هیچ کدام این علایم نشانگر وجود بیماری خاصی نیست. زیرا رفتار طبیعی در کودکان متفاوت است.
تشخیص اینکه آیا بچه‌ای در حال گذار از یک وضعیت موقتی است یا از افسردگی رنج می برد ، کار مشکلی است. گاهی پدر و مادرها در مورد اینکه رفتار بچه هایشان تغییر کرده است یا با یک جمله معلمی که می گوید "بچه شما به نظر می‌رسد ناراحت است و مشکلی‌دارد " نگران می‌شوند.
در این موارد، اگر آنها با پزشک متخصص کودکان مشورت کنند، علایم فیزیکی زیاد مورد توجه قرار نمی‌گیرد واحتمالا دکتر پیشنهاد می‌کند که بچه ترجیحا توسط یک روانپزشک که در زمینه درمان کودکان
تخصص دارد، مورد ارزیابی قرار گیرد.
اگر درمان مورد نیاز باشد، دکتر ممکن است پیشنهاد کند که درمانگر دیگری ، معمولا یک مددکار اجتماعی یا یک روانشناس، امکانات درمان را فراهم کند در ضمن اینکه درصورت نیاز به دارو ، روانپزشک مسئو لیت تجویز دارو را بعهده دارد.
پدر و مادرها نباید از طرح و پیگیری این گونه پرسشها نگران باشند که : شرایط و میزان صلاحیت درمانگر فرزندشان تا چه اندازه است ؟ در مورد او چه نوع روان درمانی دنبال می‌شود ؟ خانواده ، در این درمان چه سهمی دارد ؟ آیا درمان بچه ممکن است شامل داروهای ضد افسردگی هم باشد؟ واگر این چنین است چه مواردی در این رابطه تاثیرگذارند؟
انستیتو ملی سلامت روان (NIMH) استفاده از دارو را برای درمان افسردگی به عنوان یک حوزه مهم پژوهشی، مورد توجه قرار داده است .
واحدهای پژوهشی حمایت‌کننده این انستیتو در قالب شبکه‌ای که از هفت سایت پژوهشی تشکیل شده ، مطالعا‌ت بالینی را در زمینه تاثیرات استفاده از دارو برای درمان اختلالات روانی در کودکان و نوجوانان دنبال می‌کنند.
در میان مطالعاتی که در مورد استفاده از داروهای ضد افسردگی انجام شده ، برخی از آنها که در درمان بچه های افسرده تاثیر گذار بوده‌اند و به طور مناسب نیز از سوی پزشک بچه مورد توجه قرار گرفته است ،شناسایی و مشخص شده اند.
