همشهری آنلاین: جنگلهای بلوط منطقه زاگرس از منتهیالیه شمال غربی ایران (استان آذربایجان غربی) آغاز و سپس غرب (استانهای کرمانشاه، ایلام، چهارمحال و بختیاری، خوزستان و لرستان) و جنوب غرب ایران (استانهای کهگیلویه و بویراحمد و فارس) را طی میکند. در بین ۱۱ استان واقع در ناحیه رویشی زاگرس، استانهای فارس، لرستان و خوزستان مقامهای اول تا سوم را از نظر وسعت رویشگاههای جنگلی و درختی دارند.
جنگلهای زاگرس با گستردگی در ۱۱ استان کشور با ۶ میلیون هکتار مساحت، ۴۰ درصد جنگلهای ایران را تشکیل میدهند که حدود ۷۰ درصد تیپ گونههای جنگلی زاگرس را بلوطها شامل میشوند.
بارندگی این ناحیه از ۶۰۰ میلیمتر در قسمتهای شمالی تا ۳۰۰ میلیمتر در جنوب غرب در نوسان است. اقلیم منطقه نیز مدیترانهای نیمه خشک با زمستانهای سرد است.
از سایر گونههای درختی این جنگلها میتوان به افرا، کیکم، بنه، زبان گنجشک، گلابی وحشی، ولیک، ارغوان، انواع بادام و غیره اشاره کرد.
بهطور کل میتوان گفت جوامع بلوط در ارتفاع ۶۵۰ تا ۲۴۰۰ متر از سطح دریا حضور دارند که بالاتر از این ارتفاع جوامع ارس و پایین آن جوامع بنه - بادام ظاهر میشوند. فرم غالب جنگل شناسی، جنگلهای شاخهزاد بوده و این دلالت بر تخریب ناشی از حضور طولانی مدت جوامع انسانی دارد.
متأسفانه به دلیل رشد جمعیت در قرن اخیر و نیاز جنگلنشینان به سوخت، منبع غذایی برای دامها و زمینهای کشاورزی بهرهبرداری غیراصولی از این جنگلها بهکلی چهره آنها را دگرگون کردهاست و بهجز در نقاطی معدود نشانی از انبوهی سابق این جنگلها نیست.
در ایران بلوط مهمترین و فراوانترین گونهٔ درختی موجود در غرب کشور، به ویژه در منطقه زاگرس محسوب میشود. سلسه جبال زاگرس، وسیعترین و اصلیترین رویشگاه گونههای مختلف بلوط در ایران بوده و به همین دلیل این منطقه از اهمیت بسیار ویژهای برخوردار است.
یونانیها، از دیر باز، پشتکوه کنونی را که ایرانیان پاطاق میگویند، به نام زاگرس مینامیدند. این نام به مرور زمان به سرتاسر کوههایی که در دنباله کوههای ارمنستان، از منتهی الیه شمال غربی ایران آغاز و سپس غرب و جنوب غرب ایران را طی میکند تعمیم داده شد.
گونههای مختلف بلوط نسبت به تغییرات آب و هوایی حساس، ولی در مجموع جنس بلوط سازش اکولوژیک و میزان بردباری بسیار زیادی داشته بهطوریکه تغییرات درجه حرارت را در گستره ۳۱- تا ۴۵+ درجه سانتیگراد و بارندگی ۲۵۰ تا ۱۰۰۰ میلیمتر را تحمل میکنند.
مناسبترین زیستگاه بلوط مناطقی با بارندگی ۳۵۰ تا ۷۵۰ میلیمتر بوده که در آن بیشترین گسترش را دارد. رویشگاه گونههای این جنس از جلگه تا ارتفاع ۲۷۰۰ متر از سطح دریا گسترش داشته و هر چه اقلیم خشکتر میشود، درختانی کوچکتر و با قطری کمتر ایجاد میشوند.
گونههای این جنس روی خاکهای عمیق و حاصلخیز تا خاکهای سطحی و کم عمق و اکثراً روی خاکهای قلیایی رشد میکنند.
در مورد تعداد گونه و زیر گونههای بلوط در منطقه زاگرس اختلاف نظرهای زیادی بین محققین مختلف وجود دارد ولی توافق عمومی بر وجود سه گونه مهم بلوط (دار مازو، بلوط ایرانی و یوول) در این منطقه است. گونه یوول خاص مناطق مرتفع با خاکهای حاصلخیز و عمیق بوده و گسترش آن از آخرین حد شمالی زاگرس شروع و تا پایان یافتن محدوده جنگلهای مریوان (هممرز با پاوه در استان کرمانشاه) خاتمه مییابد.
گونه دار مازو از شمال غربی زاگرس تا منطقه گهواره در استان کرمانشاه گسترش یافته و بعد به صورت لکههای بسیار کوچک و پراکنده در استان لرستان به چشم میخورد. بلوط ایرانی از شمال غربی تا جنوب شرقی سلسه جبال زاگرس و در تمام جهات، ارتفاعات و روی انواع خاکها گسترش دارد، به عبارت دیگر، اینگونه نسبت به دو گونه قبلی از بردباری و نرمش اکولوژیک بیشتری برخوردار است. گونه بلوط ایرانی تنها گونه بلوط موجود در سه استان ایلام، کهگیلویه و بویراحمد و فارس است.
صرف نظر از مجموعه عوامل غیر زنده و دخالتهای غیر عالمانه انسان که موجب خسارت به پوششهای گیاهی میشوند، بندپایان و به ویژه حشرات از مهمترین عواملی هستند که در شرایط نامطلوب اکوسیستمی (به ویژه تنشهای رطوبتی و حرارتی)، جمعیت آنها دچار طغیانهای موضعی، دورهای یا نسبتاً طولانی میشوند.
جمعی از مردم و رسانههای منطقه زاگرس، روز هفتم فروردین ماه را به نام «روز پاسداشت جنگلهای بلوط» نامگذاری کردهاند، این اقدام به دنبال وخیم شدن وضعیت بلوطهای زاگرس به دنبال پدیده «زوال بلوط» و تأثیرات مخرب ریزگردها و سایر عوامل انسانی و طبیعی تهدیدکننده درختان بلوط، به منظور جلب حمایتها و مشارکتهای مردمی برای حفظ این منابع صورت گرفتهاست.
در این روز مردم به هواداری از درختان بلوط به دل طبیعت میروند و با نمادها و لباسهای محلی و پلاکاردها و امثال آن میکوشند توجه عموم را به این منابع ارزشمند طبیعی کشور جلب کنند.
نظر شما