بیتا وکیلی، بهناز جلالی، فرنوش احمدی، ژاله طالب لو، مریم عمویی و شیرین پیله‌وری از جمله شرکت‌کنندگان حاضر در این نمایشگاه هستند.
مریم عمویی که به گفته خودش از کودکی گرایشی عمیق به طبیعت و عناصر آن به ویژه سنگ‌ها داشته‌است، می‌گوید: سبک نقاشی من همیشه فیگوراتیو بوده‌است تا این‌که سال گذشته برای نخستین بار تصمیم گرفتم کلاژهایی با استفاده از سنگ انجام دهم و کارم با استقبال روبه‌رو شد.
از آن به بعد مصمم شدم که این سبک کار را ادامه دهم. آثار این نمایشگاه در واقع ادامه کارهای سال گذشته است. در این آثار سعی کرده‌ام عنصر رنگ و نقاشی را بیشتر وارد کنم و کلاژهای کمتری استفاده کنم.
یکی از تابلوهای مریم عمویی که به گفته خودش علاقه بیشتری به آن دارد حالتی شبیه به جنین را به بیننده القا می‌کند، حالتی شبیه شکل نیافتگی، گویی تصویری از چیزی که برای کامل شدن هنوز نیاز به گذشت زمان دارد. عمویی می‌گوید: تصمیم دارم کارهای بعدیم را در تداوم این اثر ادامه دهم.
آثاری که به نوعی به بیننده روند در حال تکامل چیزی را القا کنند و در آثار بعدیم بیشتر از نقاشی استفاده خواهم کرد و فقط در موارد نیاز از کلاژ و سنگ بهره خواهم گرفت. حتی ممکن است کم‌کم تصویر سنگ را در کارهایم جایگزین خود سنگ کنم.
سنگ برای عمویی سمبلی است از صبر و مقاومت. او می‌گوید: البته سنگ‌ها دارای انواع مختلفی هستند؛ سنگ‌های صخره‌ای و تیز کنتراست بیشتری دارند و سخت‌تر هستند. من به این سنگ‌ها بیشتر از سنگ‌های گرد و غلتان علاقه دارم و ارتباط بیشتری با آنها برقرار می‌کنم.
شیرین پیله‌وری سعی کرده‌است با بیانی شاعرانه و با استفاده از تکنیک آبستره آثارش را به تصویر بکشد، زن موضوع نقاشی‌هایش است. خودش می‌گوید: این دوره از کارهایم خیلی حسی است. من در این آثار تلاش کرده‌ام بیشتر به ماهیت زن که در همه آنها مشترک است، بپردازم.
این‌که زن‌ها چه می‌توانند باشند. در این تصاویر، من به جنبه‌های خوب زن پرداخته‌ام. به اعتقاد من با تصویر زن به نوعی می‌توان لطافت طبیعی جهان و شعر را به تصویر کشید.
زن در نقاشی‌های شیرین پیله‌وری بیشتر در پس زمینه‌ای از طبیعت مشاهده می‌شود. تپه‌ها و رنگ‌های کویری که به گفته خودش تحت‌تأثیر کویر ایران آنها را کشیده‌است با رنگ‌هایی کمی تند و اغراق آمیز ترسیم شده‌اند.
در بین آثار به نمایش درآمده تعدادی نقاشی با رنگ قالب آبی دیده می‌شود. بهناز جلالی نقاش این تابلوهاست که علاقه خاصی به هنر ایرانی دارد و تجلی آنها را به راحتی می‌توان درفضای انتزاعی کارهایش دید.
طرح‌هایی برگرفته از طرح‌های سفالینه‌های قدیمی ایرانی. تابلوهای فرنوش احمدی هم ترکیبی است از هنر انتزاعی و فیگوراتیو که با مواد مختلفی کار شده‌است. رنگ‌های این نقاشی‌ها غالبا گرم است. او می‌گوید: من در کارهایم به‌دنبال چیز خاصی نمی‌گردم. قلم در دست می‌گیرم و شروع می‌کنم روی طرح‌ها را به مرورکار می‌کنم. رنگ می‌زنم و باز هم کار می‌کنم تا جایی که تصویر مورد علاقه‌ام را بیابم. دوست دارم مخاطبم را در برداشت از کارم آزاد بگذارم.
برخلاف کارهای فرنوش احمدی، ژاله طالب‌لو ترجیح می‌دهد روی یک عنصر ملموس و واقعی کار کند. آتش عنصر اصلی کارهای ژاله طالب‌لو است.
در این نمایشگاه می‌توان کارهای زیادی را مشاهده کرد که اگرچه تقریبا همه آنها انتزاعی هستند، اما فرم‌ها و موضوع‌ها و دیدگاه‌های متفاوتی را در آنها می‌توان مشاهده کرد.
