طبق معمول آن نواحی، هوا سرد و برفی بود. یکی دو ساعت قبل از پرواز به فرودگاه بین‌المللی شهر رفتیم. جمعیت زیادی در فرودگاه بودند. در حال انجام تشریفات بودیم که بلندگو اعلام کرد که پرواز با تأخیر انجام خواهد شد.
گوینده با غرور گفت که مسافران تصور نکنند که پرواز به‌خاطر شرایط جوی با تأخیر انجام نمی‌شود بلکه دلیل آن نقص فنی هواپیماست. او ادامه داد که فرودگاه مجهز به انواع وسایل مواجهه با این‌گونه آب و هواست و به محض برطرف شدن نقص، پرواز انجام
خواهد شد.
به فاصله چند دقیقه یکی از سالن‌های فرودگاه در اختیار مسافران قرار گرفت.
پتوی اضافی، نوشیدنی گرم و صبحانه که قرار بود حین پرواز داده شود، سرو گردید، اسباب‌بازی برای بچه‌ها، نمایش فیلم خانوادگی و وسایل لازم برای مسافران مسن و بیمار فراهم شد و گفتند که اگر تأخیر به درازا انجامید، اتوبوس‌ها مسافران را به هتل هدایت خواهند کرد.
در واقعه‌ای مشابه در اردبیل حدود 200 مسافر که اغلب برای شرکت در جشنواره کوچ عشایر دو روزی را مهمان اردبیلی‌های مهمان‌نواز بودند، در فرودگاه سرگردان ماندند. ساعت 5 بعدازظهر بلندگو اعلام کرد که پرواز تهران انجام نمی‌شود ومسافران فردا مراجعه کنند.
همین والسلام. کارکنان فرودگاه مانند شاگردان دبستان که از تعطیلی مدرسه شاد می‌شوند خندان و خوش دفتر و میز کار خود را ترک کردند. حتی یک‌نفر نماند که پاسخگوی این‌همه مسافر با زن و بچه و بار باشد. ما را به امان خدا رها کردند و رفتند.
اگر اجازه بفرمایید از این دو واقعه میل دارم سه نتیجه اخلاقی بگیریم:
اولاً اینکه به‌راستی مملکت ثروتمند ما باید در اثر سرما چنان فلج شود که راه‌ها بند بیایند. پرواز هواپیماها متوقف شود، گاز قطع شود و در شمال کشور نان سر سفرة مردم نباشد؟ مگر در کشورهای سردسیر اروپا که سالی 9 ماه برف و سرما دارند همه زندگی مردم فلج می‌شود؟ آن‌ها چه دارند که ما نمی‌توانیم تهیه کنیم؟ ماشین‌آلات؟ تخصص، حمیت ملی؟ همه را ما داریم یا می‌توانیم داشته باشیم.
ثانیاً اینکه شما اگر در فرودگا‌هی به‌دلیل تأخیر پرواز ماندگار شدید کدام رفتار را انسانی و برازنده خود می‌بینید؟ رفتار در ابردین را یا در فرودگاه اردبیل؟
ثالثاً اینکه مسئله گرمای زمین را جدی بگیریم. دانشجویی پرسید شما که می‌گویید زمین در حال گرم شدن است پس این سرما از کجاست؟ عرض کردم وقتی تعادل آب و هوایی کره زمین به‌هم بخورد (که خورده) اتفاقات غیرمنتظره در مناطق گوناگون رخ می‌دهد.
تنها راه مقابله با این تغییرات ناخواسته و غیرقابل پیش‌بینی، آمادگی جسمی و روحی است. این تغییرات را باید پذیرفت و با آن زندگی کرد و از همه مهم‌تر آماده وقوع آن‌ها بود.
