همشهری‌آنلاین: محمدحسین یگانه در ۱۲۹۷ در روستای داغیان از توابع شهرستان قوچان، خراسان رضوی متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در مکتبخانه گذراند و دیپلم نظام قدیم را در همان روستا گرفت. یگانه در کنار کار کشاورزی به آرایشگری و طبابت سنتی نیز می‌پرداخت. در جوانی روستا را ترک کرد و هفت سال در روستای کیتکانلو( ۳۰ کیلومتری شمال غربی قوچان) به سر برد. در آن زمان، با دوتار آشنایی مختصری داشت و به سبک قدیم دوتار می‌نواخت. عوض‌محمد و خان‌محمد بخشی نخستین استادانش بودند.
بعد از شهریور ۱۳۲۰، چهار سال نزد محمد جوزانی که سرآمد دوتارنوازان منطقه بود، به یادگیری دوتار پرداخت. سپس به قوچان برگشت و با "بخشی"های دیگری از جمله عباس‌علی زیدانلو و خان‌محمد قیطاقی که از نوازندگان برجستۀ دوتار در شمال خراسان بودند، محشور شد. غلام‌حسین زیره نیز از استادانش بود.
یگانه صدای گرم و رسایی داشت و در کارهای نمایشی مثل شبیه‌خوانی و نوحه‌خوانی در هیات‌های مذهبی شرکت می‌کرد. او با هنر نقالی هم آشنایی کامل داشت و به‌خوبی شاهنامۀ فردوسی می‌خواند. وی از جمله بخشی‌های معروف شمال خراسان بود و بهترین سازندۀ دوتار در آن منطقه. یگانه دوتارش را ترکی می‌دانست، اما به ترکی، کردی و فارسی آواز می‌خواند. شعر می‌سرود و از ابتکاراتش می‌توان به ترجمۀ منظوم متون ترکی برخی از منظومه‌ها همچون زهره و طاهر و ابراهیم ادهم به زبان فارسی اشاره کرد. او همچنین از مقام‌های ترکمنی، درگزی، قوچانی، کردی و باخرزی در اجراهایش استفاده می‌کرد.
یگانه در سال ۱۳۷۱ درگذشت.
او نواختن دوتار را به فرزندان خود نیز آموخته است تا این سنت در میان خانواده از بین نرود. از فرزندانش محمد یگانه نوازندۀ دوتار، خواننده و سازگر است. یگانه یک سال پیش از مرگش، در برنامه‌ای در تهران در حضور حضار، دوتارش را به فرزندش محمد سپرد. سعید طهرانی‌زاده و علی غلامرضایی آلمه‌جوغی نیز از شاگردانش بودند.
محمدرضا درویشی با ذکر خاطره‌ای دربارۀ محمدحسین یگانه نوشته است: حال حسین یگانه در حین نواختن و خواندن منحصر به خود او بود. در جشن هنر شیراز در سرای مشیر، در برنامه‌ای «استاد آن‌قدر در خود غرق بود که شکستگی استخوان انگشت خویش را به خاطر هجوم بی‌وقفۀ مضراب بر ساز در هنگام اجرا حس نکرد» (از میان سرودها و سکوت‌ها، ص ۴۲).
نظر شما