متأسفانه بسياري از والدين حتي تصور درستي از تربيت صحيح ندارند. برخي بي‌تحركي و آرام‌بودن را نشانه يك كودك باتربيت مي‌دانند، درحالي‌كه سكون كودك موجب بروز اختلال در رشد جسمي و رواني او مي‌شود. گروه چشمگيري از والدين تربيت كودك را در گرو اطاعت محض و مقابله نكردن با خواسته‌هاي بزرگ‌تر‌ها مي‌دانند؛ يعني هرچه كودك در مقابل خواسته‌هاي بزرگ‌تر‌ها مخالفت كند «بي‌تربيت»تر قلمداد مي‌شود! اين ذهنيت غلط علاوه بر اينكه موجب مي‌شود عزت‌نفس كودك از بين برود، توانايي «نه» گفتن و مقابله با رفتارهاي انحرافي‌اي كه در محيط خارج به او پيشنهاد مي‌شود را در وي سست مي‌كند. شايد اصلي‌ترين علت گرايش به دخانيات در بين نوجوانان را بتوان نتيجه اين نگرش تربيتي اشتباه عنوان كرد. نگرش ديگري كه بعضي آن را تربيت مي‌دانند، فراگيري اطلاعات عمومي و برخي مهارت‌هاست. داشتن اطلاعاتي نظير آگاهي از لغات زبان‌هاي خارجي، پايتخت‌هاي كشور‌ها، چهره‌هاي معروف و... را نمي‌توان نشانه تربيت كودك دانست بلكه اين اطلاعات در بسياري موارد موجب خودشيفتگي و حس خودبرتربيني شخص مي‌شود كه ثمره‌اش عدم‌احساس نياز به يادگيري و جلوگيري از فراگرفتن ضروريات زندگي خواهد بود.
گاهي نگرش ديگري در مورد تربيت صحيح در ذهن والدين شكل مي‌گيرد و آن «رفتار فرزند مطابق با سليقه و ميل والدين است» ؛يعني هر گاه فرزندشان در راستاي ميل آنها قدم گذاشت او را با تربيت مي‌خوانند و اگر رفتاري كه آنان دوست ندارند انجام داد او را «بي‌تربيت» خطاب مي‌كنند؛ انتظاري كه از فرزندان ما موجوداتي متظاهر و به قولي «نان به نرخ روز خور» مي‌سازد. با توجه به توضيحاتي كه بيان شد بهتر است در درجه اول مفاهيم خودساخته و باور‌هاي غلطي را كه از «تربيت» داريم دور بريزيم. تربيت يعني شكوفا‌سازي استعدادهاي مثبت شخص. خداوند متعال نيز به تربيتي دستور مي‌دهد كه نتيجه‌اش عاقبت به‌خير‌شدن و نجات خانواده از جهنم است. وقتي از پيامبر اكرم(ص) درباره چگونگي حفظ خانواده از جهنم سؤال شد نخستين توصيه تربيتي ايشان انجام كار نيك بود؛ يعني نخستين گام تربيت بايد از خود مربي شروع شود. فرزندان ما آنگونه كه ما هستيم تربيت مي‌شوند نه آنطور كه مي‌گوييم. اگر خود براي رسيدن به اهدافمان دروغ بگوييم، آنها نيز اين وسيله را به‌كار مي‌بندند هرچند به آنها تأكيد كنيم دروغ نگويند. تربيت را از خودمان شروع كنيم.
نظر شما