وقتی که مشتاقانه سرود «فزت و رب‌الکعبه»
آن «کجای موعود» را می‌دید و این «ناکجای موجود» را می‌رهید و پاک جان افلاکی‌اش قفس تنگ خاکدان را برنمی‌تابید و عاقبت هم هیچ چاه زمینی نماند که از آه آسمانی مرتضیع پر نشود.
تسلیت باد به همه هستان و هستی
هجرت تمامی مردی و مروت و مهر از سیاره ما
