طی سال‌های اخیر این منطقه به‌استثنای کابل، منطقه‌ای امن بوده است. منطقه دوم که منطقه زرد نامیده می‌شود، غرب و جنوب‌غرب افغانستان است. این منطقه به‌ویژه در حوزه جنوبی آن شاهد درجاتی از بی‌ثباتی و ناامنی بوده است.
سومین منطقه به منطقه قرمز معروف است که شامل جنوب و جنوب شرق افغانستان می‌شود. این منطقه خط‌مقدم جبهه درگیری ناتو و طالبان است.
وقوع حمله انتحاری مهیب در کارخانه شکر واقع در استان بغلان که به کشته شدن جمعی از مقامات و مردم عادی افغانستان منجر شد شاخصی از ناامنی در منطقه سبز به‌شمار می‌رود.
به‌عبارت دیگر دامنه ناامنی‌ها در افغانستان روز به روز وسیع‌تر می‌شود. به‌گونه‌ای که یکی از امن‌ترین استان‌های افغانستان اکنون در معرض یکی از ناامن‌کننده‌ترین حملات قرار گرفته است.
اگرچه طالبان مسئولیت این حمله را به‌عهده نگرفته‌اند اما بعید است به غیر از وفاداران این گروه، فرد یا گروه‌های دیگری دست به حملات انتحاری بزنند. حمله انتحاری تاکتیکی است که از کشورهای عرب و به‌طور مشخص سازمان القاعده وارد راهبرد و تاکتیک طالبان شده است.
در هر حال امروزه راهبرد طالبان برنا امن ساختن افغانستان استوار شده و حملات انتحاری به‌ویژه به‌خاطر ترور رهبران، حملات موشکی به اماکن، مراکز و تأسیسات دولتی، تسخیر و تصرف مقطعی بعضی از مناطق، شهرها، روستاها و... بخشی از شیوه‌های این گروه محسوب می‌شود.
به همان میزان که حمله انتحاری در استان بغلان نشان از توانایی طالبان برای ناامن کردن یکی از امن‌ترین مناطق افغانستان دارد، این حمله در عین حال بیانگر ضعف ناتو در تأمین امنیت افغانستان به‌حساب می‌آید.
حمله انتحاری در استان بغلان یکی از صدها حملات مهم و تعیین‌کننده‌ای است که طالبان در یک‌سال گذشته انجام داده است و نتیجه آن کشته شدن حدود 3 هزار نظامی و غیرنظامی بوده است.
درحقیقت هرچه از سال 1380 یعنی سال مداخله نظامی آمریکا و ناتو در افغانستان به این‌سو حرکت می‌کنیم، روند رشد و قدرت‌یابی طالبان سیر صعودی داشته است و بدیهی است در چنین شرایطی نمی‌توان آینده درخشانی برای ثبات و امنیت در افغانستان متصور بود.
