به کوشش انجمن موسیقی ایران اوایل این هفته مراسم پاسداشت زنده یاد ناصر فرهنگفر تنبک نواز چیره دست معاصر در تالار وحدت با حضور جمعی از دوستان و دوستداران وی برگزارشد.
این برنامه در ادامه مجموعه برنامههای بزرگداشت استادان فقید موسیقی ایران که نخستین آن در 24خرداد ماه سالجاری به نام استاد علی اصغر بهاری مزین شد، صورت گرفت.
طبق سنت این دست برنامهها، ابتدا تصاویری از عکسهای وی که با تکنوازی هایش همراه بود، برای حاضران پخش شد.
پس از آن کامبیز گنجهای تنبک نواز جوان و صاحب سبک به روی صحنه آمد و به یاد فرهنگفر هنرنمایی کرد.
در حالی که حاضران انتظار تنبک نوازی شاگردان پیشکسوت فرهنگفر را میکشیدند، علیرضا پورامید مجری برنامه از جمشید محبی یکی از نخستین هنرآموزان کلاس فرهنگفر برای نقل خاطراتی به پشت تریبون فراخوانده شد.
محبی با لهجه اصفهانی خود2 خاطره طنز از استادش را بیان کرد و حاضران را به وجد آورد.
پس از آن نوبت هنرنمایی مجید درخشانی رسید که با یک نوجوان تنبک نواز به نام یاشار شیرازی به روی صحنه آمد.
این نوجوان بدون درک محضر زنده یاد فرهنگفر و تنها با استفاده از نوارهای نوازندگی آن استاد فقید، شیوه نواختنش را آموخته بود و توانست در کنار درخشانی، بخشی از آنها را به نمایش بگذارد.
مجید درخشانی هم پیش از اجرا در صحبت کوتاهی گفت که نخستین همکاری اش با فرهنگفر در کانون چاووش بود و پس از آن چند کنسرت اروپایی با هم داشتهاند.
وی ادامه داد امشب با افتخار و ارادت به آن بزرگوار، برایتان مینوازم و سپس زخمه بر تار زد و شوری درافکند. درخشانی در این شب فراتر از اجراهای همیشگی خود ظاهر شد و سازش بسیار تأثیر گذار بود.
خاطره گویی داوود گنجهای، دوست و همشهری فرهنگفر بخش دیگری از این برنامه بود.
گنجهای میگفت وقتی در سال 47 گروه موسیقی مرکز حفظ و اشاعه تشکیل شد، ابتدا تنبک نواز نداشتیم، من به استاد برومند گفتم در شهر ری یک نوازنده خوب سراغ دارم.
ناصر فرهنگفر بچه محل ماست و خیلی خوب مینوازد.
وقتی استاد برومند کار ناصر را دید، خیلی خوشش آمد و تشویق کرد.
در ادامه فعالیت هایش، بسیاری از رموز موسیقی قدیم را هم به او یاد داد.
گنجهای همچنین با نقل خاطرهای از یک کنسرت اروپایی ادامه داد، با ناصر و طلایی و تعدادی دیگر از هنرمندان مشغول تمرین در بلژیک بودیم که ناصر ناچار شد به ایران برگردد.
در نتیجه آقای طلایی مرتضی اعیان را که ساکن اروپا بود به گروه دعوت کرد و10 روز با ایشان تمرین کردیم.
مدیر فرانسوی کنسرت وقتی ناظر تمرینات بود، با اشاره به نوازندگی اعیان و غیبت فرهنگفر گفت: این دستها روح آن یکی را ندارند.
پس از سخنان گنجهای اعضای گروه ادوار به صحنه آمدند و همگی با تنبک به هنرنمایی پرداختند.
اما جذابترین بخش این برنامه چیزی نبود جز هنرنمایی آرش تنها فرزند ذکور زنده یاد فرهنگفر که تقریباً همه حاضران انتظار آن را میکشیدند.
وقتی آرش به اتفاق مسعود شعاری به روی صحنه آمد، با سیل تشویقها روبهرو شد.
آنانکه زنده یاد فرهنگفر را از نزدیک دیده باشند، با دیدن سیمای آرش برای لحظهای فراموش میکنند که ناصر فرهنگفر از این دنیا رفته است.
به ویژه آنکه این فرزند خلف، وارث تمام و کمال هنر پدر است.
با این ذهنیت دونوازی سه تار و تنبک خیلی مورد توجه قرار گرفت و بهخصوص آنجا که آرش بر اساس یک سنت دیرین موسیقی ایرانی و به یاد پدر ضربیخوانی کرد، اشک بر دیدگان دوستداران فرهنگفر جاری شد.
نوای ابوعطای این2هنرمند، چنان تأثیرگذار بود که اگر تنها برنامه آن شب میبود، برای ادای دین به ناصر فرهنگفر کفایت میکرد.
پخش تصاویری از کنسرت محمد رضا لطفی، محمد رضا شجریان و ناصر فرهنگفر در جشن هنر شیراز گرچه برای بیشتر حاضران تازگی نداشت ولی با تدوین خوب که از روی نسخههای با کیفیت تهیه شده بود، جلوه دیگری داشت.
همچنین پخش صحنههایی از دونوازی لطفی و فرهنگفر در باغ نارنجستان شیراز هم مورد توجه قرار گرفت.
پس از این نوبت هنرنمایی گروه کوبهای فرهنگفر به سرپرستی آرش رسید و بهدنبال آن صحبتهای هادی منتظری که به صورت غیرمنتظره از میان میهمانان به جایگاه فراخوانده شد، شنیده شد.
پایان بخش اجراها، گروه نوازی توسط گروه موسیقی آبیدر به سرپرستی بهرام ساعد بود که آرش فرهنگفر نیز در این گروه تنبک مینواخت.
اجرای آنها گر چه شسته رفته بود ولی تناسبی با مجلس نداشت و باعث خستگی حاضران شد.
شب یادمان ناصر فرهنگفر با حضور چهرههای صاحب نامی از موسیقی، ادبیات و فوتبال آغاز و پایان یافت که از آن میان میتوان به نوازندگان، آهنگسازان و خوانندگانی چون داوود گنجهای، عطا جنگوک، هادی منتظری، زیدالله طلوعی، جواد بطحایی، حمیدرضا نوربخش، محمد سریر، عبدالحسین مختاباد، محمد اصفهانی و حسین پرنیا اشاره کرد.
همچنین از اهالی شعر و ادب ایران زمین، استاد علی معلم دامغانی و از چهرههای ورزشی، ناصر حجازی سرمربی تیم استقلال تهران میهمان ویژه این برنامه به یاد ماندنی بودند.