تمام رنگ‌ها و انواع وسایل نقاشی دراختیار آنان گذاشته شد و بیش از یک ساعت وقت در اختیار آنها قرار گرفت. دوربین‌های مخفی از این فعالیت 25دانش‌آموز فیلم می‌گرفت.
برخی از دانش‌آموزان بلافاصله دست به کار شدند، رنگ‌ها را انتخاب کردند، سریعاً طرح مسیر را روی کاغذ نقاشی رسم کردند و در ظرف نیم‌ساعت کار اصلی طراحی و نقاشی را به پایان رساندند.
گروهی دیگر، حدود یک ربع یا بیشتر را صرف تفکر در مورد سوژه خود کردند. در پایان کلاس نتایج همراه با فیلم مورد بررسی قرار گرفت؛ بچه‌هایی که سریعاً به نقاشی پرداخته بودند در خانه‌هایی زندگی می‌کردند که در میان مزارع، مراتع و مجاورت جنگل بود و رنگ سبز، رنگ غالب بوم نقاشی آنها بود ولی آنها که مدت‌ها فکر کردند، در داخل بافت‌های تو در توی شهری زندگی می‌کردند که عبور از کوچه‌ها و خیابان‌های خاکستری، قهوه‌ای، دودگرفته و زشت به دبستان می‌رسیدند.
معلمان تفاوت فاحشی نیز در رفتار این کودکان یافتند. گروه اول به مراتب شادتر بودند، چهره‌شان بازتر بود و بیشتر لبخند می‌زدند.
اکنون اگر از من بخواهند مسیر دبستان خود را نقاشی کنم، من هم بدون فکر زیاد رنگ سبز را برای زمینه نقاشی انتخاب می‌کنم ولی کودکانی که امروز در تهران به مدرسه می‌روند، چه رنگی را انتخاب می‌کنند؟
به‌خاطر دارم که تمام مسیر از خانه به دبستان از میان کوچه‌باغ‌های جنوب تهران حرکت می‌کردم؛ «باغ حاج محمدحسن»، «باغ یخچال صغیرا» و «باغ آب منگل». این باغ‌ها هزاران هزار شاخسار و برگ و سایه‌سار را نثار عابران می‌کردند و گذار از کنار دیوارهای کاهگلی آنها که در بهار نم‌بارانی آنها را معطر می‌ساخت، به‌راستی جانبخش بود و بچه‌ها با روحیه‌ای شاد به دبستان می‌رسیدند.
این کودکان نیاز به معلم خصوصی و... برای درس خواندن نداشتند.
در کنفرانس وین در 9 شهریور گذشته اعلام شد که باید گازهای گلخانه‌ای را تا سال 2020 (تنها 12 سال دیگر) حدود 25تا40 درصد کاهش دهیم (نسبت به سال 1990).
نمایندگان اعلام کردند که دیگر بحث در مورد گرم شدن زمین بی‌حاصل است زیرا شکی در آن نیست و پیش‌بینی کردند که در کنفرانس بالی باید راهکارهای سخت و شدید ارائه شود تا 12 سال دیگر حدوداً 2 درجه از گرمای زمین کاهش یابد.
با وجود اینگونه اخطارهای دانشمندان و اهل علم، باز هم ایالات متحده فقط نظاره‌گر بود و کشورهایی مانند کانادا، ژاپن، زلاندنو، استرالیا، کره‌جنوبی و سوئیس با شمشیر سیاست به دستاوردهای علمی تاختند و سعی کردند آن را بی‌اعتبار سازند.
در کنفرانس بالی، اخطارها شدیدتر بود و پیش‌بینی بالا آمدن آب دریاها در صورت گرمای زمین و ذوب یخ‌های قطب‌ها به بیش از یک‌متر رسید و بالاخره در دقیقه 90 یا حتی در وقت اضافه شاید آمریکا تغییر عقیده داد و تصمیم گرفت که با اروپا در زمینه مبارزه با گرمای زمین همکاری کند.
و بالاخره همین دیروز آقای بوش لایحه‌ای را برای لزوم ساخت اتومبیل‌های با مصرف کم امضا کرد.
چنین به‌نظر می‌رسد که علم بالاخره بر سیاست چیره شد، موقتاً!
اکنون باید سوژه انشای دبستان را تغییر دهیم؛ «علم بهتر است یا سیاست؟».
