دنیایی تازه می ‌سازم!

و من هم نقاشی که روی بوم سفید تصویر می‌کشم؛ درخت، کوه، گل، سیاره‌ها و هرچه می‌توانید ببینید. نقاشی‌کردن یعنی خود را رها‌کردن در عالم تصویرها و رنگ‌ها و زندگی‌کردن در خیال، یعنی پی‌بردن به عظمت خداوند، یعنی رودخانه‌ای جاری در قاب تصویر.

من رؤیا‌هایم را روی بوم می‌کشم، آدم‌های خیالی‌ام را رنگ می‌کنم و لبخند بزرگی برایشان می‌کشم. کلبه‌ام را می‌کشم و باغی پر از درخت خرمالو و  گل نرگس.

من نه باغ دارم؛ نه درختی، نه گلی، اما می‌توانم آن‌ها را در قاب کوچکی جا بدهم. می‌توانم شهری بارانی بکشم، نه خاکی. درختی سبز، نه شکسته. دریای پر آب، نه خسته.

من نقاشی می‌کشم و قدرت دارم دنیایی جدید بسازم؛ دنیای رنگارنگ.

من روی بوم نقاشی دنیای کوچکی دارم؛ دنیایی بی‌هیاهو با آسمانی آبی، زمینی سبز، کوهستان‌های قهوه‌ای‌رنگ و خورشید زرد درخشان.

بهاره شاهمرادی ، ۱۳ساله

خبرنگار افتخاری نشریه‌ی دوچرخه از زنجان

عکس: نرگس بیابانپور وزوانی، ۱۵ساله

خبرنگار افتخاری نشریه‌ی دوچرخه از تهران