در همان سال‌ها بود که قسمت‌های شمالی سعادت‌آباد و فرحزاد و بهرود و مناطق منتهی به بزرگراه یادگار امام تکمیل و همه زمین‌های باقیمانده به برج‌ها و آپارتمان‌ها و مرکزهای خرید کوچک و بزرگ تبدیل شد. در همین توسعه‌ها بود که شهرک بوعلی و کوی فراز و مجموعه برج‌های آسمان و... ساخته شد و رونق گرفت. هنوز هم اگر به آنجا سر بزنید تتمه تپه‌ها، زمین‌ها و باغ‌های باقیمانده از سعادت‌آباد قدیم و کسب و کارهای پیش از توسعه و مدرنیزاسیون منطقه مثل سنگفروشی‌ها و مکانیکی‌ها را می‌بینید.
خیابان شهرداری هم یکی از خیابان‌هایی بود که در آن سال‌ها امتداد یافت تا خودش را به بزرگراه یادگار برساند. در وسط این بالا رفتن به تقاطع خیابان سرو می‌رسید که میدان کاج را به میدان سرو وصل می‌کرد. آنجا میدان کوچکی ساختند؛ مثل همه میدان‌های کوچکی که ابتدا دایر می‌شوند و بعد راهبندان هر روزه میدان، مسئولان شهرداری را به نتیجه می‌رساند که بهتر است میدان را تبدیل به چهارراه کنند و چند سال بعد چون مشکل راهبندان همچنان حل نشده مانده است سر همان چهارراه‌ها چراغ قرمز نصب می‌کنند. میدان تازه را قیصر امین‌پور نام نهادند که تازه درگذشته و محبوب خاص و عام بود.
نامگذاری میدان‌ها به نام شاعران و شخصیت‌های ادبی از گذشته در تهران سابقه داشته است. به خیابان‌های اصلی تهران که نگاه می‌کنیم می‌بینیم نام خیابان‌های اصلی تهران به نام سعدی، حافظ، مولوی و خیام است. نخستین خیابان آسفالت شده تهران به نام مولوی است و خیابانی که موازی با بازار تا میدان توپخانه می‌آید به نام خیام است و...
اما شاعران معاصر در این میان بی‌نصیب بوده‌اند؛ چراکه اگر نگوییم مغضوب، دست‌کم چندان محبوب حکومت نبوده‌اند یا هنوز آنقدر مقبولیت نداشته‌اند که میدانی به نامشان ثبت شود. در سال‌های پس از انقلاب هم که نام بسیاری از خیابان‌ها تغییر کرد شاعران نصیبی نبردند؛ چراکه هنوز تکلیفشان معلوم نبود که باید مغضوب باشند یا محبوب.
در سال‌های اخیر که شورای شهر مصوب کرد میدانی به نام سلمان هراتی و سیدحسن حسینی و قیصر امین‌پور ثبت شود، علاوه بر جایگاه ادبی، وجه انقلابی این شاعران نیز مدنظر بوده است. با این همه میدان‌هایی دورافتاده و کم‌اهمیت به نام شاعران انقلاب ثبت شد؛ میدان‌هایی محلی که نه آنقدر مرکزیت دارند که بتوانند جابیفتند و نه حتی ارزش میدانی دارند که سال‌ها حفظ شوند. میدان قیصر امین‌پور در تغییرات هندسی حذف و به چهارراه تبدیل شده است.
میدان سلمان هراتی در کنار میدان تیموری جایی است که میدان به بزرگراه می‌رسد و تقریبا بن‌بست است. میدان سیدحسن حسینی هم در همان حوالی وضعیتی مشابه دارد؛ نامگذاری‌هایی که بیشتر نوعی رفع تکلیف به‌نظر می‌رسد تا تکریم شاعران معاصر.
راستی میدان نیما یوشیج، مهدی اخوان‌ثالث، احمد شاملو، سهراب سپهری و فروغ فرخزاد کجاست؟
نظر شما