این اختلال در واقع نوعی ترس یا فوبیای حرف زدن است که در آن کودک موقع حرف زدن به یک نقطه خیره شده و عضلاتش سفت می‌شود. این حالت با خجالتی بودن کاملا متفاوت است.
این بچه‌ها در خانه به راحتی حرف می‌زنند ولی در شرایط دیگر کاملا ساکت می‌شوند. محققان می‌گویند این وضعیت معمولا از سنین قبل از ۵ سالگی شروع می‌شود ولی می‌تواند تا سنین مدرسه رفتن تشخیص داده نشود. شیوع این نوع سکوت در بچه‌های دوزبانه سه برابر بیش از معمول است که می‌تواند به علت بیشتر بودن میزان استرس در زندگی آنها باشد.
این وضعیت می‌تواند موجب اختلالات جدی در ارتباطات کودک شده و در یادگیری او مشکلاتی ایجاد کند. سکوت اضطرابی می‌تواند همراه با دیگر اختلالات مربوط به اضطراب و یا همراه با اوتیسم بروز کند.
درمان این نوع از سکوت با تغییر در محیط زندگی کودک است. آنها را در مراحل جداگانه در معرض محیط‌های جدید قرار داده و در هر مرحله میزان شلوغی و استرس محیط را بیشتر می‌کنند. در همان حال کودک را از علائم اضطراب و راه های مواجه شدن با آن آموزش می‌دهند. کلید موفقیت در مواجهه با این افراد وجود یک مربی مورد اعتماد کودک است که با این بیماری آشنایی کامل داشته باشد.
منبع:سلامت نیوز
نظر شما