یک کنترلکننده تولیدشده در دانشگاه کارنگی- ملون به کاربران کامپیوتر امکان خواهد داد تا نه تنها از طریق تصویر و صدا بلکه با استفاده از حس لمس، تصاویر سه‌بعدی را دستکاری و محیط‌های مجازی را جستجو کنند.
به گزارش آسوشیتدپرس این وسیله که انتظار می‌رود عمدتا برای مقاصد پژوهشی، آموزشی و صنعتی مورد استفاده قرار گیرد، به حساسیت دست انسان نزدیک می‌شود.
رالف ال هولیس، استاد دانشگاه کارنگی- ملون که این کنترلکننده را ابداع کرده است، گفت این وسیله بساوشی (haptic)، با استفاده از میدان‌های مغناطیسی پاسخی را که دست ممکن است به قوام و نیروهای جاذبه‌ای داشته باشد، تقلید می‌کند. وسائل بساوشی حس لمس را منتقل می‌کنند.
او در این باره گفت: "به اعتقاد ما این وسیله واقعی‌ترین حس لمس را در میان میانجی‌های بساوشی منتقل می‌کند."
این کنترلکننده – مانند یک جوی‌استیک دارای یک میله در بالا است که می‌توان آن را در دست گرفت - تنها یک بخش متحرک دارد و روی یک ساختار قابلمه‌‌مانند سوار شده است.
دوتا از این کنترل‌کننده‌ها را می‌توان به طور همزمان به کار برد تا اشیای مجازی را روی مونیتور بلند کرد و حرکت داد.
در نمایشی که از کار این وسیله سه‌شنبه 4 مارس (14 اسفند) در آزمایشگاه هولیس داده شد، از حاضران خواسته شد که تصویر یک سوزن را در طول صفحه ای با بافت‌های مختلف حرکت دهند و باعث شوند که این کنترلکننده روی سطح هموار بلغزد، روی سطح موج دار بالا و پایین برود و بر روی سطح شیاردار مرتعش شود.
روی یک کامپیوتر دیگر کاربران می‌توانستند حدود بدن یک خرگوش مجازی را "حس کنند".
این کنترلکننده که به گفته هولیس کمتر از 50 هزار دلار خرج برداشته است، می‌تواند جراحان در حال آموزش را قادر کند تا بر روی یک اندام انسانی مجازی جراحی انجام دهند و قوام بافت‌ها را حس کنند یا به یک طراح امکان دهد که جاگرفتن یک بخش را درون یک موتور جت مجازی احساس کند.
به گفته هولیس این میانجی همچنین ممکن است احساس باد زیر بال‌های هواپیماهای نظامی بدون سرنشین را منتقل کند. هولیس یادآور شد که این وسائل بساوشی جدید نیستند، و چنین تکنولوژی‌هایی به سرعت در حال پیچیده‌تر شدن هستند.
تلفن‌های همراهی که مرتعش می‌شوند یا برخی از بازی‌های ویدئویی و وسائل جنبی اتوماتیک‌‌کننده از پیش احساسات فیزیکی را به کاربران منتقل کرده‌اند.
این سیستم تولیدشده در دانشگاه کارنگی ملون با سایر تکنولوژی‌ها این تفاوت دارد که پاسخ‌های دست را تقلید می‌کند، چرا که بر قطعه‌ای تکیه می کند که در یک میدان مغناطیسی شناور است و نه اتصالات مکانیکی و کابل‌ها.
