این موشک با نام «فکور 90» نخستین سلاح تولیدی کشورمان در عرصه موشک های هوا به هوای هدایت راداری بود و اگر بخواهیم با دقت بیشتری به آن نگاه کنیم، نخستین موشک هوا به هوای تولیدی ایران.
در مقاطع مختلف، برخی از فرماندهان و مسئولان نیروهای مسلح، به بیان اطلاعات کمی از این موشک پرداختند تا اینکه نهایتا روز گذشته، رسما خبر تولید انبوه «فکور» با حضور وزیر دفاع اعلام شد.
موشک «فکور» که با معرف AIM-23B (به انگلیسی: Fakkur-90) توصیف می‌شود، یک سلاح هوا به هوای میان‌برد راداری است که بنا بر اعلام مسئولان نظامی کشورمان دارای برد 160 کیلومتر و سرعتی معادل پنج برابر صوت (پنج ماخ) است و از قابلیت هدایت هوشمند برخوردار بوده و توانایی مانوردهی بالایی دارد.
این موشک سوخت جامد، بر اساس تجربیات و عملکرد موشک افسانه‌ای AIM-54 «فینیکس» طراحی و ساخته شده است و از نظر ظاهری شباهت های فراوانی به آن دارد هرچند در بخش های گوناگون ازجمله رادوم (بخش دماغه)، محل اتصال بالها و بخش خروجی پیشران موشک با تفاوت هایی همراه است و احتمالا این موشک از سیستم خنک کننده جدیدتری نسبت به موشک فینیکس بهره می‌گیرد.
«فکور» با شکل ساختاری مشابه «فینیکس» خود می‌تواند در بخش زیرین جنگنده و همچنین پایلون‌های زیر بال (مقر حمل سلاح) نصب شود، اگرچه این موشک اساسا برای هواپیمای راهبردی F-14 «تامکت» -با وظیفه دفاع هوایی- طراحی و ساخته شده اما بنا بر اعلام وزیر دفاع بر روی سایر جنگنده‌های نیروی هوایی نیز قابل استفاده بوده و با این حال احتمالا به زودی شاهد مراسم رونمایی از نسخه های متفاوتی از فکور 90 خواهیم بود.
همچنین این موشک احتمالا جهت فعالیت در محیط های سرشار از اختلال الکترونیکی و اغتشاشات سیگنالی نیز توانا بوده و از مانور پذیری بالایی برخوردار است که توانایی اثر بخشی ویژه ای به آن می بخشد.
در بحث هدایت این موشک صحبت مشخصی به میان نیامده اما بنا بر فیلم های منتشر شده و اعلام کد Fox One توسط خلبان که به عنوان یک معرف جهانی برای موشک های نیمه فعال راداری مورد استفاده قرار می گیرد، می‌توان حدس زد که موشک فکور از هدایت راداری نیمه فعال برخوردار است. (البته در برخی موارد، دیده شده که آمریکایی‌ها برای موشک‌های فعال راداری نیز از این کد استفاده کرده اند)
همچنین در فیلم های نمایش داده شده، هواپیمای F-14 با بهره گیری از موشک فکور، یک فروند پهپاد هدف «کرار» که مجهز به موتور جت بوده و از مانور پذیری بالایی برخوردار است را با موفقیت مورد هدف قرار می‌دهد که قدر مسلم این تنها یکی از تست هایی ست که پیش از تحویل عملیاتی موشک به نیروی هوایی انجام گرفته و مسلما آزمایش های گوناگون و بسیاری تا مراحل منتهی به تحویل انبوه صورت پذیرفته است که نشان از سطح بالای توانایی خلبانان و همچنین اطمینان پذیری بالای تجهیزات ساخته شده توسط مختصصان داخلی دارد.
در کنار این موارد بحث طراحی جستجوگر بخش دماغه، پردازشگر مرکزی موشک، نحوه ارتباط صحیح با هواپیمای حامل، قابلیت ناوبری مطمئن به سمت هدف و اجرای دقیق پارامترهای پروازی در زمان برنامه‌ریزی شده همه از مواردی هستند که نیازمند آزمایش‌های فراوان و دستیابی به علوم روز هوایی در سایه تحریم‌هایی ست که دسترسی به کوچکترین تجهیزات را غیرممکن می‌کند و این مهم به دست نیامده مگر با تلاش شبانه روزی کارشناسان کشورمان که به مرحله از بالندگی رسیده اند که توانایی دستیابی به لبه تکنولوژی را در عرصه موشک ها به دست آورده اند.
نباید این موضوع را فراموش کرد که همانطور که پیشتر ذکر شد، یک موشک هوا به هوا به واسطه شرایط عملکردی و حمل توسط هواپیمای جنگنده، از اندازه به نسبت کوچکتر در مقایسه با سایر پرتابه های موشکی بهره برده و به همین دلیل با توجه به حجم گسترده سامانه های پیچیده خود از ظرافت هایی به مراتب بیشتر برخوردار است که هر یک از آنان تنها با عملکرد دقیق می توانند ضمانت به موفقیت صد در صدی شلیک بدهند؛ آن هم در زمانی که شاید یک خلبان هواپیمای شکاری جهت دفاع از محدوده مشخص هوایی یا حتی جنگنده خود، تنها یک شانس شلیک را دارد و اینجا دیگر فرصت آزمون و خطا نیست.
بنابراین اگر امروز کشور به چنین دستاورد بزرگی نائل آمده مطمئنا به زودی شاهد افق های روشن پیش رو در این عرصه از صنعت دفاعی نیز خواهیم بود که می‌تواند به خلق تسلیحات پیشرفته‌تری منجر شود که به مثابه دستان بلند و پرتوان نیروی هوایی ارتش در عرصه دفاع از آسمان ایران باشد.
منبع: فارس
نظر شما