هفته پیش خانم کریستینا فرناندز، عنوان اولین رئیس‌جمهوری زن در انتخابات ریاست‌جمهوری آرژانتین را از آن خود کرد.
اما، بسیاری از کارشناسان این پیروزی او را نه به واسطه اینکه همسر رئیس‌جمهوری کنونی و عضو مجلس سنای این کشور است، بلکه به‌دلیل ظاهرش می‌دانند.
کفش پاشنه بلند، بینی جراحی‌شده، آرایش فوق‌العاده گران‌قیمت و تعداد دیگری جراحی‌های کوچک، همگی عواملی هستند که همسر رئیس‌جمهوری آرژانتین را رئیس‌جمهوری کرد.
ظاهرا، سیمای خوب عکاسی شده و لبخند فرناندز در جلب آرای روستاییان فقیر آرژانتینی از ایالت پاتاگوئیا تا آماوزن بسیار مؤثر بوده است. علاوه بر این موارد، خانم فرناندز ویژگی‌های دیگری داشته که بسیار به چشم می‌آمده است.
از جمله اینکه مانند شوهرش زیاد از جواهرات استفاده می‌کرد و بعضا کلاه‌های شیک قرمز بر سر می‌گذاشته است. خبرنگاران آرژانتینی می‌گویند به محض اینکه زمزمه فرناندز برای ریاست‌جمهوری مطرح شد، یک‌باره فرم لب و همه زوایای ظاهری او تغییر پیدا کرد.
گفته می‌شود او بدون چند چمدان لباس مسافرت نمی‌کند و روزی حداقل 4 بار لباس عوض می‌کند و در دوران انتخابات تلاش زیادی کرد تا شبیه اویتا پرون، یک شخصیت سیاسی جوان و زیبا باشد که در سن 32 سالگی فوت کرد. اما کریستینا فرناندز تنها کسی نیست که به نقش ظاهر در جلب آرای عمومی پی برده است.
یک سال پیش روزنامه نیویورک تایمز در مقاله‌ای به مسئله استفاده سیاستمداران از «بوتوکس» پرداخت که مرور قسمت‌هایی از آن بد نیست:چندی پیش یک نامزد جمهوری‌خواه سنای آمریکا اظهار نظر جنجال‌برانگیزی در مورد رقیبش -خانم هیلاری کلینتون- انجام داد.
او گفت که هیلاری کلینتون با پول و بوتوکس، از حالت یک جوجه اردک زشت به یک خانم 59 ساله قابل اعتنا درآمده است. آمریکایی‌ها سالانه 12 میلیارد دلار صرف تزریق بوتوکس و جراحی‌های زیبایی می‌کنند و چرا باید عالم سیاست از این مسئله به کنار باشد؟
هنگامی که در انتخابات سال 2004 آمریکا افشا شد که کاندیدای دمکرات -جان کری- بوتوکس تزریق کرده است، او این مطلب را پذیرفت و به صورت تلویحی گفت که چنین مسئله‌ای اهمیت ندارد. طی مبارزات انتخاباتی سال 2003، شایع شد که نامزد انتخابات فرمانداری کالیفرنیا -آرنولد شوارتزنگر- عمل جراحی زیبایی انجام داده، چیزی که در سایت‌هامنعکس شد، ولی توسط خود وی تکذیب شد.
هیلاری کلینتون هم مانند آرنولد، هر گونه عمل زیبایی را تکذیب کرده است.سیاستمداران همیشه به ظاهر خود اهمیت می‌داده‌اند، سناتور اسبق ستیزه‌جوی تگزاس -فیل گرام- که قصد نامزدی ریاست‌جمهوری در سال 96 را داشت یک بار در اظهار نظر جالبی گفته بود:«آیا یک مرد زشت می‌تواند به‌عنوان رئیس‌جمهوری انتخاب شود؟»
اگر به گذشته برگردیم می‌بینیم که این مسئله سابقه‌ای طولانی داشته است، مشاوران جرالد فورد هم از او خواسته بودند، فکری به حال موهای خاکستری‌اش بکند. ریچارد گفارد یک دمکرات عضو میسوری که به مدت 3دهه در کنگره حضور داشت، ابروهایش را مداد می‌کشید.
البته گریم سیاستمداران چیز پیش و پا افتاده‌ای است، در واقع هر سیاستمداری که قرار است در یک مصاحبه تلویزیونی شرکت کند، قبل از برنامه مقداری گریم می‌شود. اما یک جراح پلاستیک به نام کپ لیسنس می‌گوید که از 5 سال پیش تا به حال دست کم 18 مقام فدرال، دولتی و محلی را جراحی کرده است و شخصا 6 سناتور را می‌شناسد که جراحی پلاستیک کرده‌اند.
سیاستمداران می‌خواهند که جوان‌تر و سالم‌تر به‌نظر بیایند ولی در عین حال نمی‌خواهند که اعمال زیبایی‌شان به گونه‌ای باشد که همگان متوجه تغییر چهره ناگهانی‌شان بشوند و مسئله به رسانه‌های عمومی کشیده شود. جراح پلاستیکی که صحبتش شد، می‌گوید که یک بیمار سیاستمدار داشته که هر 6 ماه یک بار به او مراجعه می‌کرده تا به صورت تدریجی و غیرمحسوس، اعمال زیبایی‌اش را به صورت چند مرحله‌ای انجام دهد.
گاهی جراحی‌های زیبایی واکنش منفی مردم را در پی دارد. شاید مورد سیلویو برلوسکونی، مثال خوبی برای این نوع واکنش باشد. نخست‌وزیر سابق و میلیاردر معروف ایتالیایی که مالک باشگاه فوتبال آث میلان و چندین شبکه رادیو تلویزیونی در ایتالیاست، اعمال متعددی چون کشیدن پوست صورت و همچنین کاشت مو انجام داده بود که شاید یکی از علل اقبال کم رأی‌دهندگان ایتالیایی به وی بود.
اما شاید اشتیاق و وسواس سیاستمداران برای جوان و زیباتر شدن، قابل درک باشد وقتی بدانیم که از سال 1909 که یک فرد چاق 145 کیلوگرمی -ویلیام هوارد تافت- رئیس‌جمهوری آمریکا شد، رأی‌دهندگان آمریکایی به نامزد چاق دیگری رأی نداده‌اند و همچنین بعد از «دوایت آیزنهاور»، آمریکا دیگر رئیس‌جمهوری طاسی نداشته است!
