یکی از این میوه‌ها – که معمولا در دومین ماه بهار به وفور یافت می‌شود – گوجه‌سبز است.
می‌گویند این میوه قدمتی 2هزار ساله دارد و در نواحی معتدل به‌خوبی رشد می‌کند.
گوجه‌سبز به سرعت می‌رسد و مدت نگهداری آن در یخچال هم حدود یک هفته است. هر چه از این مدت بیشتر بگذرد، گوجه‌سبز تردوترش، زردتر شده و بافتی نرم و طعمی شیرین‌تر پیدا می‌کند.
گوجه‌سبز علاوه بر آنکه به‌صورت خام مورد استفاده قرار می‌گیرد، در پخت آش و خورش نیز به‌کار می‌رود.
گوجه‌سبز رسیده دارای آب فراوان، مقدار زیادی ویتامین، املاح و مواد معدنی مختلف مانند ویتامین C (اسید اسکوربیک)، ویتامین‌های A، B، کلسیم، آهن، پتاسیم، اسیدمالیک، اسیدسیتریک و اسیدبنزوئیک است.
خواص درمانی
گوجه‌سبز باعث کاهش فشار خون، چربی خون و حذف رسوبات از خون و تنظیم عملکرد معده و روده می‌شود.
خوردن گوجه‌سبز برای بانوان شیرده مفید بوده و شیر آنها را زیاد می‌کند.
گوجه‌سبز سبب تعادل اسیدوباز در جریان خون می‌شود؛ در نتیجه در درمان حالت اسیدی خون مفید است.
بعضی از محققان بر این عقیده‌اند که گوجه‌سبز خاصیت ضدقارچی و ضدباکتریایی نیز دارد.
به‌خاطر وجود ویتامین C یا همان اسید اسکوربیک در گوجه‌سبز، خوردن آن را به مبتلایان به نقرس توصیه می‌کنند.
با مصرف 100 گرم گوجه‌سبز، 5 درصد آهن، 13درصد ویتامینCن،3/6 درصد پتاسیم، 2/2 درصد فسفر، 1/5 درصد کلسیم، 8/2 درصد نیاسین، 5 درصد ویتامینAن و2/1درصد ویتامین B1 مورد نیاز روزانه شما تامین می‌شود.
البته مراقب معده خود هم باشید زیرا مصرف زیاد گوجه‌سبز برای بعضی‌ها، با ناراحتی گوارشی توأم می‌شود.
