از این‌رو این میلاد شادباشی است برای همه کسانی که دل در گرو کرامت انسانی، آزادگی و عدالت بسته‌اند. امام حسین(ع) از چند جهت ویژگی‌هایی دارند که از نظر تاریخی هر کدام اهمیت خاص خود را دارند.
امام از جهتی نوه پیامبر(ص) است و از کودکی در دامان پیامبر بزرگ شده است. در روایاتی آمده وقتی پیامبر بر منبر بودند و او داخل مسجد می‌شد حضرت آغوش‌شان را باز می‌کردند و به‌رغم حضور مردم و هنگامه سخنرانی، ایشان را بر بالای منبر در آغوش و دامان خود می‌گرفتند. این خود استعاره‌ای است از اینکه امام حسین(ع) چه جایگاهی نزد پیامبر(ص) دارد.
از طرفی دیگر او پسر امیرالمومنین علی بن ابیطالب(ع) است که هم خلیفه و رهبر مسلمانان است و هم داماد پیامبر و فاضل‌ترین مردمان. اما این حسب و نسب و اصالت خانوادگی و نژادی در زندگی حضرت باعث نشده است که ایشان از مسئولیت اجتماعی خویش به‌عنوان امام غافل شوند و بعد از شهادت امام حسن(ع) به‌عنوان امام زمان مسلمانان وظیفه سیاسی و انسانی خویش را به بهترین نحو ممکن انجام می‌دهند. آنگونه که جان خود و برخی از عزیز‌ترین نزدیکانش را نیز بر سر این عهد الهی و مسئولیت اجتماعی و سیاسی خویش می‌گذارند.
از همین رو نیز ایشان در زندگی بشری، خود را به‌عنوان یک الگوی تمام عیار زیست اجتماعی، سیاسی و فرهنگی باز می‌شناسانند. چرا که ایشان هم برای عدالت و هم برای سلامت، کرامت و آزادگی انسان جنگیده‌اند. زیست امام نشان می‌دهد که ایشان برای آرمان‌هایشان هیچ سازش و تسلیمی را نمی‌پذیرند. همه امکانات خویش را رها می‌کنند تا برای اعتراض عملی به ظلم و ظالم و ندای عدالت‌خواهی برای مسلمانان از هیچ‌چیزی فروگذاری نشود حتی جان شریف‌شان.
تاریخ انسان چنین پاکبازی‌ای را سراغ ندارد. این موضوع به گمان من یک درس مهم برای انسان در همه تاریخ دارد. اینکه انسان هم باید آزاد زندگی کند هم برای آزادی و عدالت تلاش کند و هیچ‌چیزی ارزش این را ندارد که کسی در مقابل مواهب زندگی آزادگی خویش را زیر پا بگذارد.
امیدوارم که چنین نگره و درسی که امام برای تاریخ انسان باقی گذاشته‌اند الهام‌بخش همه انسان‌های معاصر نیز قرار بگیرد. و ما نیز که برای میلاد این امام بزرگ جشن می‌گیریم و به نام مبارکشان تبرک می‌جوییم درس‌آموز این الگو و سیره باشیم.
نظر شما