از همان اوایل دهه 90 میلادی که شمال عراق با حمایت آمریکا و غرب، مستقل از دولت مرکزی را در پیش گرفت، همواره این پرسش برای همسایگان عراق مطرح بود که تحولات شمال عراق تا چه میزان بر مسائل داخلی آنان تأثیرگذار خواهد بود؟
اینک ارتش ترکیه و در پس آن ملت و دولت ترکیه احساس می‌کنند بیش از هر زمانی از سوی حزب پ.ک.ک تحقیر شده‌اند و اعتبارشان آسیب دیده است.
درصورتی که دولت مرکزی عراق و همچنین مسئولان شمال عراق اقدامی جدی برای جبران آن به‌عمل نیاورند راهی جز ورود مستقیم نظامی برای پیگرد تروریست‌ها پیش روی آنان باقی نمانده است.
گرچه مقامات دولت مرکزی عراق دراین باره وعده‌های فراوانی داده‌اند اما همه می‌دانند که تنها آمریکا در امور امنیتی عراق تصمیم‌گیر است. به همین دلیل، ترک‌ها بیش از هر زمانی شدیدا نسبت به نیات مقام‌های آمریکایی، شک و تردید پیدا کرده‌اند.
حال پرسش این است که آیا این اجلاس می‌تواند دشواری‌های موجود میان ترکیه و آمریکا از یک سو و ترکیه و عراق از سوی دیگر را به کنترل درآورد؟
آمریکا برای کسب رضایت ترک‌ها در آستانه اجلاس استانبول اعلام کرد که حاضر است برای مقابله با پ.ک.ک با ترکیه همکاری‌های اطلاعاتی به‌عمل آورد.
درحالی که آمریکایی‌ها بیشترین نفوذ را در شمال عراق دارند آنها می‌توانستند در گذشته این همکاری را به عمل آورند تا از شکسته شدن اعتبار ارتش ترکیه جلوگیری کنند مگر آنکه احساس شود آمریکا سیاست دیگری را پی می‌گیرد؛ سیاستی که در آن اعمال فشار به کشور ترکیه معنا و هدف خاص خود را خواهد داشت.
در این میان به‌نظر می‌رسد فضای کلی موجود در اجلاس استانبول فرصتی را فراهم خواهد ساخت تا تقاضای خروج نیروهای آمریکایی از عراق با صدایی رساتر از سوی کشورهایی بیشتر مطرح شود.
این همسویی با پیوستن روسیه و ترکیه به ایران و سوریه شکل خواهد گرفت که طی آن این کشورها خواستار ارائه جدول زمان‌بندی خروج نیروهای آمریکایی از عراق می‌شوند.
