همشهری آنلاین/ ابوذر چهل امیرانی: روستای نعمت آباد قنات و زمین‌های کشاورزی متعددی داشت که در آنها صیفی‌جات و ذرت کاشته می‌شد. در مرکز روستا هم قلعه ای با برج و بارو وجود داشت که دیوارهای آن در پی ساخت بناها تخریب شد و متأسفانه چندسال پیش هم ورودی قلعه فروریخت. قدیمی‌ها از این قلعه به عنوان دروازه روستا یاد و ادعا می‌کنند مسافرانی که از جاده ساوه عبور می‌کردند، از طریق آن وارد روستا می‌شدند.
عده ای به اینجا محله «پاسگاه نعمت آباد» هم می گفتند و هنوز هم برخی افراد از این اسم استفاده می کنند؛ چرا که بعد از انقلاب، نخستین پاسگاه نیروی انتظامی در این محدوده راه اندازی شد و این محله به پاسگاه نعمت‌آباد شهرت پیدا کرد. این پاسگاه در سال۱۳۶۸ تعطیل شد و خیابان های طالقانی، نور، جانباز و سهیل از معابر مهم محله به شمار می روند. نعمت آباد از شمال به بزرگراه شهید آیت الله سعیدی (جاده ساوه)، از جنوب به بلوار ورامینی، از شرق به بزرگراه شهید کاظمی و از غرب به محله دولتخواه منتهی می شود.
گفته می‌شود که زمین‌های روستا متعلق به چند نفر به نام‌های «جوکار»، «زراعت کار»، «پورزارعی»، «خیمه‌صامی» و «عموحسین» بوده که بعد از انقلاب زمین‌ها را قطعه‌بندی کردند و به کشاورزان و مهاجران فروختند. اکثر مهاجران که هنوز هم در محله حضور دارند، از شهرهای آذری زبان مثل سراب، میانه و زنجان به این نقطه از پایتخت آمده اند. نعمت آبادی ها در زمان قدیم برای نگه داری موادغذایی از یخ استفاده می‌کردند که از یخچال‌های طبیعی زیرزمینی به دست می آمد. این یخچال های گلی در زمستان پر از آب بودند و به دلیل سرما به یخ تبدیل می‌شدند تا در فصل گرما مورد استفاده قرار گیرند. تعداد این یخچال‌ها در نعمت‌آباد به قدری زیاد بود که به اینجا «پاتوق یخچالی‌ها» هم گفته می‌شد. از بناهای قدیمی این محله می توان به گرمابه «محمدآقا» و حمام «شعبانی» اشاره کرد که اکنون تغییر کاربری داده اند. بوستان امام خمینی(ره) از اولین امکانات شهری این محله بوده و چندسالی است خیابان های نور، جانباز و پوریای ولی به مرکز فروش وسایل چوبی، مبل، میز و صندلی تبدیل شده و همه روزه خریداران زیادی از نقاط مختلف شهر و کشور به آن مراجعه می کنند.
نظر شما