برگزاری کنسرت شادوروان – موسوی زاده می توانست بی هیچ سر و صدایی در فهرست تاسف آور و پرشمار کنسرت های ناموفق دربیاید و خشتی دیگر از این بنای نامرصوص«موسیقی براساس سنت»جا نیفتاده،از جا در آید و بیفتد وآب از آب هم تکان نخورد. اما تجربه آن دوشب، در همین محدوده جبری وهمین امکانات، کمی بیش از«موفق» بود ونشان دا که خواننده،وقفه چهارده ساله بعد از اجرای اولین کنسرتش را به دفع الوقت و خود- بسندگی نگذرانده، بکله پیوسته رهروی کرده است.
در دو بخش یک ساعته ، برنامه پرو پیمان و نسبتا سنگینی را شنیدیم. برنامه می توانست از حوصله شنوندگان خارج شود، ولی نشد. البته می شد گفت که لب پرتگاه حرکت می کرد و می توانست حاصل آن همه کار تمام وقت گروه و خواننده را خراب کند، که خوشبختانه نشد و این راهم مدیون تسلط خواننده ، سرپرست و نوازندگان در کار خود می دانست. رپرتوار ، سنگین ولی پر تمتع هم بود؛ وهر سه طیف مخاطبان موسیقی را قرین رضایت می کرد: آوازپسندان،تصنیف پسندان و آنهایی که در فضایی بینا بین این دو هستند و البته به تصیف و ضربی متمایل ترند.
کنسرت می توانست بهتر از این هم باشد. نه با زیر و رو کردن برنامه و اجزاء مطالب (شعر و موسیقی و ...)بلکه با عنایت به نکته هایی دم دست تر. اول ازهمه صدابرداری است. صدابرداران ما در کار خود استاداند،ولی چیرگی فنی آنها معمولا با دید و شنود هنرمندان ، همسو نیست و این مشکل آفرین است.
درهر دوشب ، صدای خواننده«پوشیده»و ناقص پخش می‌شد. صدای تار«تیز» بود و صدای دف هر دو را پوشانده بود. این مشکل که می تواند لطمه جدی به کار بزند، با چند تست و تمرین ، می توانست تا اندازه زیادی بهتر بشود. شک دارم که خواننده حتی صدای خودش را هم سر صحنه به درستی و روشنی شنیده باشد.
شاید به احتمال زیاد همین طور بود ولی خونسردی و تسلط و آگاهی او، این بار سنگین و شکننده را به منزل رسان و در پایان هر دوشب، از جمعیت ، امواج گرمی و خرسندی ساطع بود.
اجرای این کنسرت همزمان شد با اجرای گروه عارف (مشکاتیان- نوربخش) در تالار بزرگ وزارت کشور و معلوم است که همزمانی اجراء با چنین موسیقیدانی خلاق و نام آور، به طور طبیعی و عادی می تواندازتعداد شنوندگان بالفعل هر کنسرت دیگری بکاهد، اما تالار وحدت ، برای شنیدن صدای خواننده جوانی که بعد از چهارده سال وقفه، دوباره به صحنه آمده بود و گروهی که سه سال از آخرین کنسرتش می گذشت ، هر دوشب لبریز از جمعیت بود، صبور نظاره گرباشیم؛که بالاخره قضاوت زمان واهل زمانه ، نتیجه نهایی رااعلام می کند.
