در دهه هزار و سیصد و شصت سینمای تارکوفسکی در ایران بسیار تبلیغ شد و مورد توجه قرار گرفت. سینما و ادبیات در این شماره کوشیده نگاهی متفاوت به این سینماگر برجسته و تأثیرگذار و سبک کار منحصربه‌فرد او داشته باشد.
سینمای ژانر موضوع محوری سینمای این شماره مجله است. شواهد نشان می‌دهد در سینمای متأخر ایران گرایشی به موضوع ژانر پدید آمده است. اما سؤال این است که این اقبال به استفاده از ظرفیت‌های ژانر در سینمای ایران تهدید است یا فرصت. حرف‌های جالب علیرضا داوودنژاد و محسن امیریوسفی در مورد سینمای ژانر را در میزگرد بخوانید.
بخش ادبی بر ادبیات مسئله‌محور و ادبیات سوال‌محور متمرکز شده است. چرا در ادبیات چند دهه اخیر تجربه‌های نوشتاری فراتر از تجربه‌های زیسته در چارچوب عقلانیت متعارف و مناسبات زندگی روزمره نمی‌رود. علیرضا سیف‌الدینی، منیرالدین بیروتی، خلیل درمنکی و پویا رفویی در میزگرد این بخش به تفصیل به این پرسش پاسخ داده‌اند. همچنین شاپور بهیان، ابراهیم دمشناس، شهریار وقفی‌پور، ابوتراب خسروی، محسن خیمه‌دوز و... از زاویه‌های متفاوتی به این موضوع نگاه کرده‌اند.
پرونده ادبی دیگر در این شمارهگوستاو فلوبر را محور بحث خود قرار داده است. در این پرونده بر فلوبر از حیث مولفه‌های فرمال رمان‌هایش تمرکز شده است. جهت مطالب این پرونده بازخوانی فلوبر در بستر سنت رمان اروپایی است؛ یعنی بیان مولفه‌های فرمالی که فلوبر را از اسلافش ممتاز می‌کند.
چهره این شمارهٔ مجله خسرو خورشیدی از پیشکسوتان حوزه هنرهای تجسمی، مجسمه‌ساز، طراح صحنه، لباس و نقاش است. خورشیدی طراح صحنه سریال سربداران بوده و در محضر بزرگان سینمای جهان درس آموخته است. صحبت‌های جالب این معمار صحنه را از پنجاه سال فعالیت حرفه‌ای‌اش در گفت‌وگوی اختصاصی این شماره دنبال کنید.
داستان جذاب آدمِ این قصه، تجربهٔ خوانش تروماتیک اورهان پاموک از جلد پنجم «در جستجوی زمان از دست رفتهٔ پروست به ترجمهٔ صالح حسینی و تحلیل پویا رفویی از این قصه شگفت‌انگیز را در این شماره از دست ندهید.
سینما و زنان بخشی تازه پیداشده در مجله سینما و ادبیات است که برای اولین شماره خود آنیس واردا را که به او لقب «مادربزرگ موج نو» داده شده و از شاخص‌ترین چهره‌های موج نو است انتخاب کرده است. واردا تا واپسین روزهای زندگی، تا نودسالگی همچنان فیلم ساخت و در ساخت فیلم‌ها و مستندهایش خلاقیت به خرج داد. در این شماره مضمون‌های متنوع و دستاوردهای فرمی این کارگردان سرشناس مورد بحث قرار گرفته است.
بازیگری مبحثی است که بخش فیلم‌ها و احساس‌ها به آن پرداخته است. یادداشت‌های نویسندگانی چون آندره بازن، اندرو ساریس، کنت جونز و... در این بخش آمده است.
نوشته‌های پسامرگی نوشتهٔ احمد اخوت، داستان‌هایی با ترجمه قاسم صنعوی و علی‌اصغر حداد، مقاله بکت‌خوانی در عصر ترامپ، و مقاله سینما مظهر دموکراسی از آلن بدیو به ترجمه صالح نجفی، گفت‌وگو با سروش صحت دربارهٔ اولین فیلم سینمایی‌اش «جهان با من برقص» از دیگر بخش‌های خواندنی این شماره است.
نظر شما