که توپچی‌های لندن که در لیگ برتر انگلیس با 5 امتیاز اختلاف، برتری قابل توجهی نسبت به یونایتد دارند، با شکست تحقیرآمیز 4 بر صفر مقابل رقیب کهنه خود، با جام وداع کنند. وقتی هم شنیده شود کرستیانو رونالدو و کارلوس ته‌وز برای این بازی از سوی سرآلکس فرگوسن بیرون گذاشته شدند، این نتیجه رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد.
هفته گذشته، اسون گوران اریکسون، سرمربی منچستر سیتی، رمز پیروزی تیمش بر یونایتد را در چارچوب بازی‌های لیگ برتر، مهار کریس رونالدو دانسته بود.
قبل از بازی هم که خبرگزاری‌ها لیست 11 نفره دو تیم را منتشر کرده بودند، اثری از غیبت رونالدو دیده نمی‌شد؛ اما فرگی او را به سکوهای ورزشگاه الدترافورد تبعید کرد تا با این برد نشان دهد تیمش روی کاپیتان جوان تیم ملی پرتغال بسته نشده و بدون او هم منچستر می تواند ایده‌های سرمربی 65 ساله و اسکاتلندی را درون زمین پیاده کند. در شبی که دو بازیکن سرنوشت‌ساز من‌یو در بازی نبودند و حتی جان اوشی هم کنار گذاشته شده بود، قرمز‌های منچستر فقط 17 دقیقه برای گل صبر کردند تا وین رونی پایه‌گذار سریال گلزنی تیمش شود.
با دفع ناقص مدافعان آرسنال در کرنر ارسالی، اندرسون در پشت محوطه جریمه و با ضربه سر، توپ را به جایی روانه کرد که وین رونی در محوطه 6 قدم و پشت مدافعان توپچی، کمین گرفته بود. توپ از بالای سر همه رد شد تا اشاره وین رونی با ضربه سر، خوشحالی را به الدترافورد بیاورد. اما این تازه شروع کار بود. انگار منچستر دوست نداشت کوتاه بیاید.
تیمی که در نقش حمله‌کننده دیده می‌شد، باز هم سرخپوشان یونایتد بودند. 2 دقیقه بعد نوبت فلچر بود تا ونگر را از کنار زمین عذاب دهد. جا ماندن‌های چندباره جاستینگ هوینت در مقابل نانی، بالاخره کار دست این تیم داد و ارسال نانی برای فلچر یک اشاره لازم داشت تا گل دوم هم رقم بخورد.
گلی که البته می‌توان آن را به نام گالاس هم نوشت. چرا که تصاویر آهسته تلویزیونی، ضربه سر جهت‌دار گالاس را نشان می‌دادند؛ اشاره اول فله‌چر و تکمیل پرونده این گل با هدایت سر گالاس. بازهم اینها، همه اتفاقات بازی نبود. نانی در دقیقه 38، پاسی عمقی دریافت کرد تا با یک کنترل خوب و شوت پای چپ به گوشه دروازه، لمن دروازه بان آرسنال را تحقیر کند. شاید لمن از روزی که به این تیم لندنی آمده بود، چنین شکستی را جلوی منچستر، همان تیم رقیب، تجربه نکرده بود.
وقتی مشکلات این تیم و آرسن ونگر بیشتر شد که ابوئه در در دقیقه چهارم نیمه دوم، به خاطر تکل، از زمین بازی اخراج شد. شاید آرسنال بعد از این اتفاق، خوش‌شانس بود که چند تک به تک بازیکنان فرگوسن به نحو معجزه آسایی تبدیل به گل نشد (که البته در این صحنه‌ها لمن، نقشی پررنگ داشت).
با این حال بالاخره حملات یک طرفه بازی، یک گل دیگر را هم در این بازی رقم زد تا چهره آرسن ونگر غیرقابل تحمل شود. گلی که باز هم تقابل نانی و جاستینگ هوینت بود و شکست دوباره این آرسنالی. دریبل، ارسال، ضربه سر فله‌چر و سرانجام گل! ضربه سری که بازهم فله‌چر آن را روانه دروازه توپچی‌های لندن کرد تا بالاخره، قاطعانه اسمش را در لیست گلزنان منچستر جا کند. این بازی که در چارچوب جام حذفی انگلستان برگزار شد، تیم صعود کننده‌اش را شناخت تا آرسنال از این به بعد فقط به لیگ برتر انگلستان ولیگ قهرمانان اروپا دل خوش کند. نتیجه‌ای که هیچ کس فکر آن را نمی‌کرد.
نتیجه‌ای رویایی که در تئاتر آرزوهای منچستر شکل گرفت: الدترافورد خاطره‌انگیز.
حالا فرگی باید در 4 جناح حواسش را جمع کند. یک پای آنها به فینال کارلینگ کاپ یا جام اتحادیه باز شده و جام حذفی و لیگ برتر انگلیس و لیگ قهرمانان اروپا هم دیگر دغدغه‌های فرگی به‌حساب می‌آیند
