حتي پيش از تصويب اين آييننامه يعني از سال 78ساماندهي كودكان كار در كشور طبق تفاهمنامهاي كه آن زمان بين وزارت كشور و سازمان بهزيستي منعقد شده بود، انجام ميشد. از همان ابتدا كه بررسي اين آسيب اجتماعي مطرح شد، رويكرد شناسايي و جذب كودكان كار بدون اجبار در دستور كار قرار گرفت؛ به اين صورت كه كودكان كار شناسايي ميشدند، بعد از شناسايي مراكز مددكاري به آنها معرفي ميشد و در پايان با مشاركت مددكاران اين كودكان با رضايت كامل و بدون اجبار به مراكز ميپيوستند.
جمعآوري متكديان پيشبيني شده بود اما براي كودكان كار به هيچ عنوان رويكرد«جمعآوري» نبوده و نداريم. جمعآوري كودكان كار در تهران كه اين اواخر شاهد آن بوديم يك استثناست. گهگاهي يك مسئول برسر كار ميآيد كه يا بهدليل عدمشناخت جنس كار يا بهدليل قرار گرفتن تحت فشارهاي سياسي، اقدامات نسنجيدهاي انجام ميدهد ومتأسفانه در پايان ميبينيم با يك اقدام آبروي يك سازمان مردمي را ميبرد. بهزيستي اصلا با رويكرد قهري و سلبي هيچ زماني موافق نبوده است. روح كار در بهزيستي در مورد كودكان كار در هيچ دورهاي «جمعآوري » آنها نبوده و نيست.
موضوع كودكان كار پيچيدگي اجتماعي بسياري دارد. به همين سادگي نيست كه با جمعآوري آنها مسئله حل شود؛ مثلا كودكان اتباع بيگانه بدون مجوز و كودكان بيهويتي كه از مادر ايراني و پدر غيرايراني متولد شدهاند، بخشي از جامعه كودكان كار كشورمان را تشكيل ميدهند. اين دو گروه، كودكاني هستند كه هنوز در مورد آنها تصميمگيري روشني گرفته نشده است.جمعآوري كودكان كار در تهران يك اقدام اشتباه محض بود؛ در اين رابطه آن كسي كه دستور داد و آنكه اجرا كرد هر دو اشتباه كردند. اين همه مخالفتهاي مدني و مسئولان كشور با موضوع جمعآوري كودكان كار از سر دشمني با يك سازمان و يك شخص خاص نيست؛ مخالفت با يك كار اشتباه و بد است. در واقع كسي مخالف اين نيست كه كودكان كار در كنار كاركردن از ساير حقوقشان بهرهمند شوند، به مدرسه بروند و مانند ديگر كودكان به جاي كار، بازي و كودكي كنند اما وقتي خانواده به درآمد آنها نياز دارد، حتي اگر كودكان را از خيابان جمعآوري هم كنيم باز به كارهاي زيرزميني پناه ميبرند. بايد قبول كنيم كه طرح جمعآوري كودكان كار اشتباه بود. البته اين كار اشتباه بارها بهصورت مقطعي در شهرستانها انجام شد اما هيچگاه نتيجه نگرفت. آن عواملي كه باعث ميشود كودك، خيابان را بهعنوان محيط كار انتخاب كند، بسيار پيچيده است.
متأسفانه ما هيچ كنترل و مديريتي روي اين عوامل نداريم. تازماني كه جامعه ما با فقر دست و پنجه نرم ميكند و نظام فراگير اجتماعي ندارد، طبيعي است كه فقرا در آن براي سير كردن شكمشان به تكديگري، فال فروشي، سرقت و... روي آورند. تا زماني كه عوامل و دلايل ورود كودكان كار به خيابان، شناسايي، مديريت و برطرف نشود، اقدامات جانبي مثل جمعآوري آنها، تنها پاك كردن صورت مسئله است.
سید حسن موسوی چلک: سال ۸۴آییننامهای تحت عنوان ساماندهی کودکان خیابانی در دولت مصوب شد. طبق این آییننامه حدود ۱۳دستگاه در حوزه ساماندهی کودکان مسئولیت داشتند و مسئولیتهای هر دستگاه مشخص بود.
کد خبر 384884
نظر شما