چرا شروع مجدد کسب‌وکارها در شرایط فعلی خطرناک است؟

 این مقاله ترجمه مشترک دکتر نیما فاتح و دامون افضلی است که در اختیار همشهری آنلاین قرار گرفته است.

مقاله حاضر ترجمه‌ای است از یادداشت نیکلاس کریستوف و استیوارت ا. تامپسون که در تاریخ ۲۵ مارس امسال در نیویورک تایمز منتشر شد. نویسندگان مقاله، به طرح ترامپ برای پایان دادن به طرح فاصله‌گیری اجتماعی در ایالات متحده ظرف دو تا سه هفته آتی پرداخته‌اند و خطرات احتمالی پایان دادن ناگهانی به اقدامات کنترلی را برشمرده‌اند. توضیحات نویسندگان بر پایه مدل سازی‌ها و تحلیل‌های آماری دال بر این است که بازگشت ناگهانی فعالیت‌های اقتصادی و بازگشایی مدارس و دانشگاهها میتواند نتایج فاجعه باری برای ایالات متحده به بار آورد. در روزهای آخر تعطیلات و بزنگاه تصمیم‌گیری برای بازگشایی مدارس در ایران، خواندن این یادداشت برای همه مسئولین یک تکلیف عینی است.

خطرات عادی‌نمایی وضعیت
طرح ترامپ برای ’بازگشایی‘ آمریکا چه خطراتی می‌تواند داشته باشد
نیکلاس کریستوف و استیوارت ا. تامپسون
۲۵ مارس ۲۰۲۰

فاصله‌گیری اجتماعی شامل اعمال محدودیت در تجمع‌های بزرگ، تعطیلی مدارس، دورکاری و کار از منزل و تلاش برای حمایت و تقویت بیمارستان‌ها و توسعه تستهای تشخیصی است. این نمودارها بر اساس یک مدلسازی همه‌گیری به شبیه‌سازی بازه زمانی ژانویه تا اواخر اکتبر پرداخته است.

رییس‌جمهور ترامپ می‌گوید می‌خواهد مردم ایالات متحد ’’مشتاقانه منتظر شروع کار‘‘ در دوـ‌سه ‌هفته‌ی پیشِ رو، در عید پاک، باشندـــ با ’’کلیساهایی مملو از جمعیت در سراسر کشورمان‘‘. او و بسیاری از محافظه‌کاران می‌گویند واکنش ما در برابر چیزی که مثل آنفلوانزاست، با درمان‌هایی همراه‌ست که ممکن است از خودِ بیماری مخرب‌تر باشد.

ما مدلی تعاملی [یا دوسویه] را با کمک اپیدمی‌شناس‌ها ساخته‌ایم تا نشان دهیم چرا بازگشت سریع به وضعیت عادی می‌تواند اشتباهی تاریخی باشد، اشتباهی که به فوران سرایت بیماری، بستری‌شدگان بیمارستان‌ها و مرگ‌ومیر منجر می‌شود.

متخصصان سلامت، در عوض، توصیه می‌کنند وضع کنونی، تعطیلی کسب‌وکارها و فاصله‌گیری اجتماعی، یک ماه دیگر هم ادامه یابد تا با کُندشدن پاندمیک و خریدن وقت بتوانیم تست همگانی را به بازار بفرستیم و پزشکان را با تجهیزات حفاظتی مجهز کنیم. سپس، بسته به آن که کجا قرار داشته باشیم، می‌توانیم به سبک‌ترکردن [محدودیت‌ها] فکر کنیم و درعین‌حال برای موج جدیدی از سرایت بیماری آماده شویم که این، خود، مستلزم ممنوعیت‌های جدیدی خواهد بود.

در مدل زیر با حرکت‌دادن اسلایدر و تغییردادن مدت زمان برقراری اقدامات کنترلی، تأثیر آن‌ها بر زندگی‌های ازدست‌رفته خواهید دید.

با استفاده از مدت زمانی که انتخاب می‌کنید، این مدل می‌گوید در فاصله‌ی ژانویه تا اواخر اکتبر ممکن است ۱۲۶.۵ میلیون نفر در سراسر ایالات متحد به این ویروس مبتلا شوند (اوج آن روز ۵ ژوئن است با ۳۷.۸ میلیون مبتلا). تحت چنین شرایطی ۱.۳ میلیون نفر می‌میرند و ۱۲۵ میلیون نفر هم سلامت‌شان بازمی‌یابند. با دستکاری تنظیمات، این ارقام تغییر خواهد کرد.

این ارقام [البته] بیانگر نوعی دقت کاذب است، چون از آنجا که هنوز کووید-۱۹ را به‌قدرکافی نمی‌شناسیم بنابراین نمی‌توانیم آن را دقیقاً مدل‌پردازی کنیم. ولی این ارقام حاکی از همان نکته‌یی است که اپیدمی‌شناس‌ها دارند می‌گویند: به همه‌ی این دلایل، اشتیاق برای بازگشت به وضعیت عادی، مادامی که ویروس در حال شیوع است و در برابر آن حفاظی نداریم، کار خطرناکی است.

دکتر تام اینج‌لِسبی، متخصص امنیت پزشکی در دانشگاه جان هاپکینز، هشدار می‌دهد: ’’هر کسی که توصیه به خاتمه‌ی فاصله‌گیری اجتماعی می‌کند، حالا، باید کاملاً توجیه شود که با انجام این کار کشور به چه روزی خواهد افتاد: کووید وسیعاً، به‌سرعت و به‌طرز هولناکی گسترش می‌یابد و می‌تواند بالقوه موجب مرگ میلیون‌ها نفر در سالِ پیشِ رو شود و تأثیرات اجتماعی و اقتصادی عظیمی داشته باشد‘‘.
افراد شکاک متذکر خواهند شد که به‌نظرنمی‌رسد که این اقدامات آن‌قدر که افزایش ناگهانیِ سرایت این ویروس را به تأخیر می‌اندازد، مانع آن شوند (در برخی موارد چنان است که این تأثیر فراتر از دوره‌یی می‌رود که این مدل پی‌می‌گیرد). چیز دیگری هم هست: ممکن است وقتی این اقدامات کنترلی را متوقف کنیم شاهد بازگشت دوباره‌ی [ویروس] باشیم‌ــــ دست‌کم تا وقتی به واکسن یا مصونیت گله‌یی دست یابیم.

با این حال فاصله‌گیری اجتماعی هنوز هم به دو شیوه به سود ماست.

اول، می‌توانیم از این زمان برای تقویت بیمارستان‌ها و آزمایش روش‌های درمان استفاده کنیم. دوم، این مداخلات می‌تواند [شیب] منحنی را صاف کند و سرایت بیماری را به دوره‌ی زمانیِ طولانی‌تری گسترش دهد، چندان که نظام درمان زمین‌گیر نشود.

هر کاری هم که انجام دهیم، درد و رنج ناشی از هم بیماری و هم تعطیلی کسب‌وکار و مدارس ممکن است فزون از حد باشد. در طول رکود بزرگ نرخ بیکاری در ایالات متحد به ۲۵ درصد رسید؛ امروز رییس بانک فدرال رزوِ سنت‌لوییس، جیمز بولارد، هشدار داد که این رقم ممکن است به ۳۰ درصد برسد. ممکن است مردم شغل‌ها، اندوخته‌ها و خانه‌های‌شان را از دست بدهند؛ دیگر خبری از پارتی‌رفتن و عروسی و عزا و جشن فارغ‌التحصیلی، چیزهایی که مایه‌ی معنی‌دارشدن زندگی و احساس دلبستگی به آن‌اند، نخواهد بود. ولی مسئله این است که بالاخره می‌دانیم چطور، دست‌کم اندکی، این درد اقتصادی را تسکین دهیم: می‌توانیم چک‌های [حمایتی] برای افراد ارسال کنیم و شرکت‌ها را تشویق کنیم تا کارگران‌شان را اخراج نکنند. هر دویِ این تمهیدات بخشی از قوانینی‌اند که در واشینگتن در دست بررسی است.

برخی محافظه‌کاران مشهور گفته‌اند ارزش‌اش را دارد که برخی از سالخوردگان برای حفظ حرکت اقتصاد قربانی شوند. گلِن بِک به بینندگان گفت: ’’ترجیح می‌دهم بمیرم تا این که اقتصاد نابود شود‘‘.
ولی این دیدگاه دست‌کم دو تصور غلط را در خود منعکس می‌کند. نخست، آن نیروی بنیادینی که به اقتصاد آسیب می‌زند نه آیین‌نامه‌ی فاصله‌گیری اجتماعی که ویروسی ازـ‌کنترل‌ـ‌خارج‌ـ‌شده است، و بهترین کار برای محافظت از اقتصاد چیزی جز مهار این بیماری عالمگیر نیست. دوم، درحالی‌که این منتقدان با ازخودگذشتگی دم از قربانی‌کردن خودشان می‌زنند، این احتمال قوی‌تر است که سیاست‌های مورد حمایت آن‌ها منجر به مرگ بسیاری از سالخوردگان و فقرا شود.

گفتن این که برای حفظ کسب‌وکارهای کوچک باید مرگ سالخوردگان را بپذیریم، انتخاب غلطی است. هرگونه طرحی برای کاستن از فاصله‌گیری اجتماعی باید مبتنی بر داده‌ها و اطلاعات باشد.
دکتر لری بریلیانت، اپیدمی‌شناس خبره در ریشه‌کنی آبله که حالا رییس سازمانی به‌نام ’خاتمه‌دادن به بیماری‌های عالم‌گیر‘، هشدار می‌دهد اگر ترامپ در عید پاک همه را به سر کار بفرستد ’’به‌نظرم تاریخ آن را به‌عنوان اشتباهی خیلی خیلی بزرگ داوری می‌کند‘‘.

بریلیانت می‌گوید احتمالاً لازم نیست کل کشور تعطیل شود، ولی برای این کار باید از همه تست بگیریم تا ببینیم کدام مناطق در خطرند و کدام یک نه. برای تعیین این که چه کسی به کرونا مبتلا شده و حالا ایمن است، به‌شدت به آزمایش خون نیاز داریم.

اگر کووید-۱۹ آن‌قدر که برخی عقیده دارند چیز هولناکی است، مدل ما حاکی از احتمالی تلخ و است: شاید تنها راه برای کنترل پایدار آن با توقف خیلی طولانیِ فعالیت‌های اقتصادی ممکن باشد، توقفی که باید به‌لحاظ‌سیاسی پایدار باشد. در آن صورت، شاید به سوی سالی از دوره‌های متناوبِ تشدید و کاهش فعالیت‌های اقتصادی رهسپار باشیم که در آن با کاهش و تشدیدِ فعالیت‌های‌مان این پاندمی هم بالا می‌گیرد و فروکش می‌کند.

دکتر دیوید ن. فیسمن، اپیدمی‌شناس دانشگاه تورنتو که در ساختن این مدل به ما کمک کرد، می‌گوید شاید در سال آینده هر زمان که بر ظرفیت آی‌.سی‌.یو فشار بیاید مجبور باشیم بر شدت فاصله‌گیری اجتماعی بیفزاییم و وقتی اوضاع بهبود یابد از شدت آن بکاهیم. فیسمن می‌گوید: ’’این باعث می‌شود به اقتصاد و مردم ’مجالی‘ بدهیم تا نفسی تازه کنند و تجارت به‌راه‌بیفتد‘‘.

نشانه‌های امیدوارکننده‌ی وجود دارد از این که فاصله‌گیری اجتماعی و تعطیلی کسب‌وکارها می‌تواند از اوج اپیدمی بکاهد، درست مثل سنگاپور و کره‌ی جنوبی. در ایتالیا، موارد جدیدِ تأییدشده شروع به کاهش کرده و شمار نتایج تست‌های مثبتی که دانشگاه واشینگتن انجام داده است، در سیاتل، ثابت مانده است.

ظاهراً ترامپ تاحدی به این دلیل چنان مصرانه خواستار کاهش محدودیت‌هاست و هشدار می‌دهد که ’’نمی‌توانیم اجازه دهیم معالجه‌ی این بیماری از خودِ آن بدتر باشد‘‘ که کووید-۱۹ را شبیه آنفلوانزا می‌داند. در این میان، خبرنگار پزشکی فاکس نیوز، دکتر مارک سیگل، هم تهمیداتی را که در این ماه برای [مقابله] با کروناویروس اتخاذ شده، به سخره می‌گیرد: ’’در بدترین حالت، می‌تواند آنفلوانزا باشد‘‘.

مدل‌پردازی این ویروس بر این نکته را آشکار می‌کند که چرا اپیدمی‌شناس‌ها اصرار دارند که این ویروسْ آنفلوانزا نیست و چرا نباید انتظار داشته باشیم ظرف چند هفته به وضعیت عادی برگردیم.
یکی از معیارها این است که یک ویروس چقدر مسری است. R۰ (یا سنجه‌ی واگیرداریِ) آنفلوانزا تقریباً ۱.۵ است، یعنی هر شخصِ مبتلا به آنفلوانزایی به‌طورمتوسط ۱.۵ نفر را آلوده می‌کند. برعکس، به‌نظرمی‌رسد R۰ ی کووید-۱۹، بدون فاصله‌گیری اجتماعی، احتمالاً ۲.۵ باشد.

دومین معیار این است که چه تعداد از مبتلاشدگانِ یک ویروس معمولاً نیاز به بستری‌شدن در بیمارستان پیدا می‌کنند. این رقم در آنفلوانزای فصلی تقریباً ۱ درصد است؛ در مورد کروناویروس برآوردها از ۵ درصد تا ۲۰ درصد فرق می‌کنند.

افزایش نرخ بستری‌شدن و بالارفتنِ R۰ خسارت‌های فراوانی به‌بارمی‌آورد. فردی که به آنفلوانزا مبتلا شده است، در عرض دو ماه، می‌تواند منجر به آلوده‌شدنِ ۳۸۶ نفر دیگر شود؛ که تعداد انگشت‌شماری از آن‌ها در بیمارستان بستری می‌شوند. ولی یک ببیمار کووید-۱۹، در همان دوره‌ی زمانی، می‌تواند موجب ابتلای ۹۹.۰۰۰ نفر شود؛ که تقریباً ۲.۰۰۰ نفرشان شاید به بستری‌شدن در بیمارستان نیاز پیدا کنند.
سنجه‌ی سوم میزان کُشندگیِ یک ویروس یا ’نرخ مرگ‌ومیر موردیِ‘ آن یا درصد افرادی است که به آن مبتلا می‌شوند و نهایتاً به علت آن می‌میرند. این رقم برای آنفلوانزا حدود ۰.۱ درصد است. برای کووید-۱۹ ابهامات فراوانی وجود دارد ولی حتی در شرایط بهینه هم این رقم ممکن است ۱۰ برابر بیشتر باشدــــ هرچند در کشورهایی نظیر ایتالیا که جمعیت سالخورده‌یی دارد و ظرفیت بیمارستان‌ها پُر شده‌، این رقم خیلی بیشتر بوده است. ‌ 

از دکتر تارا سی. اسمیت، اپیدمی‌شناس دانشگاه دولتی کنت، پرسیدیم او برای عروس و دامادی که از مدت‌ها قبل برای جشن عروسی‌ قریب‌الوقوع‌شان برنامه‌ریزی کرده‌اند (خصوصاً آن‌ها که از عهده‌ی برنامه‌ریزی مجدد مراسم برنمی‌آیند) چه توصیه‌یی دارد. او گفت: ’’آن‌ها باید به این فکر کنند که با این کارشان بقیه را به خطر می‌اندازند. اگر شیوع بیماری با اتفاقی شاد نظیر عروسی شروع شود چه؟‘‘
درباره‌ی آنفلوانزای فصلی با انبوهی سئوالات بی‌پاسخ کلنجار نمی‌رویم. ولی در مورد کروناویروس جدید ما در حال ازسرگذراندنِ وضعیت فوق‌العاده‌یی هستیم که وادارمان می‌کند با اطلاعات مبهمی که در اختیار داریم توازنی دشوار ایجاد کنیم. یکی از درس‌های بیماری‌های عالمگیرِ گذشته این است که ’دانش‘ اولیه‌ی ما از بیماری اغلب اشتباه از آب درمی‌آید. درس دیگرِ تاریخ این است که هر چه واکنش به بیماری‌های عالمگیرْ زودتر و جدی‌تر باشد، ارزشمندتر است. در آنفلوانزای عالم‌گیرِ سال ۱۹۱۸ شهرهایی نظیر سنت‌لوییس و مو که قاطعانه عمل کردند توانستند زندگی‌های بیشتری را نجات دهند. در بحران کنونی هم آن بخش‌هایی از جهان که به‌طورجدی دست به کار شدند، کشورهایی نظیر کره‌ی جنوبی و تایوان، بهتر از کشورهایی عمل کرده‌اند که خیال‌شان انگار آسوده بود، کشورهایی نظیر ایتالیا، ایران و ایالات متحد.

به همین دلیل است که اپیدمی‌شناس‌ها و متخصصان سلامت عمومی علیه آسودگی‌خاطرِ زودهنگام هشدار می‌دهند. دکتر پتر جی. هاتِز، کارشناس سلامت جهانی در کالج پزشکی بایلور، خواهان حفظ محدودیت‌ها تا یک ماه دیگر و، پس از آن، ارزیابی مجدد شرایط است.

به جایی در زندگی رسیده‌ایم که باید در متن ابهامات کنونی تصمیمات دشواری بگیریم. ما امیدواریم این الگو به شما کمک می‌کند تا به توازن‌ها و به اهمیت تلاش‌های مستمری که برای فاصله‌گیری اجتماعی انجام می‌شود پی ببرید؛ تلاش‌هایی که نه فقط توسط رییس‌جمهور که توسط هر کدام از ما در زندگی‌های‌مان انجام می‌شود.

• منبع:

https://www.nytimes.com/interactive/۲۰۲۰/۰۳/۲۵/opinion/coronavirus-trump-reopen-america.html