جهان را باید به شاعران بسپاریم آیا؟

 شاعر خوب هم روزگار و هم‌وطن ما سروده است:  «جهان را به شاعران بسپارید».  خب اگر شما هم بشنوید که کتاب شعر همین شاعر که اتفاقا اسم آن کتاب هم «جهان را به شاعران بسپارید» است، با استقبال خوبی روبه رو شده، با خودتان نمی گویید: «‌...آهان...مردم کم‌کم شستشون  خبردار می‌شه  که چه کسایی بهتر می‌تونن دنیا رو  اداره‌ کنن؟» خب ناسلامتی من هم شاعرم و انگاری قرار است برای ادارة جهان  با این ضعیف نیز مشورت کنند. بنده نیّت خوانی نمی‌کنم و نمی‌توانم بگویم دقیقا منظور آن شاعر عزیز ما از سپردن جهان به شاعران چیست. ولی اتفاقا صراحتا اعتقاد دارم باید ادارة جهان را به شاعران سپرد. اصلا اگر  استاد علی معلم دامغانی  به جای آنگلا مرکل ادارة آلمان را به عهده بگیرد، جهان زیباتر نخواهد شد؟ یا  فرض کنید استاد محمدرضا عبدالملکیان  بشود رئیس جمهور روسیه. استاد محمد علی بهمنی هم ادارة هند و چین را عهده دار شوند.  اگر  دست بنده بود می گفتم: اسپانیا را بدهند  استاد سهیل محمودی اداره کند؛ چه ایرادی دارد؟ خیلی هم عالی است. فقط شاید رسم گاوبازی را درآن کشور براندازد که آن هم عالی است. راستی کدام شاعر باید رئیس جمهور امریکا باشد؟

حالا که جهان را شاعران نسپرده‌اند و ازآن بدتر  می‌خواهند از فکر بکر ایرانی هم محرومش کنند، عجالتا بگذارید بنده به عنوان کوچک شاعران ایران نظرم را دربارة  رئیس جمهور امریکا بگویم.   اجازه بدهید در این مورد کمی عمیق‌تر و اصولی‌تر بحث کنیم. سؤال: اینکه چه کسی رئیس جمهور امریکا بشود، در سرنوشت مردم ما تاثیر دارد یا ندارد؟  واضح  است که تاثیر دارد؛ بدجوری هم تاثیر دارد. پس وقتی ریاست جمهوری امریکا در سرنوشت ما تاثیر گذار است، چرا ما در انتخاب  او تاثیر نگذاریم؟ نتیجه اینکه: باید مردم ایران هم در انتخابات امریکا حق رای داشته باشند. نمی‌شود که یک نفر رئیس جمهور امریکا  باشد. بعد با اقدامات نابخردانه‌اش باعث شود حتی جوان ایرانی شب عروسی‌اش را هم هی عقب بیندازد-  چون پول کافی برای کرایه خانه ندارد-  و به تبع آن نسل آینده هم دیرتر به دنیا بیاید یا اصلا نیاید؛ اما نخبگانی چون ما  ذرّه‌ای در انتخاب او تاثیر نداشته باشیم!  ملاحظه می کنید؟ رئیس جمهور امریکا می‌تواند شب زفاف جوان ایرانی را که کم از پادشاهی نیست، به کامش تلخ کند! بعد ما فردا نسلی خواهیم داشت که با کام تلخ نطفه‌هایشان‌ بسته شده است.  نه آقایان و خانم‌های امریکایی! ما نیز  در انتخاب رئیس جمهور شما حق رای داریم و می‌خواهیم خودمان سرنوشت خودمان را در دست بگیریم. ای مردم امریکا!  با زبان خوش اعلام می‌کنیم: بگذارید ما هم در انتخاب رئیس جمهورتان سهیم باشیم ، یقین داشته باشید که به نفع خودتان است. ما می‌خواهیم جهان را  به شاعران بسپاریم؛ یعنی شاعرانه‌اش کنیم. به حرف ما گوش کنید. نگذارید کار به خشونت بکشد. در آن صورت چنان هجویه‌هایی برایتان می‌سراییم که روی دیدن زن و دخترتان را نداشته باشید.

از این‌ها گذشته؛ ای مردم عزیز امریکا! از خودتان می‌پرسم: این چه رئیس جمهوری است که شما دارید؟ هر لحظه و هرجا سرش توی گوشی موبایل است و دارد به قول خودش «توئیت می‌کند». پس کی به کار مملکت می رسد؟ به خدا ما تا یک دقیقه می‌خواهیم به فضای مجازیمان سرک بکشیم، صدای عیالمان بلند می‌شود که «تو که همه‌اش سرت توی گوشیته!»، بعد شما به رئیس جمهورتان اعتراض نمی‌کنید؟ شما هیچ، بانوی اولتان چرا صدایش درنمی‌آید؟ شما بگویید: کدام حاکمی با توئیت کشورش را اداره کرده که رئیس جمهور شما  این کار را می‌کند؟ رئیس جمهور شما چند بیت شعر از بر است؟ چند شاعر بزرگ جهان را می‌شناسد؟ از علی‌رضا قزوه، ناصر فیض، و... چند شعر خوانده است؟ 
آقای ترامپ اگرچهارتا شعر مثل «قلب مادر» و  «ای وای مادرم» را خوانده بود، عمرا به خودش اجازه می‌داد که طفل معصوم‌های مهاجر را از مادرانشان جدا کند. نکند مادران امریکایی حق رای ندارند که رئیس جمهورشان اینقدر سنگدلانه با  یک مادر رفتار می‌کند؟!  الهی که آه این مادران دامن رئیس جمهورتان را بگیرد  مگر شما یک ضرب‌المثل ندارید که معنایش می‌شود: «خانم‌ها مقدم اند»؟ پس چرا رئیس جمهور شما در مراسم رسمی احترام عیالش را حفظ نمی‌کند؟ بنده که کمترین شاعران این مرز و بوم هم محسوب نمی‌شوم، در باب تحکیم بینان خانواده سروده‌ام: «پی‌پی بچه بشوییم و غذا هم بپزیم/ زن ذلیلی اگر این است که این مشرب ماست». حالا قیاس کنید شاعران بزرگ ما در این باب چه‌ها سروده‌اند! حیف نیست ادارة کشوری را که مردمش به خانواده عشق می‌ورزند، به دست چنین شاعرانی نسپارید؟ ما در حال حاضر به قدری شاعر بزرگ داریم که می‌توانید برای هریک از ایالت‌های کشورتان چندتایی را انتخاب کنید؛ فعلا هم چون تقاضا در این زمینه پایین است، حق انتخاب با شماست؛ فردا چه خواهد شد، نمی‌دانم!

حرف آخر  اینکه: تا آنجا که بنده خبر دارم، اغلب شاعران از رئیس جمهور کشور شما راضی نیستند. پس به رئیس جمهورتان دست کم معنا و مفهوم «هجویه» را یاد بدهید. برای این کار می‌توانید از ایرانیان مقیم امریکا کمک بگیرید.
شاید خوانندگان اهل مرام و معرفت بگویند: رئیس جمهور امریکا در سرنوشت مردم کشورهای دیگر هم تاثیر دارد؛ پس آنها هم باید حق رای داشته باشند و این دور از مردانگی است که ما فقط از حق خودمان دفاع کنیم. عرض کنم خدمت شما که: «احترامتان  واجب است! اما حرف از مردانگی نزنید که  از آن ذره‌ای خوشم نمی‌آید. چه کسی برای ما به اندازة یک نخود مردانگی رو کرده‌است تا ما برایش خروار خروار مردانگی رو کنیم؟  این دنیا همیشه پر از کلک بوده است و  نامردی … به هرکس گفتیم نوکرتریم با خنجر کوبید در آن جگرمان!»  ما به کشورهای دیگر چه کار داریم؟ مواظب باشیم باد کلاه خودمان را نبرد.  از آن گذشته گمان‌ نمی‌کنم کشورهای دیگر هم مثل ما این همه شاعر داشته باشند که بتوانند در مدیریت گرهی از مشکلات جهان باز کنند. پس بگذارید از موقعیت پیش آمده برای ادراة جهان به نحو احسن استفاده کنیم.