مردی که همیشه «عسل» می‌خورد

به گزارش تسنیم، پروفسور منوچهر ستوده، ایران‌شناس که روز 20 فروردین در سن 103 سالگی از دنیا رفت جدا از یک عمر تلاش و فعالیت در حوزه‌های مختلف از جمله چاپ 60 جلد کتاب و نزدیک به 300 مقاله به عنوان یک جغرافی‌دان تاریخی و پژوهشگر برجستهٔ کشورمان، یک خصوصیت بارز دیگری هم داشت و آن عمر طولانی و البته باکیفیت بود، به‌طوریکه نزدیکانش از نوع تغذیه جالب او روایت‌های بسیاری دارند.

علی امیری، محقق گیلانی و کسی که حدود 10 سال با این پژوهشگر برجستهٔ در حوزه‌های علمی همکاری داشته است، درباره سلامت بدنی و نوع تغذیه پروفسور منوچهر ستوده به تسنیم می‌گوید: دکتر منوچهر ستوده با طبیعت رفاقت دیرینه داشت و وقتی به طبیعت نگاه می‌کرد از طبیعت الهام می‌گرفت.

وی ادامه داد: مرحوم ستوده به هیچ عنوان با کود شیمیایی موافق نبود و وقتی میوه‌های که با کود شیمیایی تولید شده بود را متوجه می‌شد مصرف نمی‌کرد. همچنین هرگز در طول عمر خودش به باغ 10 هکتاری مرکبات خود، یک گرم کود شیمیایی نزد و همیشه از کود حیوانی استفاده می‌کرد و نسبت به محصولی که مردم از این باغ می خواستند مصرف کنند مسؤلیت داشت و همیشه وجدانش بیدار بود.

این محقق گیلانی تصریح کرد: پروفسور ستوده در تمام عمر خود، عسل طبیعی و شیر محلی مصرف کرد، همچنین ورزش می‌کرد و پیاده‌روی بسیاری داشت و نسبت به اتفاقاتی که باعث دلخوری، تنهایی و حزن و اندوه می‌شد به هیچ عنوان عکس‌العملی نشان نمی‌داد و جمله معروفی داشت و هر زمان بنده در مورد موضوعی حساس می‌شدم می‌گفت: «فلانی سخت نگیر؛ نباید زیاد سخت گرفت»، این جمله معروفش بود.

امیری با تأکید بر حافظه بی‌نظیر مرحوم ستوده به آخرین روزها و صحبت‌هایش با مرحوم ستوده اشاره کرد و افزود: آخرین سؤالی که از پروفسور ستوده داشتم این بود که برق را چه زمانی دیدید؟ وی عنوان کرد که برای نخستین‌بار در سال 1303 و در سن 11 سالگی در امامزاده یحیی که یک مهندس خارجی در حال کشیدن برق بود توانسته بود با برق آشنا شود و در سال 1305 و در سن 13 سالگی نیز دوربین عکاسی گرفته بود و مشغول عکاسی شده بود.

این محقق گیلانی که در حوزه علمی با مرحوم ستوده برای تدوین 4 کتاب (دو جلد اسناد روستاهای قدیمی گیلان - یک جلد اسناد پراکنده حکام محلی ولایات قاجاریه - چاپ مجلس و یادنامه دولتشاهی که مرکز دایرالمعارف تابستان چاپ می‌کند) درباره آرزوی برآورده نشده مرحوم ستوده توضیح داد: وی هیچ آرزوی برآورده نشده‌ای نداشت و فکر نمی‌کنم کسی به مانند مرحوم ستوده در این مملکت زندگی با عشق کرده باشد زیرا وی به هر آن چیزی که دوست داشت رسیده بود.