(روز دوشنبه نیز مقاله‌ای با عنوان فشارها را قطع نکنید در مجله آمریکایی تایم با همین مضمون به چاپ رسیده است.)
وزیر امور خارجه انگلیس در این مقاله سعی کرده است تلاش آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان را برای سختگیری بیشتر بر ایران توجیه کند.
میلبند خود می‌داند که با گزارش‌های اخیر محمد البرادعی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و همکاری شفاف و کامل ایران با آژانس در چارچوب توافق‌شده بهانه‌ها برای اقدامات سختگیرانه بر ضد ایران روز به روز کم‌رنگ‌تر می‌شود؛
مضافا اینکه حتی نهادهای اطلاعاتی آمریکا که در قضیه عراق کاملا بی‌اعتبار شدند، به دلایل مختلف از جمله با انتشار گزارش در تاریخ 12 آذر ماه و صحه‌گذاشتن بر گزارش البرادعی به نوعی برای خود کسب اعتبار کنند.
گزارش 16 نهاد امنیتی- جاسوسی آمریکا درباره برنامه هسته‌ای ایران، تغییری در شرایط برنامه هسته‌ای کشورمان به دنبال نداشت، فقط یک الگوی آمریکایی بود دائر‌بر اینکه آمریکا به‌اصطلاح فقط به تشخیص خود و با اطلاعات خود عمل می‌کند و یافته‌های آژانس نمی‌تواند برای آمریکا الزام‌آور باشد.
این یک سنت استکباری در آمریکاست که آمریکا فراتر از هر قانون و پیمان بین‌المللی است. حتی نیروهای نظامی آمریکایی اگر در قالب نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل هم باشند، نباید تحت فرماندهی غیرآمریکایی قرار گیرند.
دیوید میلبند در مقاله خود افکار عمومی در ایران و جهان را مخاطب قرار داده است.
در مقابل ایرانیان، وزیر امور خارجه انگلیس، دایه مهربان‌تر از مادر می‌شود و حافظه تاریخی ملت ایران را نادیده می‌گیرد و سعی می‌کند با لفاظی، موضعی نرم اتخاذ کند. وی می‌نویسد:
- ما درصدد مقابله با ایران نیستیم.
- هیچ کس منکر حقوق هسته‌ای ملت ایران نیست.
- ما در صدد تغییر رژیم نیستیم، بلکه خواهان تغییر سیاست‌ها هستیم.
- ما ایران امن و مرفه و مورد احترام جامعه بین‌المللی می‌خواهیم.
- ما می‌خواهیم ایران از نفوذ و موقعیت راهبردی و نقش تاریخی خود در منطقه استفاده کند.
- نیات خصمانه‌ای بر ضد ایران نداریم.
- ایران استعداد آن را دارد که یکی از بزرگ‌ترین ملت‌های جهان باشد.
و بالاخره اینکه وزیر امور خارجه انگلیس برای رسیدن ایرانیان به این همه امتیاز یک شرط قائل می‌شود و آن کنارگذاشتن غنی‌سازی هسته‌ای است.
برای قانع‌کردن افکار عمومی جهان نیز میلبند می‌نویسد: غنی‌سازی هسته‌ای چون به لحاظ علمی می‌تواند روزی در ساخت سلاح اتمی به کار رود، مایه نگرانی است. و در ادامه 5 سال بازرسی پیوسته آژانس اتمی و چندین گزارش مدیرکل آن دائر بر عدم انحراف برنامه هسته‌ای ایران را نادیده می‌گیرد.
وی می‌نویسد: چاره‌ای جز تحمیل قطعنامه‌های بیشتر بر ضد ایران وجود ندارد.
مقاله وزیر امور خارجه انگلیس از نمونه‌های دیپلماسی عمومی برای اقناع افکار عمومی است.
اما نوشته‌ای آلوده به دروغ نمی‌تواند چنین مقصودی را فراهم کند؛ اینکه تلاش شود میان دولت و ملت در یک کشور، در برنامه هسته‌ای آن تفکیک و جدایی ایجاد شود، قطعا بر مردم پوشیده نمی‌ماند.
مضافاً اینکه از نظر دولت و ملت ایران، مسئله غرب با ایران بحث تولید یا عدم تولید سلاح هسته‌ای نیست. مسئله آن است که کشورهای در حال توسعه مثل ایران نباید به فناوری‌های پیشرفته (از هر نوع که باشد) مجهز شوند.
بهتر بود وزیر امور خارجه انگلیس به این سؤال پاسخ می‌داد که چرا به پیشنهاد رئیس‌جمهوری ایران برای مشارکت شرکت‌های غربی در برنامه هسته‌ای ایران در خاک ایران که در شهریور 1384 در سازمان ملل مطرح شد، پاسخی داده نشده است.
اگر فقط مسئله نگرانی از سلاح هسته‌ای است، شرکت‌های غربی می‌توانستند با مشارکت در برنامه هسته‌ای ایران از نزدیک شاهد روند امور باشند و اینقدر هم نگرانی نکشند.
