روزنامه هاندلزبلات در سرمقاله دوشنبه 28 آبان خود با اشاره به این مطلب نوشت: غرب راهی را انتخاب کرده است که به بن‌بست می‌رسد.
با این حال بازگشت سریع میسر نیست. قرار است در هفته جاری تصمیم‌های دیگری گرفته شود تا روند کنونی ادامه یابد. با این وجود در اینکه در پایان موفقیتی حاصل شود، باید تردید کرد.
غرب تلاش دارد تا با تشدید تحریم‌ها بر فشار خود علیه ایران بیفزاید. اینکه این امر موفقیت آمیز باشد نیز سوال‌برانگیز است. زیرا تاثیر‌گذاری تحریم‌های کنونی بیش از هر چیز بدان وابسته است که همه اعضای شورای امنیت آنها را به موقع اجرا گذارند.
با این حال آنها در میانه راه مسیر خود را جدا کرده‌اند: غرب خواهان مجازات‌های شدیدتر است، اما روسیه و چین چنین درخواستی را برنمی‌تابند. از این رو راه به سوی بن‌بست پیش می‌رود.
در صورتی که قرار باشد تحریم‌ها اثرگذار باشند، باید قطعیت سیاسی و اقتصادی حفظ شود. در غیر این صورت چین به راحتی جای خالی محصولات غربی را پر می‌کند.
در این بین شکست «ائتلاف ضدبمب اتمی» نیز دیگر غیرقطعی نیست. سازمان ملل دیگر تحریم‌های شدیدتری را تصویب نخواهد کرد که بدین ترتیب ایران می‌تواند این را به پیروزی برای خود تفسیر کند.
علاوه بر این باید به خاطر داشت که آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان و نیکلا سارکوزی، رییس جمهور فرانسه از آن رو برای اعمال مجازات‌های شدیدتر پافشاری می‌کنند که نگرانند در غیر این صورت مانند عراق اقدامی یکجانبه از سوی آمریکا صورت گیرد.
با این حال معما بسیار پیچیده‌تر از موضوعاتی است که مطرح شد: کسی که بخواهد ستون فقرات اقتصادی ایران را بشکند، باید جلو صادارت نفت و سوخت‌رسانی به خودروهای ایرانی را بگیرد. اما آیا غرب این جرات و قدرت را دارد؟ آیا غرب می‌تواند چین و ژاپن را مجبور کند که واردات نفتی‌شان را از ایران متوقف کرده و متحدان عربی‌اش را به منع صادارت بنزین به ایران وادارد؟ آیا غرب آمادگی دارد افزایش چشمگیر دوباره قیمت نفت را تحمل کند، قیمتی که در حال حاضر هم رشد اقتصادی‌اش را با مشکل مواجه کرده است؟
با این حال هنوز یک راه خروج از این مشکل غامض وجود دارد. اگر آمریکایی‌ها گزینه تغییر رژیم را در قبال ایران کنار بگذارند، آنگاه می‌توان شاهد کاهش تنش‌های موجود بود. در این صورت بخت آنکه روسیه و چین را نیز با غرب همراه کرد، افزایش می‌یابد. مادامی که واشنگتن تهدید به اقدام نظامی کند، ایران مجبور است به همه گزینه‌ها برای تضمین حیات سیاسی خود بیندیشد.
