او را به گردهمايي مبلغان و گروه‌هاي تبليغي، در محل دفتر تبليغات اسلامي دعوت كرده‌اند تا براي روحانيون جوان سخنراني كند. احتمالا فضاي سالن به‌گونه‌اي بوده كه حاج آقاي قرائتي نمي‌توانسته همه را ببيند.براي همين چون مي‌خواسته تمام حضار را ببيند، براي چند دقيقه‌اي جلسه را به هم ريخته و با ابتكاري جالب، يك جور منبري درست كرده كه بتواند همه مخاطبانش را ببيند و آنها هم او را به خوبي ببينند.
البته اين روحاني سرشناس و محبوب، بنا به تجربه طولاني كار در تلويزيون از بسياري از برنامه‌سازان و مجري‌ها و دست اندركاران اين حوزه، رسانه را بيشتر و بهتر مي‌شناسد اما اين حركت جالب نشان از توجه يكي از اصل‌هاي مهم در ارتباطات دارد؛«به چه‌كسي مي‌گوييم». اينكه وقتي قرار است پيامي را بفرستيم بدانيم آنچه مي‌خواهيم بگوييم را چه‌كسي قرار است دريافت كند بسيار مهم است.
بي‌توجهي به همين اصل ساده در بسياري از رسانه‌ها باعث «خود گفتن و خود خنديدن» شده است. توجه به همين اصل به ما امكان سنجش مخاطبان و دريافت واكنش آنها را مي‌دهد. اگر مخاطبان براي ما مهم باشند، ديدن آنها هم مهم خواهد بود.اين ديدن و شناخت گاهي مانند آنچه در اين جلسه سخنراني حجت‌الاسلام قرائتي اتفاق افتاده رو در رو و چهره به چهره است و گاهي هم نيست.گاهي جور ديگري مخاطبان‌مان را ببينيم و حواسمان به آنها باشد. يعني اگر در يك كانال يا گروه تلگرامي پيامي ارسال مي‌كنيم، بدانيم چه كساني و با چه ويژگي‌هايي اين پيام ما را دريافت خواهند كرد و چه واكنشي به آن خواهند داشت.
در ارتباط‌هاي رودررو اهميت اين موضوع البته بيشتر است. نگاه‌كردن مستقيم به مخاطب، سنجش واكنش او و توجه به «زبان بدن» ما در برقراري يك ارتباط مؤثر‌تر ياري خواهد كرد. اجازه بدهيد پايان اين نوشته، بخشي از توصيه‌هاي حاج آقاي قرائتي به مخاطبانش در همان جلسه باشد كه هر كدام‌شان به درد ارتباط‌هاي ما هم مي‌خورد، وقتي كه گفت:« منبر سنتي جواب فضاي مجازي را نمي‌دهد، با مردم با آرامش صحبت كنيد، تحليل سياسي بدون مبنا و اطلاع نداشته باشيد، سخنراني‌ها طولاني نشود و ژست نگيريد.»
نظر شما