دلیل تعویق اخیر این است که مهندسان ناسا متوجه شده‌اند حسگرهای یکی از مخازن سوخت فضاپیما نتوانسته از آزمایش‌های قبل از پرواز سربلند بیرون بیاید. این درحالی است که شنبه همین هفته، وین هلن، مدیر این مأموریت فضایی گفته بود تمام مسئولان این برنامه، به این نتیجه رسیده‌اند که شرایط برای پرواز امن و مناسب است.
حسگرهای سوخت از کار افتاده، میزان سوخت هیدروژن منجمد باقیمانده در مخزن سوخت را اندازه می‌گیرند.
این سامانه تضمین می‌کند که3 موتور اصلی شاتل درصورت نبود سوخت درمخزن خاموش شوند. اگر موتورهای شاتل که قدرت خالی کردن محتویات یک استخر را در عرض 25 ثانیه دارند، با وجود خالی بودن مخزن سوخت به کار خود ادامه دهند، متلاشی خواهند شد.
پنجشنبه گذشته، زمانی که مخازن فضاپیما برای پرتاب مقرر آن سوختگیری می‌شد، 2 اندازه گیر مخزن خارجی، خالی بودن مخزن‌را نشان می‌دادند، درحالی که مخزن حاوی سوخت بود.
پیش از این ناسا تصریح کرده بود که دست کم 3 درجه از 4 درجه سوخت فضاپیما باید برای پرتاب آن درست کار کنند. با این همه روز شنبه کارشناسان ناسا تصمیم گرفتند تنها درصورتی فضاپیما را پرتاب کنند که هر 4 درجه درست کار کنند.
مأموریت 11 روزه آتلانتیس برای استقرارکلمبوس، اولین آزمایشگاه دائمی فضایی اروپا، در ایستگاه بین‌المللی فضایی آی.اس.اس است.
این آزمایشگاه که 21 تن وزن دارد و بیش از یک میلیارد دلار هزینه ساخت آن شده است برای انجام آزمایش‌هایی طراحی شده که روی زمین و به‌دلیل قوه جاذبه غیرممکن است.
سیدن و استقرار این آزمایشگاه به ایستگاه بین‌المللی فضایی به تلاش‌های 12 ساله اروپا برای ایجاد اولین آزمایشگاه دائمی خود در فضا پایان خواهد داد. این طرح تا کنون چندین بار به تأخیر افتاده و نهایتا منجر به افزایش هزینه اجرای آن شده است.
اولین تأخیر بین سال‌های 1996 تا 2000 رخ داد و دلیل آن تأخیر روسیه در راه اندازی دستگاه اصلی کنترل آی.اس.اس بود.
تأخیر‌های بعدی در نتیجه نابود شدن فضاپیمای کلمبیا در سال 2003 بود که به قیمت جان 7 فضانورد تمام شد. ناسا،3 سال و نیم زمان و بیش از یک میلیارد دلار را صرف پرواز دوباره این فضاپیما در سال 2005 کرده است.
آزمایشگاه کلمبوس دومین آزمایشگاهی خواهد بود که به این ایستگاه فضایی افزوده می‌شود.
آزمایشگاه پیشین دستینی نام دارد که متعلق به ناساست و در سال 2001 کار خود را آغاز کرده است. آزمایشگاه سوم، آزمایشگاه کیبو، متعلق به ژاپن است که قرار است سال آینده به این ایستگاه افزوده شود.
آخرین پرواز شاتل آتلانتیس به ژوئن امسال بر می‌گردد که شاتل فضایی آتلانتیس پس از مأموریتی 2 هفته‌ای به فضا و کمک به ادامه عملیات ساخت ایستگاه بین‌المللی فضایی در کالیفرنیا فرود آمد.
آن مأموریت 2 هفته‌ای شاتل به فضا در مجموع سفری پردردسر بود. آتلانتیس در آن مأموریت، 6 روز را در کنار ایستگاه بین‌المللی گذراند و بخش اعظم این 6 روز از سوی فضانوردان صرف تلاش برای راه اندازی مجدد رایانه‌های از کار افتاده ایستگاه که سامانه‌های زیستی آن را کنترل می‌کنند، شد.
سرنشینان آتلانتیس در زمان استقرار خود در ایستگاه بین‌المللی فضایی با از کار افتادن بخشی از سامانه رایانه‌ای آی. اس. اس مواجه شدند. با این که علت مشکل به وجود آمده برای این سامانه رایانه‌ای ساخت روسیه به‌طور کامل مشخص نشد ولی سرانجام این مشکل که عملکرد بخش عمده‌ای از تأسیسات‌‌آی.
اس. اس را مختل کرده بود، رفع شد.فضانوردان همچنین مجبور شدند یک پیاده روی فضایی برای تعمیر بخشی از پوشش ضدحرارتی شاتل انجام دهند.
در این مأموریت در مجموع 3 پیاده روی فضایی به خارج از ایستگاه انجام شد. مأموریت اصلی آتلانتیس در آن سفر، نصب واحد جدیدی از باتری‌های خورشیدی در ایستگاه بین‌المللی فضایی و جایگزینی یک فضانورد، سونیتا ویلیامز، با فضانوردی دیگر، کلی آندرسن، که هر دو آمریکایی هستند، بود.
ویلیامز با بیش از 6 ماه حضور در ایستگاه بین‌المللی فضایی رکوردار طولانی‌ترین حضور فضانوردان زن در فضا شده است.
7 خدمه آتلانتیس همچنین در دوره حضور خود در ایستگاه بین‌المللی فضایی عملیات مقدماتی نصب کلمبوس را نیز به اتمام رساندند.
یکی دیگر از فعالیت‌های فضانوردان آمریکایی در مدت حضور در مدار زمین، تعمیر بخش آسیب دیده عایق حرارتی شاتل آتلانتیس بود. این لایه محافظ به علت نامشخصی آسیب دیده بود و مسئولان ناسا نگران برگشت سالم سرنشینان آتلانتیس به زمین بودند.
با همه این اوصاف، آژانس فضایی آمریکا، ناسا، زمانی‌که شاتل دیسکاوری هنوز در فضا بود اعلام کرد مأموریت‌های بعدی شاتل را برای مقطع حاضر معلق خواهد کرد، اما مدت کوتاهی پس از بازگشت موفق دیسکاوری به زمین، نسبت به از سرگیری زودهنگام پرواز این فضاپیماها ابراز خوشبینی کرد.
ناسا تاریخ بعدی برای پرتاب شاتل را در اواخر ماه سپتامبر تعیین کرد، اما مأموریت آتلانتیس عقب افتاد و سرانجام هم 9 دسامبر 2007 را روز آغاز مأموریت جدید آتلانتیس اعلام کرد.
یش از این، در سال 2005، شاتل دیسکاوری در یک مأموریت 14 روزه شرکت کرد که نخستین پرتاب شاتل از زمان فاجعه سقوط کلمبیا در فوریه 2003 بود.
دیسکاوری هم در آن سفر، دچار مشکلات زیادی شد. از جمله مهم‌ترین مشکلی که باعث شد ناسا بار دیگر در سال 2005 تصمیم به زمین گیر کردن ناوگان شاتل بگیرد تکرار مشکل عایق مخزن سوخت خارجی بود.
مشخص شد که در جریان پرتاب دیسکاوری، قطعات بزرگ عایق از 5 نقطه مخزن سوخت نارنجی رنگ شاتل جدا شد. در آن پرواز خوشبختانه هیچ کدام از قطعات به بدنه شاتل برخورد نکرد اما همان مشکل بود که2 سال و نیم پیش به فاجعه کلمبیا منجر شده بود. این درحالی بود که ناسا 2 سال و نیم صرف طراحی مجدد مخزن سوخت کرد.
به هرحال گفته می‌شود قرار است ناوگان شاتل در سال 2010 بازنشسته شود و پس از آن نسل بعدی فضاپیماها معرفی خواهد شد.
مایکل گریفین، رئیس ناسا در سال 2005 به یک کمیته مجلس سنای آمریکا اعتراف کرد که شاتل ذاتا پرنده‌ای ناقص است؛ چراکه این فضاپیما حاوی سامانه‌ای برای فرار خدمه در مواقع ضروری نیست.
او افزوده بود: همه ما می‌دانیم از آنجا که محصول کار انسان نمی‌تواند بی‌نقص باشد، دیر یا زود حادثه دیگری در انتظار شاتل است، پس می‌خواهیم شاتل را پیش از آنکه کار به آنجا بکشد بازنشسته کنیم.
به این ترتیب، پرواز با شاتل تا سال 2007 یک ریسک واقعی محسوب می‌شود؛ ریسکی که دانشمندان می‌خواهند آن‌را به حداقل برسانند.
