وقتی جهت درمان یک بیماری ساده فردی از هیچ تلاشی برای شناخت بهترین طبیب و مراجعه به او فروگذار نمی‌کنیم، چرا باید برای چاره مشکلات و درمان دردهای جامعه سهل‌انگاری کرده و سرنوشت خود، آینده فرزندان و فردای کشور را به‌دست هر کسی بسپاریم؟! با هر منطقی که به انتخابات بنگریم، جز گزینش اصلح راهی نداریم. اما نشانه‌های اصلح چیست؟
به نظر می‌رسد همه خصوصیات اصلح را در 2 جنبه می‌توان خلاصه کرد و این غیر از صلاحیت‌های عمومی است که بنا به فرض، همه نامزدها از آن برخوردارند؛ خصوصیت اول تعهد است و خصوصیت دوم کارآمدی، هرچه میزان تعهد و کارآمدی افراد، توأما بالاتر رود، شایستگی ورود آنان به خانه ملت نیز بیشتر است. مقصود از تعهد، دلدادگی آنان به مبانی اسلام، اصول انقلاب و سرنوشت ایران است.
این‌که افراد تا چه اندازه حاضرند به‌هنگام تعارض منافع شخصی با مصالح دینی، انقلابی و ملی ازخودگذشتگی نشان دهند معیار مهمی برای انتخاب نماینده شایسته است.
نماینده مجلس باید حرمت رأی خود را که نماد خواست و نظر ملت است، پاس بدارد. کسی که فهم خویش و منافع ملی را در پای تصمیم حزبی و جناحی یا معامله‌گری‌هایی که محترمانه «لابی» نامیده می‌شود! قربانی می‌کند، لایق تکیه زدن بر کرسی نمایندگی نیست.
کسانی باید به مجلس فرستاده شوند که بر سر دوراهی‌ها جز به راه انقلاب و مردم نروند و این باید در سابقه آنان مشاهده شده باشد. اما افزون بر تعهد، کارآمدی که ترکیبی از تخصص و توان است، باید به‌عنوان عامل اصلی برای گزینش نمایندگان در نظر گرفته شود.
مجلس شورای اسلامی در همه زمینه‌ها مسئولیت و حق قانونگذاری دارد و هر نماینده باید حداقل در یکی از کمیسیون‌های تخصصی فعال و مؤثر باشد. مجلس جای کارآموزی و سکوی پرش نیست و به تعبیر امام صادق‌ع دادن کار به دست خائن با سپردن آن به دست (افراد خوب اما) ناوارد تفاوتی نمی‌کند و اگر کسی چنین کند، درموقع پشیمانی جز خود را نباید سرزنش کند
