آشنایی با چاد

چاد از شمال با لیبی، از شرق با سودان، از جنوب با آفریقای مرکزی، از جنوب غربی با کامرون و نیجریه و از غرب با نیجر همسایه است.

بخش زیادی از زمین‌های این کشور را بیابان پوشانده است و به خاطر آب و هوای خشکش به قلب مرده آفریقا مشهور است.

خشکسالی‌های سخت از عوامل اصلی فقر و عقب ماندگی این  کشور است. اکثریت مردم، در ناحیه دریاچه چاد، جایی که نمک از دریاچه استخراج می‌شود، زندگی می‌کنند.

این کشور که از سال ۱۹۲۰ میلادی مستعمره فرانسه بود، در سال ۱۹۶۰ از فرانسه مستقل شد اما در سال ۱۹۶۵ درگیر جنگ‌ داخلی شد.

در سال ۱۹۷۹ شورشیان پایتخت را تصرف کردند و جنگ داخلی پایان یافت.

سیاست در چاد

بر اساس قانون اساسی چاد رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور است. هم اوست که نخست وزیر و کابینه را تعیین می‌کند.  

رئیس جمهور با رای مستقیم مردم برای دوره‌ای پنج ساله تعیین می‌شود. رئیس جمهور می‌تواند تنها دو دوره در راس حکومت بماند.

با این حال در سال ۲۰۰۵ میلادی تغییری در قانون اساسی این کشور ایجاد شد و بر اساس آن محدودیت دوره‌های ریاست جمهوری برداشته شد.

فساد مالی در تمامی رده‌های قدرت در کشور چاد رواج دارد به طوری که سازمان شفاف‌سازی بین‌المللی که به بررسی شاخص فساد در دولت‌ها می‌پردازد در سال ۲۰۰۵ میلادی چاد را به عنوان فاسدترین کشور جهان معرفی کرد.

در سال ۲۰۰۷  چاد در این شاخص نمره۸/۱ را به دست آورد که بعد از کشورهای تونگا، ازبکستان، هائیتی، عراق، میانمار و سومالی پایین‌ترین رتبه بود.

سیستم قضایی چاد بر اساس سیستم قضایی فرانسه طراحی شده است. قوه مقننه آن شامل مجلس ملی است که ۱۵۵ عضو دارد و نمایندگانش برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند.

جنگ میان چاد و سودان در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۵ شروع شد. علت شروع این جنگ اعلامیه‌ای از سوی دولت چاد بود که دولت سودان را «دولت متجاوز» اعلام کرده بود.

دولت چاد در یک اعلامیه عمومی به شهروندان چاد اعلام کرد که علیه «دشمن مشترک» متحد شوند. منظور از این دشمن مشترک اعضای مسلح سازمان‌های «اتحاد برای دموکراسی و آزادی» و «پلاتفرم برای تغییر، اتحاد و دموکراسی» (که از طرف دولت سودان حمایت می‌شدند) و همچنین نیروهای مسلح جنجاوید (که سودانی هستند) بود.

سازمان «اتحاد برای دموکراسی و آزادی» منکر گرفتن کمک از دولت سودان شد. از ۲۶ دسامبر تا ۲۸ دسامبر «اتحاد برای دموکراسی و آزادی» ‌و «پلاتفرم برای تغیر، اتحاد و دموکراسی» با شش گروه شورشی دیگر متحد شدند تا «جبههٔ متحد برای تغییر دموکراتیک» ‌ که یک ائتلاف شورشی بود را تحت رهبری محمد نور تشکیل دهند.

در ۸ فوریه ۲۰۰۵ هر دوی این کشورها توافقنامه تریپولی را امضاء کردند که جنگ را پایان داد با این حال نا آرامی‌ها در مرز دو کشور همچنان ادامه دارد.

اقتصاد در چاد

تولید ناخالص داخلی چاد در سال ۲۰۰۶ به میزان ۹۸/۱۴ میلیارد دلار بود که نسبت به سال پیش از آن ۳/۱ درصد رشد داشت.

نیروی کار این کشور ۲.۷۱۹ میلیون نفر است که ۸۰ درصد آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند. ۸۰ درصد جمعیت این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم آن ۸ درصد است.

محصولات صادراتی چاد شامل پنبه، احشام و نفت است که ۶/۸۰درصد آن به آْمریکا، ۴/۱۰درصد به چین و ۳/۲درصد به کره‌جنوبی صادر می‌شود.

واردات آن شامل ماشین آلات و تجهیزات حمل‌ونقل، محصولات صنعتی، مواد غذایی و منسوجات است.

مردم چاد

جمعیت این کشور ۹ میلیون و ۸۸۵ هزار و ۶۶۱ نفر است که میانگین سنی آنها ۳/۱۶ سال است. امید به زندگی در این کشور برای زنان ۲۷/۴۸سال و برای مردان ۱۷/۴۶ سال است.

۵۳/۱ درصد از مردم آن مسلمان هستند. زبان‌های رسمی در این کشور فرانسه و عربی است اما به دلیل تنوع زیاد قومی و نژادی در این کشور زبان‌های دیگری هم در میان مردم رایج است.

ارتباطات در چاد

در چاد بیشتر مردم رادیو گوش می‌دهند و رسانه جمعی در این کشور در حقیقت رادیو است. علاوه بر رادیو دولتی که چندین شبکه محلی هم در زیرمجموعه خود دارد، ایستگاه‌های رادیوهایی خصوصی نیز در این کشور فعال هستند.

تنها شبکه تلویزیونی این کشور تلویزیون چاد نام دارد که دولتی است.

چاد در یک نگاه