روز 14 دسامبر 1903 را بشر همواره به خاطر خواهد داشت؛روزی که اولین بار برادران رایت با یک هواپیمای بسیار ساده کمتر از یک دقیقه پرواز کردند.
البته بیشتر کارشناسان معتقدند که مخترع اصلی هواپیما سر جرج کالی است، زیرا برای اولین بار او ایده پرواز با هواپیماهای بال ثابت را ارائه داد.
از آن روز به بعد و با پیشرفت سریع تکنولوژی، صنعت هوانوردی نیز دگرگون شد و با طلوع صنعت فضانوردی تکمیل شد و ادغام این دو صنعت تحولی بزرگ در زندگی بشر پدید آورد و صنعتی به نام هوافضا شکل گرفت.
تحولات کلی در هوافضا را می توان از اواخر جنگ جهانی دوم به بعد مورد بررسی قرار داد. گوناگونی در طراحی‌ها، ساخت موتورهای جت، شیوه‌های مدرن هدایت و کنترل و روش‌های آزمایش‌های پروازی مانند تونل‌های باد مافوق صوت و حتی ابر صوت (سرعت‌های بالای 5 ماخ)، شالوده این صنعت را تکان داد و طرحی نو از هوافضا برانداخت.
ولی هنوز نقاط کور بسیاری در هوافضا وجود دارد که دیده نشده است، مانند اینکه تا قبل از اختراع موتور جت هیچ مهندسی اعتقاد به شکستن دیوار صوتی و عبور از سرعت صوت را در سر نمی پروراند، ولی این کار نیز عملی شد.
هم اکنون مهندسان تراز اول هوافضا در فکر ساخت هواپیماهایی در ابعاد حشرات هستند. شاید بر زبان آوردن ساخت یک هواپیما در ابعاد حشرات ساده به نظر برسد، ولی از لحاظ عملی و مهندسی یک معجزه است.
هرچند ساخت یک هواپیما در هر ابعادی کاری سخت به شمار می‌رود و اگر چنین نبود، هم اکنون بیشتر کشورها در صنعت هوافضا پیشرفت کرده و خود هواپیماهایشان را می ساختند و از آمریکا، روسیه، فرانسه و... نمی خریدند.
در این میان کشور ما در چند سال اخیر پیشرفت خوبی در این زمینه داشته است، ولی هنوز فاصله ما با کشورهای قدرتمند هوافضایی بالغ بر چندین دهه است و برای جبران این فاصله بهتر است تا از تجربیات آنها استفاده کنیم.
آن کشورها پس از ارتقای کافی در هوانوردی و موازی با آن، صنعت فضانوردی را آغاز کردند.
در زمینه هوانوردی هم پس از ساخت هواپیماهای معمولی در زمینه‌های نظامی و غیر نظامی، دست به ساخت هواپیماهای بی سرنشین زدند و با ساخت چندین نمونه عالی از هواپیماهای بدون سرنشین مانند شاهین جهان (Global Hawk) دست به ساخت میکروهواپیماها زدند و در ساخت هر دسته ای مانند میکروهواپیماها از تمامی تجربیاتی که از ساخت هواپیماهای بدون سرنشین (UAV) به دست آوردند، بهره بردند.
خبر برگزاری مسابقات طراحی و ساخت میکروهواپیماها در دانشگاه اصفهان جالب بود.
کسی نمی گوید که اجرای چنین مسابقاتی ضرر دارد، ولی شاید گزینه‌های بهتری نیز برای انتخاب و صرف این هزینه‌ها وجود داشته باشد.
مثلاً با این هزینه‌ها، محیط‌های آزمایشگاهی و عملی برای دانشجویان هوافضا بسازند تا آنها پس از اتمام تحصیلات قادر به انجام فعالیت در طرح های عملی باشند یا برای طراحی یک نمونه مدل ساده حداقل بتوانند از یک آزمایشگاه تحلیل سازه یا تونل باد استفاده کنند.
دانشجویان هوافضا در کشور ما از کمترین امکانات عملی بی‌بهره‌اند و بسیاری از آزمایشگاه‌ها نیز در انحصار نیروهای نظامی است و هیچ گونه دسترسی به آنها وجود ندارد.
هم اکنون آنقدر تعداد آزمایشگاه‌های عملی در رشته هوافضا محدود است که یک دانشجو برای گذراندن واحدهای عملی خود با دشواری‌های بسیاری روبه رو است.
حال اینکه چگونه با این امکانات کم میکروهواپیما هم می سازند را باید پای توانایی‌های ویژه دانشجویان ایرانی گذاشت.
