نرخ جابجایی خاک در ایران، سه برابر متوسط آسیا

به گزارش ايرنا، محمد درویش با بیان این که برخی برآوردها میزان جابجایی خاک را حتی تا 4.6 میلیارد تن نیز نشان می‌دهند، افزود: اگر دو میلیارد تن را درنظر بگیریم، با توجه به این که هر تن خاک 28 دلار ارزش دارد، حدود 56 میلیارد دلار در سال ارزش این میزان خاک است.

وی اظهار کرد: یکی از دلایل افزایش نرخ جابجایی خاک سیل است؛ سیل‌خیزی و خسارت ناشی از آن رو به افزایش است و پوشش گیاهی که می‌تواند محافظ خاک باشد نیز از بین رفته است.

مدیرکل دفتر مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست گفت: عوامل مختلفی مانند کاهش سفره آب‌های زیرزمینی و برداشت‌های بی‌رویه از منابع آبی موجب خشکسالی و تشدید بیابان می‌شود که به مرور فرسایش و جابجایی خاک را به همراه دارد.

درویش گفت: البته نرخ دقیقی از توسعه سالانه بیابان در کشور وجود ندارد اما از روی شاخص‌ها و شناسه‌هایی که وجود دارد، می‌توان گفت سالانه یک درصد به بیابان‌های کشور افزوده می‌شود و نشانه آن کاهش رویشگاه‌های جنگلی، افت حاصلخیزی خاک و افت سطح آب‌های زیرزمینی است.

وی اظهار کرد: برخی معتقدند که با کاشت درخت و ایجاد کمربند سبز می‌توان از توسعه بیابان جلوگیری کرد اما واقعیت این است که درختکاری باید با درایت انجام شود و این طور نیست که در منطقه‌ای درخت بکارند و چند سالی آن را آبیاری کنند اما در نهایت فقط منجر به خشک شدن منابع آبی شود و روند توسعه بیابان را درمان نکند.

درویش تاکید کرد: مهم این است که رویشگاه‌های طبیعی مانند جنگل‌های هیرکانی، زاگرس و ارسباران را که در حال نابودی هستند، حفظ کنیم زیرا این اقدام به مراتب بهتر از کاشت دستی نهال و آبیاری آن است.

عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع گفت: آمارها حاکی از آن است که 18.5 میلیون هکتار جنگل‌های ایران در دهه 1330 اکنون به 12 میلیون هکتار رسیده یعنی 6.5 میلیون هکتار از جنگل‌ها کاهش یافته است و در دو دهه اخیر 18 میلیون اصله بلوط (30 درصد از قلمرو 6.5 میلیون هکتاری جنگل‌های طبیعی) در زاگرس از دست رفته است؛ بنابر این بهتر است جنگل‌ها را در آن 6.5 میلیون هکتار عرصه‌های طبیعی مستقر کنیم.

وی با بیان این که ایران در قلمرو خشک جهان مستقر شده است، افزود: 89.7 دهم درصد از خاک کشور ما فراخشک، خشک و نیمه خشک است و میانگین نزولات آسمانی یک سوم میانگین جهانی است و در مقابل تبخیر 50 درصد بیش‌تر است، بنابر این افزایش وابستگی معیشتی به منابع آب و خاک یک جنایت در حق چنین سرزمینی است.