همچنین از سوی دیگر فعالیت تعاونی‌ها در این زمینه موجب رونق هر بیشتر صنایع‌دستی این شهر شده است، چنان‌که بیش از ۵۰۰ نفر در آنها فعالیت دارند.
- زمینه درآمدزایی
یک بانوی کامیارانی که در زمینه صنایع‌دستی فعالیت دارد، می‌گوید: پس از مهاجرت به شهر زمان زیادی در طول روز بیکار بودم و از طریق کلاس‌های آموزشی با جوراب‌بافی آشنا شدم. «صغری محراب‌پور» ادامه می‌دهد: بیش از ۷ سال است که در زمینه جوراب‌بافی فعالیت دارم و وارد بازار کار شده‌ام. همچنین برای جذب بیشتر مشتری از طرح و الگوهای قدیمی در بافت جوراب استفاده می کنم.
وی می‌افزاید: جوراب به ۲ روش سنتی و صنعتی بافته می‌شود. روش سنتی آن یک ماه آموزش لازم دارد و کمتر از ۳۰ هزار تومان تجهیزات بافتنی می‌خواهد. در روش صنعتی نیز ۲ هفته زمان برای یادگیری و ۲ میلیون تومان تجهیزات و ماشین ریسندگی نیاز است. این بانوی کامیارانی ادامه می‌دهد: برای دستیابی به سود مناسب و کارآفرینی ضرورت دارد که این صنایع‌دستی به صورت صنعتی و ماشینی تولید شود. به طور میانگین در طول روز بیش از ۳۰۰ جفت جوراب می‌توان بافت. همچنین با دستمزد نیروی کار و خرید مواد اولیه به احتساب هر جفت ۳ هزار تومان روزانه می‌توان ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومان به دست آورد.
محراب‌پور می‌افزاید: با راه‌اندازی یک کارگاه و به‌کارگیری چند بانوی متقاضی کار می‌توان درآمدزایی پایداری برای زنان در کامیاران ایجاد کرد. وی ادامه می‌دهد: در این مدت ۷ سال بیش از ۳۵ بانوی کامیارانی را در زمینه جوراب‌بافی که جزو صنایع‌دستی این منطقه است آموزش دادم و روانه بازار کار شدند. این بانوی کامیارانی می‌افزاید: ضرورت دارد که برای حمایت از زنان کارآفرین تسهیلات بانکی کم‌بهره و شرایط آموزش از طریق دستگاه‌های اجرایی مانند بهزیستی، میراث فرهنگی، کمیته امداد و... فراهم شود.
محراب‌پور می‌گوید: نقش‌های خاصی در بافت این نوع جوراب‌ها استفاده می‌شود که از انواع آن می‌توان به اشکال فرامیرزایی، شمامه، حیوانات، منطقه و اشکال هندسی اشاره کرد. همچنین علاوه بر الیاف مصنوعی از پشم گوسفند و موی بز در بافت این نوع جوراب استفاده می‌شود. علاوه بر تنوع رنگ از ماندگاری و استحکام بالایی برخوردار است.
- تغییر سلیقه مردم
یکی از کارآفرینان کامیارانی که بیش از ۲۵ سال است در زمینه صنایع‌دستی فعالیت دارد، می‌گوید: چندین سال است که در زمینه گیوه‌بافی فعالیت دارم و تاکنون ده‌ها نفر را در این زمینه آموزش داده‌ام. «رحیم صابری» ادامه می‌دهد: به دلیل رشد شهرنشینی و ورود کالاهای مختلف، سلیقه مردم این شهر نیز تغییر کرده است. کمتر شهروندی در کامیاران لباس کُردی و گیوه می‌پوشد و این رویه موجب کسادی بازار تولیدکنندگان آن شده است.
وی می‌افزاید: در کامیاران استادکاران اندکی در زمینه منبت و نازک‌کاری بر روی چوب فعالیت دارند. محصولاتی مانند جعبه جواهرات، ساعت، قاب عکس و ده‌ها محصول دیگر تولید می‌کنند که در بازار سایر شهرهای استان به فروش می‌رسد. صابری تصریح می‌کند: بیش از ۵ سال است که با حمایت میراث فرهنگی استان کارگاه‌های کوچک خانگی در زمینه سوزن‌دوزی در روستاهای کامیاران راه‌اندازی شده است.
وی ادامه می‌دهد: یکی از فرزندان دخترم در روستای پالنگان کامیاران زندگی می‌کند و در زمینه سوزن‌دوزی روی ملحفه، رومیزی و... فعالیت دارد و به صورت میانگین با ۵ ساعت کار روزانه درآمدی بیش از ۴۵ هزار تومان دارد. این استاد صنایع‌دستی می‌گوید: به دلیل وجود رودخانه‌ها در برخی روستاهای کامیاران انواع درخت بید و نی رشد می‌کرد که از آن در تولید سبد استفاده می‌شد. همچنین به دلیل تنوع‌طلبی و ورود انواع اجناس پلاستیکی، جایی برای صنایع‌دستی مانند سبدهای چوبی و حصیری در بازار کامیاران وجود ندارد.
- اشتغال پایدار با حمایت از فعالان حوزه صنایع دستی
کارشناس میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری کردستان می‌گوید: بیش از ۱۰۲ هزار نفر در کامیاران زندگی می‌کنند که به دلیل دستیابی به درآمد بیشتر و رفاه به شهرنشینی روی آورده‌اند. بر همین اساس بیش از ۶۰ درصد جمعیت کامیاران در شهر ساکن هستند. «سعید نظری» ادامه می‌دهد: به دلیل محدودیت‌های اشتغال‌زایی در زمینه معادن و کارخانه‌ها، ضرورت دارد برای کاهش مهاجرت و درآمدزایی از ظرفیت‌های موجود منطقه استفاده شود.
وی می‌افزاید: در بیشتر روستاهای کامیاران شاهد انواع صنایع‌دستی مانند جوراب‌بافی، شال‌بافی، گلیم‌بافی، فرش‌بافی، سوزن‌دوزی، منبت‌کاری و ده‌ها نمونه دیگر هستیم. شایان ذکر است که با اعطای تسهیلات به کارآفرینان و ایجاد بازار فروش، علاوه بر رونق اقتصادی منطقه، معرفی صنایع‌دستی و ایجاد اشتغال‌زایی پایدار خانگی شکل خواهد گرفت. نظری تصریح می‌کند: در سال‌های اخیر چند تعاونی با حمایت اداره کار، رفاه و تعاون اجتماعی در کامیاران احداث شده است که بیش از ۵۰۰ نفر در آن فعالیت دارند.
وی ادامه می‌دهد: چند نمونه صنایع‌دستی مانند قالی با طرح ماسی‌درهم، قلاب‌دوزی، سجاده‌بافی، موج‌بافی و گلدوزی به دلیل کمبود مواد اولیه و هزینه فراوان کارگاه‌های آن در حال فراموشی است. همچنین ضرورت دارد که در بازار کامیاران مانند سایر شهرهای کشور فعالان صنفی از این محصولات و صنایع‌دستی خاص منطقه برای فروش استفاده کنند. نظری می‌گوید: کامیاران با شهرهای جوانرود و روانسر در استان کرمانشاه هم‌مرز است. این ظرفیت موجب تلفیق فرهنگ این مناطق با هم شده است که نمونه آن در ترکیب‌بندی و تنوع صنایع‌دستی منطقه به‌وفور قابل مشاهده است.
نظر شما