فصل اول اين كتاب همچون چهار كتاب مرتبط قبلي به تبيين عوالم هستي پرداخته است. در فصل دوم جايگاه و اهميّت قيامت در سيرتكويني انسان تشريح و در فصل سوّم چگونگي آغاز قيامت همزمان با دگرگون شدن هستي و تجديد حيات انسان به تفصيل تبيين شده است.
فصل چهارم اين كتاب به متفاوت بودن وضعيّت انسانها از بدو حشر در قيامت اشاره دارد و بالاخره در فصل پنجم روابط، ارتباطات و تعاملات انسان در طول برپايي عالم قيامت مورد بررسي قرار گرفته است.
در بخشي از مقدمه اين كتاب آمده است: در ميان همة امور و مسائل مربوط به انس وجنّ كه قرآن كريم به آنها پرداخته است، قيامت و مباحث مربوط به آن جايگاه منحصربفردي دارد زيرا برخورداري از هدايت و روشنگري هاي اين كتاب با عظمت، در نخستين آيات آن منوط به داشتن يقين به حتمي و قطعي بودن عالم آخرت (قيامت) شده و علاوه بر آن ضمن اينكه در سرتاسر كلام وحي از ابتدا تا انتها اوصاف و وقايع قيامت به تفصيل تشريح شده، سوره هاي مشخصي نيز چه با همين عنوان و چه با عناويني نظير«واقعه»، «نبأ»، «زلزله»و... به اين امر كه مهمترين موضوع سرنوشت ساز فرازماني و فرامكاني تاريخ بشريّت به شمار مي رود، اختصاص يافته است زيرا آفرينش هستي و انسان، صرفاً براي برخورداري مقطعي دنيوي و بعد هم مُردن و به خاك پيوستن بشر نبوده، بلكه هدف از تسخير هستي و اعطاي فرصت نقش آفريني به انسان اين بوده است كه او با استفاده از ظرفيّتها و قابليتهاي بالقوه و بالفعل وجود خود و مخلوقات و جامة عمل پوشاندن به آموزه ها و رهنمودهاي تشريعي بي منّت انبياء(ع)، تا آنجا كه مي تواند بر مراتب ايمان و نيز اعمال نيك خود بيافزايد و استحقاق خويش را براي بهره مندي از حيات حقيقي آخرت به اثبات برساند.
اين مقدمه مي افزايد: به لحاظ فلسفي، وجود قيامت از مقتضيات انكارناپذير سيرتكويني و تشريعي انسان است چراكه بدون آن، نه تنها انواع خدمات و نيكي ها و خسارات و مظالم افراد يا جوامع عليه يكديگر در طول تاريخ بي جواب مي مانند و انسانهاي با ايمان و نيكوكار- كه از آموزه هاي تشريعي انبياء(ع) تبعيّت كرده و آخرت را به دنيا نفروخته اند- مغبون مي شوند بلكه ظالمان، مفسدان، قاتلان، متجاوزان و نظاير اينها هرگز به سزاي اعمال خود نمي رسند و لذا هيچ توجيه ديگري براي خلقت منظومة دقيق، حيرت انگيز و با عظمت هستي باقي نمي ماند.
به همين دليل قرآن كريم با هشدار در زمينه قريب الوقوع بودن قيامت، انسانها را به اميدواري نسبت به روز آخر و فساد نكردن در زمين دعوت و نبيّ مكرّم- اسلام(ص) را به عنوان بهترين الگو براي اميدواران به معاد معرفي مي كند و با فراخواندن مؤمنان به تقواي الهي، از آنان مي خواهد كه هنگام حضور در حيات دنيا، همواره متوجه اين نكتة مهم باشند كه چه چيزي را براي فردا روز خود (قيامت) ذخيره مي كنند.
كلام وحي در همين حال به مخاطبان خود تأكيد مي ورزد كه بهترين زاد و توشه براي آخرت، تقوا (پروا و ملاحظة تمامي امر و نهي هاي خداوند) در زندگي است و اضافه مي كند كه گرامي ترين انسانها در پيشگاه خداوند با تقواترين آنها هستند كه در نهان از پروردگارشان مي ترسند و از قيامت نيز هراسان و بيمناكندچنانكه بر همين مبنا مرحوم علامه طباطبايي "تقوا[ي حقيقي را] دلواپسي از آتش و عذاب قيامت دانسته است."
بدينسان قيامت براي انسانهاي متقي وخداترس، نه تنها روز عذاب نيست، بلكه متناسب با جايگاه و منزلت آنها مي تواند به غايت فرخنده و مبارك باشد، چنانكه براي عموم انبياء(ع) چنين خواهد بود.
مشخصات كتاب:
كتاب : روابط، ارتباطات و تعاملات انسان(5) عالم قيامت
مؤلّف: حسين صدري نيا
قطع : رقعي
چاپ اوّل: پاييز1394
تعداد صفحات:304 صفحه
قيمت:14هزارتومان
ناشر: سايه روشن
نظر شما