در روز انتخابات یک رای‌دهنده در شهر ناپل در اعتراض به این‌همه بی‌ثباتی دولت‌ها و سیاستمداران ایتالیایی که لقب کشور دولت‌ناپذیر را برای این کشور اروپایی به وجود آورده‌اند، چند برگه رای را جوید.
این واقعه را دوربین‌های خبرنگاران ثبت کردند و بعد از بروز جنجال، نیروهای پلیس این رای‌دهنده معترض را دستگیر کردند.
دولت قبلی ایتالیا به رهبری رومانو پرودی تنها ۲۰ ماه در قدرت بود که به دلیل متزلزل شدن ائتلاف حاکم چپ میانه مجبور به اعلام انحلال پارلمان و انتخابات زودرس شد. در نیم قرن گذشته تنها یک دولت در ایتالیا برای ۵ سال دوام آورد و آن دولت همین سیلویو برلوسکنی سرمایه‌داری بود که اکنون با اکثریت آرا دوباره به قدرت بازگشته است.
دولت او بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ در قدرت بود اما او هم با خارج شدن یکی از احزاب ائتلافی از دولت مجبور به اعلام برگزاری انتخابات زودرس شد. در انتخابات روز یکشنبه برلوسکنی ۷۱ ساله که ظاهر جوانش با چند عمل جراحی به مردان 50 ساله می‌ماند، اکثریت آرا را به دست آورد و اکنون برای بار سوم مامور تشکیل کابینه خواهد شد.
ایتالیایی‌ها قوانین انتخاباتی را دلیل این بی‌ثباتی می‌دانند که سال هاست نظام سیاسی کشور را درگیر کرده‌است.
این قوانین انتخاباتی که به سهمیه احزاب در اختصاص کرسی‌های پارلمان مربوط می‌شود، به تشکیل دولت‌هایی منجر می‌شود که از ائتلاف چند حزب به وجود می‌آید و به محض مخالفت یک حزب و خارج شدن از ائتلاف، کل دولت فرومی‌پاشد و انتخابات زودرس اجتناب‌ناپذیر می‌شود.
نتیجه انتخابات ایتالیا چندان برای دنیا قابل اعتنا نیست چرا که موضوع این نیست که چه کسی رهبری دولت را به عهده می‌گیرد بلکه پرسش این است که این دولت تا کی در قدرت باقی می‌ماند.
جمهوری ایتالیا
نظام سیاسی ایتالیا، جمهوری پارلمانی است که در آن مردم، اعضای مجلس را به‌طور مستقیم انتخاب می‌کنند و اعضای مجلس هم نخست‌وزیر را انتخاب می‌کنند.نخست‌وزیر صاحب قدرت اجرایی در کشور است و قدرت توسط رئیس‌جمهوری به‌او تفویض می‌شود. طول دوران ریاست‌جمهوری دراین کشور 7سال است.
رئیس جمهوری: جورجیو ناپولیتانو (از می ۲۰۰۶ تاکنون)
نخست‌وزیر فعلی: رومانو پرودی (برای بار دوم از ۱۷ می ۲۰۰۶ )
مساحت: 301هزار کیلومترمربع (رتبه 79ام)
جمعیت: 59میلیون نفر (رتبه 23ام )
تولید ناخالص داخلی: 8/1 تریلیون دلار (رتبه 8ام)
سرانه تولید ناخالص: 32هزار دلار (رتبه 23ام )
شاخص توسعه انسانی: 942/0 (رتبه 20ام)
احزاب صاحب قدرت در 15سال گذشته
ایتالیا به پیش
Forza Italia یک حزب دمکرات – مسیحی و لیبرال – محافظه‌کار (جناح راست) است که رهبری آن‌را سیلویو برلوسکنی (صاحب ثروتمند باشگاه میلان) برعهده دارد. این حزب در دسامبر 1993 تشکیل شد و در اولین انتخابات در ماه مارس 1994 پیروز شد. این حزب به‌طور سنتی، 30درصد آرای مردم ایتالیا را در اختیار دارد. اولین دولت این حزب عمر کوتاهی داشت و تنها 9 ماه قدرت را در دست داشت. پس از آن 5 سال به‌طور مداوم احزاب چپ برنده اصلی انتخابات بودند تا اینکه مشکلات اقتصادی (خط آبی نمودار را نگاه کنید) در سال‌های 2000 و 2001 بار دیگر این حزب را به قدرت رساند و پس از آن یکی از طولانی‌ترین دوران حکومت (حدود 5 سال) را تجربه کرد. نزدیکی به آمریکا و سیاست اقتصاد آزاد، ویژگی اصلی این حزب است.
حزب دمکرات
مواضع حزب دمکرات ایتالیا، بی‌شباهت به مواضع اقتصادی و سیاسی حزب دمکرات آمریکا نیست. این حزب میانه‌رو و تا حدودی چپ، توانست با موفقیت و البته با همراهی سایر احزاب چپ، پرسابقه‌ترین دولت ایتالیا پس از 1953 را در سال 2006 از قدرت برکنار کند. به این ترتیب این حزب که با ائتلاف 9 حزب دیگر صاحب قدرت شده بود، در این سال رومانوپرودی را به‌عنوان نخست‌وزیر ایتالیا معرفی کرد. اما افزایش دوباره تورم در 2سال اخیر، آنها را تحت فشار قرارداد، طوری که در انتخابات اخیر از راست‌ها شکست خوردند.
حزب سوسیالیست ایتالیا
این حزب یکی از قدیمی‌ترین احزاب این کشور است که همزمان با جنبش‌های چپ و آنارشیستی سال‌های پایانی قرن نوزدهم، در سال 1892 تشکیل شد. بعد از تشکیل جمهوری ایتالیا در پایان جنگ دوم جهانی، این حزب از حمایت معنوی شوروی برخوردار بود. البته این حزب برخلاف احزاب کمونیست اروپای شرقی، مرامی سوسیال‌دمکرات داشت. البته این حزب در برهه‌هایی که از آرای محکم مردم برخوردار بود، به شوروی بسیار نزدیک می‌شد که برای بلوک غرب خطرناک می‌نمود. اما سرانجام با فروپاشی شوروی، این حزب هم در سال 1994 منحل شد. داستان‌های دون کامیلو که به فارسی هم ترجمه شده، ماجراهای جالبی از تاریخ ایتالیا و رقابت این حزب با احزاب راستی را به تصویر کشیده است.
دمکرات‌های چپ
این حزب، چپ‌ترین طیف حزب درخت زیتون بود که در سال 1998 از آن انشعاب کرد و رئیس آن، ماسیمو دالما توانست در سال 1998 پس از پرودی و با پشتوانه سایر احزاب چپ به قدرت برسد. ثابت نگه‌داشتن نرخ تورم و افزایش تولید سرانه داخلی، از موفقیت‌های چشم‌گیر این حزب در آستانه قرن بیست‌ویکم بود. اما دالما هم نتوانست در قدرت دوام بیاورد و جایش را دوباره به حزب درخت زیتون داد.
