براساس گزارش ديسكاوري، گياهان نيز به نوعي اين سيستم انعقاد خون را در خود دارند، اما چگونگي عملكرد آن تاكنون در حد يك معما باقي مانده‌بود. زماني كه بدنه يك گياه برش مي‌خورد، به نظر مي‌آيد مواد غذايي و معدني را در اطراف آن بريدگي هدايت مي‌كند، منطقه برش خورده را جوش داده و از بخش‌هاي سالم‌تر خود محافظت مي‌كند. اين سيستم مشابه مكانيزم خوددرماني كه حيوانات دارند نيست، اما به نوعي شبيه به سوزاندن زخم درحال خونريزي است و خونريزي را متوقف مي‌سازد.
موضوع اينجاست كه گياهان خون ندارند و خونريزي نمي‌كنند، اما براساس پژوهش جديد محققان دانشگاه دلور گياهان داراي سيستم باز و بسته كردن كانال‌هايي ميان سلول‌هايشان هستند. برخلاف سلول‌هاي حيوانات كه بسيار پويا و پرتحرك هستند، سلول‌هاي گياهان چندان فعال نيستند،مانند مرجان‌ها به يكديگر مي‌چسبند تا ساختاري را خلق كنند و پس از آن بي‌حركت باقي مي‌مانند.
با توجه به بي‌حركت بودن سلول‌ها، مواد غذايي و معدني از طريق مسيرهاي عبور كوچكي در درون ديواره‌هاي سلولي حركت كرده و خود را به بخش‌هاي مختلف گياه مي‌رسانند كه به اين مسيرها پلاسمودسماتا مي‌گويند.
محققان دانشگاه دلور با بررسي دقيق عملكرد اين مسيرهاي كوچك ريافتند پلاسمودسماتا توسط ماده‌اي به نام كالوس محافظت مي‌شود،ماده‌اي گلوكز مانند كه توسط خود گياه توليد مي‌شود. حجم اين ماده مي‌تواند در گياه كم و زياد شود، زماني كه حجم آن زياد باشد مسيرهاي ارتباطي بسته مي‌شوند و در صورت كمبود آن مسيرها براي حركت مواد غذايي باز مي‌مانند.
محققان دريافته‌اند كه ميزان كالوس در هربخشي از گياه را مي‌توان با استفاده از چند آنزيم و در واكنش با هرنوع محركي كنترل كرد. اگر گياه به نوعي باكتري آلوده شود، گياه مي‌داند كه باكتري مي‌تواند از مسير پلاسمودسماتا به همه‌جا سرايت كند، از اين رو به كالوس دستور مسدود كردن مسير باكتري را مي‌دهد.
همچنين در صورت بروز مشكلي فيزيكي، مانند بريدگي،كالوس باري ديگر وارد عمل مي‌شود تا از جريان يافتن مواد مغذي به بخشي از گياه كه اميدي به نجات آن نيست جلوگيري كند. نكته جالب توجه اين است كه پس از بريده شدن، مقدار كالوس در محل بريدگي به شدت افزايش پيدا مي‌كند درحالي كه ميزان آن در بخش‌هاي سالم كاهش مي‌يابد تا بخش‌هاي سالم با سرعت بيشتري رشد كنند.
نظر شما