برانکو: نمی‌دانم تا کی می‌توانیم بی‌پولی را تحمل کنیم

به گزارش ایسنا، برانکو ایوانکوویچ در حاشیه آخرین تمرین این تیم پیش از بازی با السد در نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا اظهار کرد: طبیعی است که همه ما هیجان داریم و بی‌صبرانه منتظر بازی در قطر هستیم. ما تنها تیمی هستیم که دو بار پیاپی به نیمه نهایی لیگ قهرمانان صعود کردیم و نشان‌دهنده روند مثبت کار ما است. متاسفانه امسال هم مانند پارسال مشکلات زیادی داریم. کمال و انصاری نمی‌توانند بازی کنند و ماهینی هم مصدوم شده است. نیازی نیست بگویم که چه بازیکنان مهمی برای ما بودند. سید جلال هم کسالت دارد و مریض است. او امروز در تمرین حضور ندارد و فرستادیم تا استراحت کند.

او افزود: با این حال خوشحال هستیم که می‌توانیم یک بار دیگر در نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا بازی کنیم. لیاقت این کار را هم داریم. ما سر حال و روی فرم هستیم و در بازی سپیدرود و استقلال هم این را نشان دادیم.

سرمربی پرسپولیس درباره بازی دادن به بازیکنان جوان به جای مصدومان گفت: او که بازی خواهد کرد، خواهد بود. هنوز تمرین داریم و کادر بازیکنانمان حضور دارند. این‌ها اتفاقی اینجا نیامدند و به جوانانمان اطمینان کافی را داریم که اینجا حضور دارند.

برانکو درباره اظهارات فریرا، سرمربی السد مبنی بر این که می‌خواهند در دوحه پرسپولیس را با گل‌های زیادی شکست دهند، بیان کرد: ما هرگز تا حالا فلسفه و دیدگاهمان را تغییر ندادیم. همان طور که مقابل الدحیل تغییر ندادیم. قطعا با خوش‌بینی تمام به قطر می‌رویم. کاملا به بازیکنانم اعتماد دارم و به دنبال بهترین نتیجه هستیم.

او درباره این که صعود پیاپی به لیگ قهرمانان آسیا توقعات را از پرسپولیس با وجود مصدومان و محرومان این تیم بالا برده است، توضیح داد: ما واقف به این مساله هستیم که باید در کهکشان اول بشویم و همیشه حداکثر را می‌خواهند. واقعیت این است که با لیاقت به نیمه نهایی آمدیم اما فوتبال است و همه چیز ممکن است اتفاق بیفتد. ما مقابل الدحیل گلی خوردیم که بازیکن حریف با مهره پنج کمرش به ما گل زد.

سرمربی پرسپولیس درباره عدم پرداخت مطالبات اعضای خارجی این تیم به مدت پنج ماه که مدیرعامل پرسپولیس هم آن را تایید کرد، اظهار کرد: حرفی که گرشاسبی گفت واقعیت است چون بدهی‌ها در قبال ما از سال گذشته باقی مانده است. این فصل هم چیزی دریافت نکردیم اما تلاش و شوق بازیکنان به ما انگیزه ماندن می‌دهد. واقعیت این است که فردا می‌توانیم به خانه برویم. نمی‌دانم تا کی می‌توانیم تحمل کنیم.