بازتاب روانشناسی در دنیای سینما

اما این که آن فیلم چه قدر توانسته روی شما تاثیرات پنهان یا تاحدودی آشکار بگذارد مسئله ای‌ست که به شدت حائز اهمیت بوده و می‌تواند زندگی شخصی شما را تحت‌الشعاع قرار دهد.

رابطه‌ی سینما و روانشناسی یا همان روانشناسی سینما موضوع مهمی است و در این راستا دو سئوال مهم مطرح است: روانشناسی سینما به چه معناست و  ارتباط سینما و روان افراد در چیست ؟

از آنجا که علم روانشناسی به طور مستقیم و غیر مستقیم با ادراک انسان‌ها سر و کار دارد؛ دانشمندان و محققین درست یا غلط در این زمینه معتقدند که سینما می‌تواند یک شاخه از علم روانشناسی باشد .

آنان همچنین سینما را به عنوان هنر نمایش ذهنیت معرفی کرده‌اند . تستنلی کریمر معتقد است که هر چیز که روی دهد روزی به حقیقت بدل میشود و هر حقیقتی یک روز روی خواهد داد .

اما همیشه حقیقت به شکل آرزو‌هایی بوده که انسان‌ها در قصه و افسانه‌هایشان به آن پرداخته و به دنبال آن می‌گردند . پس باید بدانیم آنچیز که در زندگی ما رخ می‌دهد واقعیت است نه حقیقت .

اما میان تماشای یک فیلم و فرایند روانکاوی مغز انسان شباهت‌های زیادی وجود دارد مانند رویاپردازی برای فرار از ناخودآگاه ذهن .

به همین دلیل تماشاگر سینما در ذهن خود فقط و فقط توانایی همزاد پنداری با یک شخصیت از یک فیلم را دارد و برای ساعتی هم که شده می‌تواند  به جهان خیالی خود سر بزند .

زیگموند فروید از معدود روانشناسانی بود که اعتقاد داشت ضمیر ناخودآگاه انسان علت اصلی رفتار‌های نا به هنجار جامعه بوده که از کودکی در فرد شکل گرفته است .

آندره پاژن منتقد فرانسوی سینما  را آیینه ی تحولات اجتماعی دانسته و معتقد است که صنعت سینما خصلتی واقع بینانه داشته و آینده ی سینما به عنوان یک شاخه از هنر بر تکوین روان آدمی استوار خواهد بود .

از آنجا که سینما بازتاب دهنده ی شرایط فرهنگی و اجتماعی حال جامعه است میتواند شک و تردید در زندگی انسان مدرن را به تصویر کشیده  و به آنچه  مهم تلقی میشود یعنی گذشته  اهمیت بدهد همچنین می‌توان تاثیرات سینما را در جوامع بنیادین هم مشاهده کرد .

در سینمای جهان آثاری فوق العاده ای در زمینه روانشناسی و مشاوره می‌توان یافت که در جدول زیر به ده فیلم برتر در این زمینه اشاره شده است :

در کل سینما و روانشناسی دو گستره ی مهم از معانی هنر و دانش اند که ارتباط آنها را میتوان به اشکال مختلفی مورد برسی قرار داد .

سینما بستری مناسب برای خوانش های روانکاوانه بوده که روانشناس در آن به مانند باور غالب مردم دارای سستی و ضعف فردی و عقیده‌ای می‌باشد.