چگونگی و زمان مرگ خورشید تعیین شد

براساس گزارش ساينس الرت، اخترشناسان تا پيش از اين تصور مي‌كردند خورشيد در زمان مرگش به يك سحابي سياره‌نما تبديل خواهد شد، حبابي درخشان از گاز و غبار، تا اينكه شواهد نشان دادند چنين پاياني بايد عظيم‌تر از اين باشد.

اكنون گروهي بين‌المللي از اخترشناسان اين پايان را دوباره بررسي كرده‌اند و دريافته‌اند سحابي سياره‌نما يكي از محتمل‌ترين گزينه‌ها براي پايان خورشيد است. خورشيد 4.6 ميليارد سال سن دارد، و براساس رصد‌هايي كه از ديگر ستارگان صورت گرفته‌است، محققان به اين نتيجه رسيده‌اند كه خورشيد در حدود 10 ميليارد سال ديگر به پايان زندگي خود خواهد رسيد.

در اين ميان رويداد‌هاي ديگري نيز رخ مي‌دهند، طي پنج ميليارد سال خورشيد به يك غول سرخ تبديل خواهد شد، هسته آن كوچك مي‌شود و لايه بيروني آن منبسط خواهد شد تا حدي كه به مدار مريخ خواهد رسيد و در اين مسير سياره زمين را خواهد بلعيد، البته اگر تا پيش از آن انسان‌ها زمين را نابود نكرده باشند.

آنچه قطعي است اين است كه تا آن زمان انساني وجود نخواهد داشت تا قرباني چنين پديده‌اي شود، در واقع بشر تنها يك ميليارد سال ديگر براي زندگي فرصت دارد مگر اينكه راهي براي خروج از زمين پيدا كند، زيرا درخشش خورشيد هر يك ميليارد سال يكبار 10 درصد افزايش پيدا مي‌كند. شايد 10 درصد زياد به نظر نيايد، اما افزايش درخشش خورشيد حيات روي زمين را نابود خواهد كرد، اقيانوس‌ها تبخير خواهند شد و سطح زمين به حدي داغ مي‌شود كه آبي در آن باقي نخواهد ماند. 

آنچه حدس و گمان درباره آن دشوار است،‌رويدادي است كه پس از تبديل شدن خورشيد به غول سرخ رخ خواهد داد. مطالعات پيشين دريافته‌اند كه براي شكل‌گيري يك سحابي سياره‌نماي درخشان، ستاره اوليه بايد ابعادي دو برابر خورشيد داشته‌باشد. محققان اكنون با استفاده از شبيه‌سازي‌هاي رايانه‌اي تعيين كرده‌اند كه خورشيد نيز مانند 90 درصد ديگر ستارگان پس از تبديل شدن به غول سرخ،‌كوچكتر شده و به كوتوله سفيد تبديل خواهد شد و در نهايت با تبديل شدن به يك سحابي سياره‌اي زندگي‌اش پايان خواهد يافت.

زماني كه ستاره‌اي درحال مرگ است، توده‌اي از گاز و غبار را به بيرون پرتاب مي‌كند، توده‌اي كه نيمي از جرم ستاره را تشكيل مي‌دهد و نشان از آن است كه سوخت ستاره رو به پايان گذاشته‌است. اين دوران كه براي 10 هزار سال ادامه دارد، تنها دوراني است كه ستاره با نور زيادي خواهد درخشيد و سحابي سياره‌نما را مرئي خواهد ساخت.

سحابي‌هاي سياره‌نما در جهان قابل مشاهده پديده‌هايي رايج به شمار مي‌روند، نمونه‌هاي مشهور آنها سحابي هليكس يا مارپيچ، سحابي چشم گربه، سحابي حلقه و سحابي حباب است. 

دليل اينكه به اين سحابي‌ها سياره‌نما گفته مي‌شود آن است كه ويليام هرشل اولين بار آنها را در قرن هجدهم ميلادي رصد كرد و از دريچه تلسكوپ‌هاي آن‌زمان،‌اين سحابي‌ها به شكل سياره ديده مي‌شدند. امروزه اخترشناسان با رصد اين سحابي‌ها در ديگر كهكشان‌ها مي‌توانند فواصل ميان كهكشاني را محاسبه كنند.