براساس گزارش ساينس الرت، تا همين اواخر يكي از بزرگترين معماها در جهان دانش اين بود كه چطور تمامي دايناسورها به يكباره درحدود 65 ميليون سال پيش منقرض شدند،اما با كشف فسيل دايناسورهاي پرنده، صورت‌مسئاله دچار تغيير شد به لطف وجود فسيل‌هاي متنوع و مختلفي كه دانش بشر را درباره دايناسورهاي پرنده افزايش داد،اكنون مي‌دانيم كه تنها بخشي از دايناسورها در آن دوران منقرض شدند، مابقي آنها زنده ماندند و پرندگان امروزي را به وجود آوردند.
دانشمندان به منظور درك اين روند تكامل با دست‌ورزي ژنتيكي در ژن‌هاي جوجه‌هاي معمولي، در پاهاي اين جانداران استخوان نازك‌ني لوله‌اي و دايناسوري شكلي رشد دادند.
در بدن دايناسورهاي پرنده‌اي مانند Archaeopteryx،استخوان نازك‌ني استخواني لوله‌اي شكل بود كه تا غوزك پاي جانور امتداد يافته‌بود. استخوان ديگر تيبيا، با طولي برابر نازك‌ني دركنار اين استخوان رشد مي‌كرد.
با ادامه روند تكامل در ميان گروهي از دايناسورهاي پرنده كه به پيگوستيليان شهرت دارند، استخوان نازك‌ني كوتاهتر از تيبيا شد و هرچه به سمت انتها نزديك‌تر مي‌شد تيزتر و شاخه‌اي تر مي‌شد و ديگر به غوزك پا منتهي نمي‌شد.
اگرچه جنين جوجه‌هاي امروزي نشانه‌هايي از ايجاد استخوان نازك‌ني طولاني و دايناسوري مانندي از خود نشان مي‌دهند، با رشد جنين اين استخوان كوتاهتر و باريك‌تر شده و هرگز به اندازه‌اي بلند نمي‌شوند تا به غوزك پا متصل شوند.
دانشمندان دانشگاه شيلي به منظور بررسي روند تكامل اين استخوان، به تغيير ژني به نام IHH در جنين جوجه دست زدند تا استخوان نازك‌ني در جوجه‌ها به رشد خود و طولاني‌تر شدن ادامه دهد. در انجام اين آزمايش،دانشمندان به نكته‌اي عجيب پي بردند. مرحله عادي رشد استخوان ابتدا در بدنه و طول استخوان دچار توقف تقسيم سلولي و در نتيجه توقف رشد مي‌شود، سپس در انتهاي استخوان. اما در جوجه‌هاي مدرن رشد ابتدا در انتهاي استخوان متوقف مي‌شود، پس از آن در بدنه. اين به آن معني است كه استخوان نازك‌ني در جوجه‌هاي مدرن فعالانه از رسيدن به طول استخوان نازك‌ني در اجدادشان بازداشته مي‌شوند.
به گفته دانشمندان فعل و انفعالات ميان پاشنه پا و انتهاي نازك‌ني منجر به ايجاد سيگنال‌هايي مي‌شوند كه شبيه به سيگنال‌هايي هستند كه منجر به توقف رشد بدنه استخوان مي‌شوند و مانع از آن خواهند شد تا نازك‌ني به استخوان غوزك برسد. اما با خاموش كردن ژن IHH، ژن PthrP در پاشنه به شدت فعال شد، ژني كه امكان رشد استخوان در بخش‌هاي انتهايي را فراهم مي‌آورد. به اين شكل استخوان نازك‌ني جوجه مانند استخوان نازك‌ني اجدادش، Archaeopteryx رشد كرد و طولاني شد.
متاسفانه اين جوجه دايناسور نتوانست خود را به مرحله خروج از تخم برساند، با اين همه دانشمندان نيز قصد آن را نداشتند تا اين جوجه را بزرگ كرده و نتيجه تغيير ايجاد شده را به چشم ببينند. هدف تنها مشاهده روند زيستي بود كه به تبديل شدن دايناسورها به پرندگان منتهي شده‌است.
نظر شما