هرچند که مبلغ 35 هزار تومان به حقوق این افراد به‌عنوان حق ایاب و ذهاب اضافه شده است، اما از حق نباید گذشت که این کمک هزینه نه تنها کافی نیست، بلکه کمتر از مقداری است که کارمندان صرف ایاب و ذهاب خود می‌کنند.جدا از رفاه و آسایشی که با این اقدام از آنها گرفته شده است، هزینه سنگینی نیز جهت ایاب و ذهاب بر دوش آنان گذاشته شده، زیرا 35 هزار تومان یک سوم هزینه‌ای است که کارمندان حومه شهر تهران صرف تردد خود از خانه به محل کار می‌کنند.
از طرف دیگر کارمندان باید فاصله زیادی را طی کنند و چند کورس تاکسی سوار شوند و بعضا 2 تا 3 ساعت در راه خواهند ماند. همچنین این کارمندان با ماندن در ترافیک‌های سنگین کلانشهری مثل تهران انرژی بسیاری را از دست می‌دهند و این امر باعث می‌شود که آنان نتوانند در محیط کار خود با شادابی، نشاط و انرژی لازم گذشته به کار خود بپردازند. این امر نه تنها باعث پایین آمدن بازدهی و راندمان کار می‌شود بلکه از ساعات مفید کاری نیز کسر خواهد کرد.
همچنین حذف ناهار نیز تبعات بدتری خواهد داشت، زیرا ظهر وقت ناهار تمام ادارات را بوی غذا می‌گیرد و افرادی هم که به دلایلی قید غذا را خواهند زد، دچار سوءهاضمه و زخم معده خواهد شد.
به راستی اگر اندکی تدبیر به خرج دهیم، متوجه می‌شویم زمانی که 30 هزار تومان از حقوق کارمندان بابت حق ایاب و ذهاب کم می‌شود برای هر نفر چیزی حدود 20 هزار تومان هزینه می‌شد و 15 هزار تومان به نفع دولت بود، اما با این اتفاق علاوه بر ضرر مالی که در پی دارد بر ترافیک سنگین تهران نیز دامن می‌زند، زیرا افراد ترغیب خواهند شد که از خودروهای شخصی استفاده کنند و این خودروهای تک سرنشین باعث آلودگی و ترافیک بیشتر شهری خواهند شد.
در ضمن باید گفت علاوه بر حذف ناهار و سرویس رفت‌وآمد کارمندان در دستگاه‌های دولتی، مهد کودک‌ها هم در حال جمع آوری یا واگذاری به بخش خصوصی است و با این حساب کارمندان دولت نه تنها هیچ مزیتی ندارند، بلکه حقوق آنان نیز جوابگوی زندگی آنان نخواهد بود. از تمامی این مسائل که بگذریم باید منتظر آسیب‌های اجتماعی حاصل از این روند نیز باشیم.
* رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
