بعضي از ما در محيط شغلي و روابط دوستانه از محبوبيت بالايي برخورداريم، حتي در مواردي از ما به‌عنوان الگو ياد مي‌شود، اين در حالي است كه در جمع خانوادگي‌مان خبري از آن محبوبيت نيست! تا جايي كه حتي گاهي دوست يا همكارمان، بيشتر از افراد خانواده، با محبت و خوش‌رفتاري ما روبه‌رو مي‌شود! ايام نوروز بهترين فرصت براي شروع و تمرين عمل به همين يك دستور اسلامي است.
امام حسين(ع) مي‌فرمايند: «إِبْدَا بِمَنْ تَعُول»؛ يعني كار نيك وقتي ارزشمند است كه از نزديكان آغاز شود. خوش اخلاقي با مردم پاداش بسياري دارد اما به شرط آنكه پدر و مادرمان از آن بي‌بهره نباشند. از چيزهايي كه فراوان بدان تأكيد شده آراستگي و استفاده از بوي خوش است و هيچ‌كس به اندازه همسر استحقاق بهره‌بردن از آن را ندارد.
لبخند بسيار زيباست و بهترين آن، لبخند به فرزندان است. بخشش اموال موجب بركت در ثروت است به‌خصوص اگر به كمك كسي بشتابيم كه از افراد خانواده‌مان باشد.
آشتي و اصلاح روابط جزء فرائض الهي بوده و ارزش آن از نماز و روزه مستحبي بالاتر است. حال اين پرسش مطرح مي‌شود، اولويت در اين سازش و پيوند، برادر و خواهر، عمو و عمه، دايي و خاله و ديگر نزديكان هستند يا آشنايان و دوستان ديگر؟
وظيفه ما مبلغين دين هم پس از يادگيري معارف الهي، در درجه اول رساندن پيام الهي به نزديكان و ارحام خويش است همانطور كه خداي متعال در راه ابلاغ دين به پيامبرش مي‌فرمايد: و خويشاوندان نزديكت را انذار كن! (سوره شعرا/ آيه۲۱۴)
از نگاه ديگر به اين دستور اسلامي، ترك اخلاق و رفتارهاي ناپسند و مذموم در جمع خانواده بر ترك آن پيش هر كس ديگر تقدم دارد. عمق اين دستور اسلامي وقتي آشكارتر مي‌شود كه راه‌حل ايجاد محبت و مهرباني و اصلاح ناهنجاري‌هاي جامعه را در رشد و اصلاح خانواده بدانيم. به‌عبارت بهتر خانواده زيرساخت يك جامعه بوده و خانواده خوب جامعه خوب را مي‌سازد و همچنين جامعه‌‌اي بد محصولِ خانواده‌اي بد است.
نظر شما