برداشته می‌بینیم. بی‌چشمی و جنس بافت به همراه بازی با سایه‌روشن‌ها، حس و حال عجیبی به این اثر داده.
انگار با موجودی مسخ‌شده یا مرده‌ای که جان گرفته طرفیم. وحید چمانی چند وقت پیش مجموعه‌ای از کارهایش را در نمایشگاهی انفرادی به تماشا گذاشت؛ نمونه‌ای از کارها با شخصیت‌های قجری که بیش از آنکه تزئینات و رنگ‌بازی‌های آثار آن دوره را نشان دهد، تجسمی از خشونت قهوه قجری بود. چمانی نفر پنجم این جشنواره شد.
تزئینات و عناصر تصویری همین‌طور دور خود چرخیده‌اند و تصویر زیر را شکل داده‌اند. نکته قابل توجه این کار کنترل نشدن تزئینات است. از ساختار غالب و اسکلت‌بندی غالب خبری نیست و تزئینات به شکل توده‌واری شکل گرفته‌اند. یک‌جور رسیدن از جزء به کل بدون الگوی اولیه. این اثر کار خدیجه حیدرپور است.
ماده اولیه این اثر، یک عکس خانوادگی است. ژست بچه‌ها و حتی انعکاس نور فلاش 2 عنصر آشنا و حتی غیرحرفه‌ای عکس‌های خانوادگی است. هنرمند خیلی نمور، تصویر اولیه را با تک‌رنگ کردن و شاید تصرف در ترکیب‌بندی، دستکاری کرده و علاوه بر القای حسی نوستالژیک و ایجاد غرابت، به یک فرم قابل ارائه دست یافته است. این کار اثر مقداد لرپور و یکی از آثار نمایشگاه «عکس‌های خانوادگی» اوست که اسفند سال گذشته در خانه هنرمندان برپا بود. لرپور نفر دوم این جشنواره شد.
ماده اولیه این اثر عکس یا واقعیت عکاسانه است. دخل و تصرف طراحانه هنرمند در چیدمان یا دیزاین اجزای این خانه بوده. با وجود واقع‌گرایانه بودن عکس، پرسپکتیو مرسوم آثار رئالیستی کاملا از بین رفته. امیرحسین ابن‌الدین نفر اول این جشنواره بود که در یک سال اخیر، علاوه بر شرکت در نمایشگاه گروهی، یک نمایشگاه انفرادی هم گذاشته است. ابن‌الدین دستی قوی در طراحی دارد.
به سر و شکل بچه‌ها هم می‌خورد که روسی باشند. در این کار، نقطه حرکت هنرمند یک عکس بوده. هرچند وفاداری او به عکس زیاد نیست و با نوع رنگ‌گذاری - که چندان به تصویر بعد نمی‌دهد - تکنیک اجرایی‌اش از عکس فاصله گرفته. در چند کار دیگر بهمن محمدی هم عکس همین نقش را داشت. در کارهای او معمولا یک چهره در مرکز است و انگار نقاش به حس لحظه‌ای نگاه‌ها ارادت دارد.
انگار می‌خواهد از چیزی بکند یا چیزی در سرش دارد له‌اش می‌کند. با آنکه نمی‌توان نقش رنگ را در این کار ندید اما خطوط غالب‌اند و انگار رنگ را تراشیده‌اند. این اثر، کار شهریار حاتمی است.
