میترا فرازنده | مگر من چه چیزی از ون‌گوگ کمتر دارم؟

به گزارش ایسنا، این‌ها بخشی از جملات میترا فرازنده، بانوی معلول تالشی است که با وجود شرایط خاص جسمی‌اش، نقاشی می‌کشد. نقاشی‌هایی که به‌نمایش گذاشته می‌شوند و به فروش هم می‌رسند. فرازنده معتقد است، معلولیت هیچ‌گاه مانعی برای پیشرفت یک انسان نیست.

او در گفت‌وگو با ایسنا درباره علاقه‌اش به هنر نقاشی، اظهار کرد: علاقه‌ام به نقاشی از کودکی آغاز شد و دلم می‌خواست برای دلم و از احساسات درونی‌ام نقاشی بکشم. البته مدتی نقاشی نکشیدم، چون وقتی کارهای پیکاسو و ون‌گوگ را می‌دیدم به خودم می‌گفتم تا وقتی نتوانم مثل آن‌ها کار کنم، دست به قلم نمی‌زنم.

او ادامه داد: سال ۱۳۸۰ بود که برای دل خودم دوباره رو به نقاشی آوردم و با خودم گفتم هر کسی سبک و شیوه خاص خودش را دارد. مگر من چه چیزی کمتر از ون‌گوگ دارم که کار نکنم؟! اگر او جای من بود و شرایط من را داشت می‌توانست این کار را بکند یا نه.

فرازنده همچنین بیان کرد: بعد از این تصمیم، از لحاظ هنری پیشرفت کردم و چند نمایشگاه از آثارم برگزار شد. سه نمایشگاه در شهر خودم برپا کردم که آخرین آن‌ها اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۳ بود و در مدت ۱۰ روز، فروش چند میلیونی داشتم.

او ادامه داد: همه نقاشی‌های من با احساسات درونی‌ام شکل می‌گیرند و حال و هوای معنوی دارند. تا کنون از متریال مداد رنگی، ماژیک، اکریلیک و رنگ روغن برای خلق نقاشی‌ استفاده کرده‌ام.

فرازنده همچنین اظهار کرد: معلولیت هیچ‌وقت مانعی برای فعالیت هنری من نبوده است. من علاوه بر نقاشی، نثر و شعر هم می‌نویسم و دنبال ناشری می‌گردم که دل‌نوشته‌هایم را چاپ کند. دل‌نوشته‌هایی که مخاطب آن‌ها خداست. از وقتی خودم را شناختم، زندگی‌ام خیلی بهتر شده و فهمیدم که معلولیت باعث نمی‌شود انسان پیشرفت نکند.

او افزود: به‌خاطر شرایط جسمی‌ام مجبورم به‌صورت خوابیده نقاشی بکشم و همین موضوع خیلی به چشم‌هایم فشار می‌آورد. چندی پیش، پزشک گفت که خطر نابینایی برای من وجود دارد و باید مطالعه و نقاشی را کنار بگذارم. به همین دلیل، در حال حاضر مطالعه‌ام خیلی کمتر شده است.