بوی تعفن به جای هوای تازه

رابعه تیموری ـ خبرنگار: خانه‌هایشان را با مجوزهای قانونی ساخته‌اند و حسابشان از مالکانی که در زمین‌های خالی شهرک احمدیه بدون مجوز ساخت‌وساز کرده‌اند جداست.

شنیده بودند زمین بایر انتهای خیابان فاطمه‌الزهرا(س) به‌زودی سروسامان پیدا می‌کند و با همین تصور در همسایگی آن ساکن شدند، ولی چنین نشد و این زمین وسیع که در انتهای بافت مسکونی قرار گرفته برای ساکنان محله مشکلات زیادی به وجود آورد. شهرک احمدیه از محله‌های منطقه ۱۹ است.

نشانی خیابان فاطمه‌الزهرا(س) چندان سرراست نیست و باید حسابی پرس‌وجو کنی تا لابه‌لای کوچه و خیابان‌های تودرتوی شهرک احمدیه این خیابان عریض نه چندان بلند را پیدا کنی. خانه‌های ابتدای خیابان فاطمه‌الزهرا(س) قدیمی است، ولی هرچه به انتهای آن نزدیک‌تر می‌شوی تعداد خانه‌های نوساز و بلندقامت بیشتر می‌شود. لابه‌لای خانه‌های قدیمی و نونوار، زمین‌های خالی کوچک و بزرگی به چشم می‌خورد که به دندان‌های لق و افتاده بی‌شباهت نیستند. گوشه یکی از زمین‌ها مصالح ساختمانی ریخته شده و تابلو کنار مصالح نشان می‌دهد قرار است در آن جا مسجد ساخته شود. زمین دیگری که وسعت قابل توجهی دارد به‌عنوان پارکینگی مسطح مورد استفاده قرار گرفته است. این زمین‌ها که تکلیف‌شان مشخص است پاکیزه هستند و در گوشه و کنار آنها زباله یا آثار شب‌نشینی معتادان دیده نمی‌شود، ولی فضای خالی بدون‌استفاده‌ای که در فاصله ساختمانی مسکونی و یک ملک تجاری قرار گرفته پر از زباله‌های خانگی و علف‌های خودرو است.

میانبری برای تخلیه زباله
تعداد فراوان سگ‌های ولگردی که در سایه بوته‌های خار و علف‌های بلند زمین به آسودگی لمیده‌اند و مشغول چرت نیمروز هستند، این زمین را به بیابانی دور از محدوده شهری شبیه کرده است. به قول «‌قاسم ملک‌پور» خیابان فاطمه‌الزهرا(س) در گذشته زمین سبزیکاری بزرگ و پربرکتی بوده است.
او از ساکنان قدیمی خیابان است و می‌گوید: «حدود دو دهه پیش خانه‌های قد و نیم‌قد یکی یکی در دو راسته خیابان قد کشیدند و کم‌کم باغ به خیابانی مسکونی تبدیل شد.» این زمین‌ها موقوفی هستند و حق زراعت و کشت‌وکار آنها در اختیار شخصی به نام «‌جوکار» بوده است. در انتهای خیابان فاطمه‌الزهرا(س) و در همسایگی چند ساختمان نوساز بزرگ‌ترین قطعه زمین به جا مانده از این باغ قدیمی قرار گرفته است. این زمین که وسعت قابل توجهی دارد به وسیله موانع بتونی از بافت مسکونی جدا شده است. این موانع را شهرداری مقابل زمین قرار داده تا رانندگان خودروهای حمل نخاله‌های ساختمانی راه‌شان را کوتاه نکنند و نخاله‌ها را در این زمین دنج و خالی نریزند، ولی کوه‌های نخاله که آنجا را پوشانده‌، نشان می‌دهد این تدبیر چندان کارساز نبوده است. معتادانی که شب را در آن جا به آسودگی سر کرده‌اند، آتش را خاموش نکرده‌اند و دودی که از زباله‌ها بلند می‌شود تا پنجره‌های بسته ساختمان‌های مسکونی آن سوی زمین بالا می‌رود. وزش نسیمی کافی است تا آتش به خار و خاشاک و علف‌های گوشه و کنار زمین برسد و حریقی بزرگ راه بیفتد.
مسیر آب‌های سطحی مسدود است

آب خاکستری رنگی که در نهرهای روباز خیابان جریان دارد ابتدای زمین متوقف شده وگودالی پر از پساب چرب و کف‌آلود به وجود آمده است. بوی تعفن غیرقابل تحملی در فضا پراکنده شده و زباله و شیرابه‌های داخل گودال به بوته‌های خار و علف‌های هرز اطراف چسبیده‌اند.
«‌اصغر میرزایی» شورایار و عضو کارگروه محیط زیست شهرک احمدیه است. او می‌گوید: «علف‌های هرز، مسیر حرکت آب نهر را مسدود کرده‌اند و آب‌های راکد به داخل زمین نفوذ می‌کنند. اطراف زمین پر از خانه‌های مسکونی و کارگاه‌های تولید مبل است و نفوذ آب، پی آنها را سست می‌کند. نم و رطوبت به چوب آسیب می‌رساند و باعث ضرر و زیان صاحبان کارگاه‌های مبل‌سازی می‌شود.»
«‌علی خسروی» هم از معتمدان شهرک است. او می‌گوید: «شهرداری حتی فضای جلو خانه‌های این محدوده را آسفالت نمی‌کند و در زمان بارندگی رفت‌وآمد برای اهالی دشوار است.» خسروی پیشنهاد می‌کند مدیریت شهری زمین را هموار کند و اطراف آن را فنس بکشد تا راه ورود افراد بی‌خانمان به زمین مسدود شود. «‌رقیه سائلی» برای پیگیری مشکلات محل بارها با سامانه ۱۳۷ تماس گرفته و به شهرداری مراجعه کرده، ولی تلاشش بی‌نتیجه بوده است. این ساکن محله می‌گوید: «اینجا امنیت ندارد و هر لحظه ممکن است برای کودکان ما اتفاقی بیفتد. خانواده‌های محل شب‌ها از صدای پارس سگ‌های ولگرد و رفت‌وآمد اراذل و اوباش آسایش ندارند.» سائلی ساکن خیابان فاطمه‌الزهرا(س) است و از کمبود سطل زباله مکانیزه و شرایط نظافت و رفت‌وروب خیابان گلایه دارد.