برنامه نقد نغمه، فی نفسه یکی از برنامه‌های بسیار خوب و مفید در عرصه موسیقی کشور است که می‌تواند فرصتی برای گسترش و پیشرفت موسیقی کشورشود.
اما گاهی برخی نگاه‌ها که قیافه نقد به‌خود می‌گیرند ولی کاملا با نقد هنری متفاوت اند، بیش از هرچیز بر مبنای حب و بغض‌های شخصی گفته یا منتشر می‌شود.
نمونه‌اش برنامه‌ای بود که چندی پیش به نقد کنسرت ذوالفنون و خواجه نوری اختصاص داشت.
که البته گزارش این نشست به‌دور از هرگونه انصاف از سوی دست اندرکاران نقد نغمه تنظیم شده بود.
در این گزارش از قول مصطفی کمال پورتراب آمده بود: « الان دنیا در حال پیشرفت است و فناوری‌های نوینی هر روز به‌وجود می‌آید.
ما اگر می‌خواهیم در هنر پیشرفت بکنیم باید کار خلاقه انجام دهیم.
نه اینکه کارهای دیگران را قرقره کنیم و شعبده‌بازی انجام دهیم.»
ابتدا، به‌نظر استفاده از لفظ قرقره کردن که معنای خاصی در ذهن می‌سازد، به هیچ وجه زیبنده نبود. ضمن آنکه به هیچ وجه استفاده ایشان از لفظ شعبده بازی درباره اجرای گروه نبوده و ایشان به مسئله نورپردازی کنسرت‌های مختلف – و نه صرفا کنسرت ذوالفنون و خواجه نوری‌ها – به‌عنوان مشابه شعبده‌بازی اشاره کردند. هرچند این مسئله خود نیز جای بحث دارد.
اساسا نورپردازی یکی از عناصر اصلی کنسرت‌های مختلف در تمام دنیاست و مسئله‌ای کاملا جا افتاده است.
منهای نظر استادان که البته وحی منزل نیست و به عقیده بسیاری از حاضران در آن جلسه و کارشناسان، چه بسا اشتباه است، نحوه انعکاس بیانات استادان و حاضران کاملا یک طرفه و به سمت یک نگاه ویژه بود و صحبت‌های مدافعان موسیقی تلفیقی از نوع سه تار و گیتار به هیچ وجه، مورد توجه تنظیم‌کنندگان گزارش این نشست قرار نگرفته بود.
بگذریم از این مسئله که یکی از بزرگان موسیقی صرفا با شنیدن 3 قطعه از کل کنسرت، آن را فاقد ارزش هنری عنوان کرده بود.
